Beste iedereen,
Ik ben ten einde raad. We mogen ons kleindochtertje niet meer zien, ik zal proberen zo kort mogelijk te vertellen waarom.
Mijn zoon, X, Was bijna 12 jaar toen wij in aanraking kwamen met jeugdzorg. Hij had zeer agressieve neigingen naar de leerkrachten, zo moesten hem zelfs vastbinden aan een stoel. Wij deden alles wat ze zeiden, psychiaterbezoeken, psycholoog bezoeken en toen blijft dat mijn zoon autisme spectrum stoornis had. Ik had dezelfde diagnose.
Jeugdzorg vond dat het beste was om X in een psychiaterische instelling te steken, hij heeft daar zo een 6 maanden verbleven tot er plaats was in een MPI speciaal voor kinderen zoals hij. Een MPI is een speciale school met internaat waar hij zou verblijven. Ze zeiden tegen mij dat de reden was omdat ik zelf ASS had dat ik niet in staat was om voor hem de juiste opvoeding te geven en dat hij daar de o zo nodige opvoeding zou krijgen.
Wij deden alles wat ze vroegen ook de maandelijkse bezoeken aan jeugdzorg om te praten over hoe hij het deed op het MPI, over opvangmogelijkheden tijdens de vakanties en hoe hij het thuis deed ( in de weekends mocht hij naar huis komen ) Daar ging het altijd over.
Nu jaren later, hij heeft nu zelf een dochtertje waar wij al 2 jaar voor gezorgd hadden, kwam hij in contact met jeugdzorg omwille van een dossier over hem en ons. Volgens hem moest hij het contact verbreken van zijn begeleiders omdat in dat beruchte dossier stond dat hij zwaar mishandeld was geweest. Dat is niet waar, de weekends en de vakantiedagen ( die overbleven na kamp ) dat hij thuis was zijn we altijd leuke dingen gaan doen zoals uitstapjes, bezoek bij grootouders en als we nergens naar toe gingen speelden we een gezelschapspelletje ( bij slecht weer ) , playstation of bij warm weer hadden we het zwembad buiten gezet. Ik weet niet waar ze dat vandaan halen.
Nu hebben zijn begeleiders hem zo ver gekregen dat hij het zelf geloofd dat hij mishandeld is geweest. Dat zit zo in zijn kop dat we het niet meer eruit krijgen. Hij wil ineens niets meer met ons te maken hebben en zit overal rond te bazuinen dat wij hem mishandeld hadden. Hij zegt onze zoon niet meer te zijn.
We zijn kapot van verdriet, zijn een inzinking nabij en ik kan amper mijn emoties bedwingen omdat wij ons kleindochtertje echt heel hard missen en beschuldigd worden van iets dat gewoonweg leugens zijn.
We zijn al bij het CAW geweest, bij een juriste om zoveel mogelijk informatie te winnen wat we kunnen doen. Het laatste dat we kunnen doen is omgangsrecht opeisen maar is dat wel een goed idee? Gaat hierdoor niet meer olie op het vuur worden gegooit? Wie kan ons aub helpen?