Situatie:
een bejaarde dame heeft reeds minstens éénmaal een TIA gedaan. Toen opgemerkt door haar kinderen.
zondag telefoneert ze naar de dochter met toch wel een verontrustend verhaal, dochter vermoed een nieuwe aanval en gaat onmiddellijk kijken.
Het lijkt volgens de dochter effektief een nieuwe aanval te zijn en ze belt dus de hulpdiensten.
Deze besluiten echter dat de dame dementieverschijnselen heeft. Dochter ontkent uiteraard (er was nog nooit sprake van dementie of zelfs maar lichte dementie). De patient zelf hallucineert en zegt zelf dat ze niet naar de kliniek wil.
De hulpdiensten weigeren de dame mee te nemen. De huisarts neemt niet op op zondag, de wachtdienst geeft een antwoordapparaat.
Ondertussen is de patient nog steeds aan het hallucineren, kan niet meer lopen of rechtstaan.
Na een uur of twee is dit beter.
Bij onderzoek door de huisarts daags nadien blijkt dat mevrouw EFFEKTIEF een beroerte heeft gehad, dat verder onderzoek moet gebeuren en dat het zeer spijtig is dat de 100 haar niet wou meenemen.
Uiteindelijk blijkt nu na een paar dagen dat de schade toch wel min of meer beperkt is, maar voor hetzelfde geld was dit niet het geval.
Bij wie kan men in feite terecht om zulke beoordelingsfouten aan te klagen?
Wie is verantwoordelijk als men door te trage tussenkomst zware gevolgen heeft (blijkbaar bestaan er medicijnen die een bloedklonter snel oplossen, maar deze moeten binnen de drie uur worden toegediend).