#3 , 27 dec 2009 19:15
Zoals Vandebos zegt, is een rouwproces iets uiterst individueels. Toch kan ik je meegeven (onze derde zoon is als baby gestorven) dat het voor de meeste mensen die een kind verliezen extra pijn doet als hun kind door hun omgeving wordt doodgezwegen. Alsof het voor een tweede keer dood gaat, als het ware. Hoe snel jullie buren eraan toe zullen zijn om over hun zoon te praten, is heel erg onvoorspelbaar, maar met hen te laten weten dat je er wil zijn als ze willen praten, doe je alvast helemaal niks mis en dat zal volgens mij zeer zeker wel worden gewaardeerd.
Zelf leefde ik de eerste weken in mijn eigen wereldje, maar ik heb toch de attenties en korte bezoekjes vanwege onze buren erg geapprecieerd. Zo wist ik dat onze zoon voor hen 'bespreekbaar' is en dat maakt het nu, anderhalf jaar later, makkelijker om over hem iets te zeggen als ik daar behoefte aan heb. Ik kan het nu ook erg waarderen als mensen nog eens wat over hem vragen, al is het bv. maar een opmerking over het slechte weer en of ik met die vriestemperaturen nog plantjes aan zijn grafje heb staan bijvoorbeeld.
Goedbedoelde raad over hoe ze met hun verdriet moeten omgaan, verhalen over 'wat die of die heeft meegemaakt, DAT is pas erg'... laat je beter achterwege. Maar ik denk dat je dat al wel zal doen, gezien je hier deze vraag stelt, denk ik dat je wel genoeg empathie zal hebben om te weten dat je beter een luisterend oor bent dan dat je naar hen toe trekt met een hoop goedbedoelde maar soms zo foute clichés.
Fijn te lezen dat mensen zo'n warme mensen willen zijn voor hun buren. Ik zou dus zeggen: ga er eens langs met een bloemetje of kaarsje of zo (dat hadden onze buren voor ons bij) en laat hen op die manier weten dat je er wil zijn. Ze zullen echt zelf wel laten voelen of laten weten als het op dat moment niet goed uitkomt, maar zullen ook dan niet vergeten dat je er was en zal zijn.