Om een lang verhaal kort te houden.
Tijdens de laatste 4 maanden van mijn zwangerschap ben ik hervallen en heb ik cannabis en amfetamines gebruikt. Natuurlijk heb ik niet tegen de sterren op gebruikt maar eigenlijk is zelfs het kleinste beetje niet oke.
Ik zat in een problematische relatie, die ik ondertussen beëindigd heb. Kon niet gaanwerken omdat ik te ziek was van mn zwangerschap. Mijn vriend gebruikte amfetamines. Zijn huis geraakte maar niet af. Etc.
Vanaf het ogenblik dat ik bevallen ben heb ik spijt dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken om hulp te zoeken zodat ik sneller was kunnen stoppen
Mijn baby werd iets vroeger geboren, op 36weken en 3 dagen. Hij was 2,980kg en 48cm groot.
Nu ben ik bijna 4weken in het ziekenhuis. Mn baby stelt het goed enzover er hier zicht op hebben lijken er voor mijn baby geen blijvende gevolgen te zijn. Natuurlijk is het nog wat te vroeg om te juichen want in de loop van zijn ontwikkeling zal nog moeten uitwijzen of er ook op dat vlak geen moeilijkheden of achterstanden opduiken. Ik zal mij altijd schuldig blijven voelen voor wat ik gedaan heb en bij elk probleem afvragen of dit het gevolg is van ... en mijn schuld is.
Ik heb sinds mn bevalling niet meer gebruikt. Ik wou ook geen middelen om mij te ondersteunen bij het afkicken. In mijn ogen is de kortste weg, er recht door en niet er rond.
Omdat mn zoontje en ik nog positief testen bij de bevalling werd het vertrouwenscentrum kindermishandeling ingeschakeld.
Zij willen dat ik mij 10weken laat opnemen met mn baby. Ik ben op intake geweest maar hoorde eigenlijk niets wat ik nog niet wist.
Nu is mijn vraag. Ik had zelf een actieplan opgesteld en verschillende instanties ingeschakeld om mij zowel op te volgen, begeleiden en wekelijks op gebruik te controleren. Therapeutisch wil ik over een periode van minimum 1jaar wekelijks twee halve dagen emotieregulatie vaardigheden ontwikkelen en verbeteren. In combinatie met trauma therapie. Ik ben ervan overtuigd dat ik aan deze inhoud meer ga hebben op langere termijn dan aan de inhoud van . Want zo zou ik dan werken aan hetgeen er onder mn verslavingsproblematiek zit.
Bij het vertrouwenscentrum eisen ze dat ik de opname doe. Maar ik heb mijn bedenkingen. Waarom word ik verplicht om iets te doen waar ik zelf niet het gevoel bij heb dat ik hier iets aan ga hebben. Kind en gezin, mijn psycholoog en mijn moeder (waar ik terug bij intrek, door het beëindigen van mn relatie) begrijpen mij wel en vinden het jammer dat ik geen enkele inspraak krijg in het verloop van mijn hulpverleningstraject. Ik heb zelf voor begeleidster gestudeerd. Ik werk ook in een voorziening. Zij geloven in mij maar het vertrouwenscentrum niet.
Ik had de opname geweigerd maar vandaag belde het vertrouwenscentrum mij met de bedreiging dat ze mij gaat doorsturen naar het parket.
Als ze dit doen kunnen ze dan mijn kind afnemen als ik clean ben en blijf? Geen contact heb met mensen die gebruiken of in dat milieu circuleren. En we in een veilige omgeving verblijven bij mijn moeder?
Want dit is mijn grootste angst. Dat ze mijn kind van mij kunnen afnemen.
Ja ik heb fouten gemaakt! Maar anderzijds verdien ik toch ook een tweede kans om mij als moeder te bewijzen??!
Tot daar aan toe als ik herval, dan ben ik akkoord dat ik residentiël moet worden opgenomen.
Ik zie het gewoon ook niet zitten om in opname te gaan met een baby van 1maand oud. In mijn ogen is het voor de baby beter dat ik aan mijn problemen werk in onze huiselijke context. Het is bij mijn moeder een veilige en warme omgeving.