#7 , 29 sep 2019 01:21
Bedankt voor jullie reacties.
Ook ik stel me heel wat vragen over de financiële instellingen. Ik kan toch niet de enige zijn die zoiets heeft doorstaan.
Wat het ziekenfonds betreft ...daar zijn toen ook heel wat fouten gebeurd en ben ik heel wat misgelopen.
Blijkbaar had ik al een hele tijd recht op "verhoogde tegemoetkoming" waar ik toen helemaal niet van op de hoogte was.
Ik heb altijd gewerkt, was nooit langdurig ziek... hoe moest ik dat allemaal weten.
Toen ik dan mijn aanvraag voor verhoogde tegemoetkoming indiende raakte het ziekenfonds mijn dossier kwijt.. en dat waren heel wat documenten, ook daar moest ik alles bewijzen.... en het is nog niet alles. De documenten voor de aanvraag van mijn ziekengeld waren ze eveneens kwijt geraakt...ik wist niet wat ik hoorde. Alles moest ik opnieuw indienen wat betekende dat dus alles waar ik recht op had heel wat vertraging had.
Ik stond dan voor zware operaties, had veel pijn en moest dit allemaal in mijn eentje klaren.
Eind 2015 belde ik meermalen naar het ziekenfonds om te achterhalen hoeveel ziekengeld ik zou krijgen, Ik kreeg als antwoord.... "het zijn feestdagen, velen zijn met verlof, je moet na nieuwjaar terug bellen".
Pas in februari, toen mijn eerste ziekengeld werd gestort kwam ik er achter hoeveel ik kreeg. Ik belde meteen naar het ziekenfonds want ik dacht eerst dat het een vergissing was.... niet dus. Daar kreeg ik toen te horen dat mijn ziekengeld werd berekend op mijn laatste maandloon dat ik gewerkt had en dat was toen halftijds. Ik kon het nauwelijks geloven.
Dan noodgedwongen naar het OCMW ... daar werd gezegd dat ik pas bijkomende steun zou krijgen nadat mijn aanvraag was ingediend... ze werken niet met terugwerkende kracht.
Later heb ik klacht ingediend bij het ziekenfonds... wegens hun nalatigheid was ik heel wat geld waar ik recht op had misgelopen. Ik kreeg een schadevergoeding van 700 euro.
Nu heb ik spijt dat ik dit toen heb aanvaard. Ik denk als ik toen de kracht en de middelen had om meteen naar een advocaat te stappen dat mijn schadevergoeding heel wat meer zou zijn geweest... zeker met die verhoogde tegemoetkoming. Ook al was ik er zelden voor thuis gebleven, ik was al jaren in behandeling voor mijn rug, jaren naar rugkliniek geweest, kreeg ook al jaren infiltraties en pijnstillers.. regelmatig naar de specialist. Moest dat allemaal zijn terug betaald gelijk het hoorde, dan hadden ze heel wat meer mogen terug betalen.
Nadat ik een aanvraag indiende voor een tegemoetkoming van het OCMW kwam er een sociaal assistente langs, dat was in maart 2016. Ik moest toen nog worden geopereerd. Ze heeft iedere kamer van mijn woning gezien, wellicht om te zien of ik werkelijk alleen woonde... wat toen en nu trouwens nog steeds het geval is. Ik moest ook de stand van mijn rekening laten zien, een bewijs van de bank geven. Mijn heel privé-leven moest ik prijs geven. Het was alles behalve prettig.. maar ik had geen andere keuze.
Later moest ik regelmatig mijzelf aanbieden op het OCMW om de stand van zaken door te geven.
Nu kan ik die controles van het OCMW wel begrijpen, maar toch....
Je moet het meemaken om te weten hoe dat voelt.
Toen ik mij dan ook nog eens moest aanbieden voor het "GPMI " raadde mijn vriendin me aan om met "Zorgende Handen" vrijwilligerswerk te doen, zij is gepensioneerd en doet dit er al jaren.
Bij "Zorgende Handen" krijg je een kleine vergoeding (2,5 euro) per uur alsook wat kilometervergoeding om vrijwilligerswerk te doen.
Ik ben daar toen niet op ingegaan omdat ik niet wist of ik dat vrijwilligerswerk kon volhouden.
Bij het OCMW had ik tenminste toch dat klein stukje garantie, dat stukje leefloon van 20,87 euro en ook die verwarmingstoelage (dacht ik toen).
Nu heb ik er spijt van, misschien ben ik nu wel verplicht om met Zorgende handen vrijwilligerswerk te gaan doen om die schuld bij het OCMW af te lossen.
Sinds eind 2015 ga ik door een hel. Niet alleen de teleurstelling dat ik niet meer kan werken, maar tis sindsdien ook nog de eindjes aan mekaar puzzelen.
In het begin van mijn ziekte moest ik rekeningen uitstellen, heb zelfs internet een tijd lang stil gelegd omdat het teveel was.
Het is een hele aanpassing om met een leefloon rond te komen.
Dan die operaties... revalidatie...van de ene dokter naar de andere. Ook nog noodgedwongen poetshulp moeten vragen.
Mijn autoke deel ik nu met mijn dochter, ik kan dit niet meer in mijn eentje betalen.
Nog nooit zo diep gezeten als nu en het gaat van kwaad naar erger.
En dan te bedenken dat ik geboren en getogen ben in België...gewerkt heb van mijn 17de tot mijn 53ste jaar...tot ik echt niet meer kon.
Nooit heb ik schulden gehad, nu heb ik zelfs ongewild schulden bij het OCMW.
Het zal wellicht strompelen zijn tot aan mijn pensioen en dan is nog maar de vraag of het dan beter zal zijn.
Ik heb ondertussen via mail mijn verhaal naar het CAW gestuurd, met al mijn gegevens.
Ik weet niet wat ik nog meer kan doen, alle raad is welkom.