#3 , 12 sep 2019 22:25
Vandaag een aangetekende brief gehad van de advocaat van mijn ex dat ik mijn ex de toestemming MOET geven om mijn ongeboren kind te laten erkennen door hem. In de brief staat dat ik hem weiger het kind te laten erkennen maar wij hebben hier NOOIT met 1 woord over gepraat. Hier heb ik alleen met de ex buren over gepraat (vrienden van hem), waar zij mij toen vertelde dat ik perfect de opvoeding alleen kon doen en nu gaat ze hem helpen.
Nu, heeft hij NOOIT financieel met iets geholpen, de eerste 20 weken is hij nooit mee geweest naar de échos of dokter bezoeken of dergelijke. Elke keer ik begon over aankoop van spullen, zei hij steeds, née, pas in Oktober of November.
Op 7 weken zwangerschap ben ik naar de spoed moeten gaan en vroeg hem om te komen. Hij is niet mee binnen gekomen.
Eerste echo was hij alweer niet aanwezig. Tweede en derde ook niet. 12 weken echo, ook niet. Hij ging liever naar een feestje.
Toen was het voor mij klaar. Toen op 20 weken, liet ik het hem weken dat de 20 weken echo eraan kwam. Hij vertelde mij dat hij moest werken en verplichte mij haast om het ziekenhuis te bellen en een latere afspraak te eisen. Hij wist al 2 maand wanneer de volgende echo gepland stond maar last minute kon hij niet. Ik was toen helemaal klaar ermee. Toch stond hij in het ziekenhuis en raakte ik helemaal overstuur. De gynaecoloog vond het toen ook beter om hem niet mee binnen te laten omdat mijn bloeddruk zorgwekkend hoog stond en we geen risico's wilden lopen voor mijn kleintje. Na het gynaecologisch onderzoek drong hij zichzelf aan me op. Trok me steeds bij hem en vroeg ik meerdere malen om mij los te laten.
Nu heb ik een nieuwe vriend, die mij overigens wel steeds naar het ziekenhuis bracht en die er sinds de eerste dag steeds was. Hij ontfermt zich al maanden over mij en helpt financieel (zonder mijn vraag) en voelt zich helemaal verbonden met mijn kleintje.. En kleine mannetje ook met hem want hij reageert steeds op zijn stem en aanraking. Hij en ikzelf willen hem laten erkennen als de vader.
De biologische heeft nooit interesse gehad in de échos, bezoeken, etc. Hij wou alleen maar een meisje en was toen overigens ook nog teleurgesteld toen het een jongetje bleek te zijn. Algauw dwong hij me op dat ik alleen maar een Islamitische naam mocht nemen, de kleine ook die opvoeding zou krijgen, besneden moest worden, de hele zooi. Hier had ik niks aan mee te beslissen. Hij was de vader en in zijn land en volgens hem geloof, heeft hij al het gezag en moet ik er alleen zijn om hem te baren, té onderhouden en verzorgen. Zelf mocht ik heel veel dingen zelf niet meer en dwong hij me dingen op omdat ik anders een slechte moeder zou zijn die een slecht voorbeeld heeft. Hijzelf kan amper 1 woord Nederlands na hier al 7 jaar te verblijven. Zwart werk, geen mutualiteit en dergelijke. Hij heeft geen officieel verblijfsadres en ik weet ook niet op welk adres hij verblijft. Ik weet alleen dat hij het pand deelt met andere mannen en al enige tijd probeerde om zijn dochter naar België te krijgen maar dit niet gelukt is ivm dingen die niet in orde bleken.
Wij zijn Islamitisch getrouwd volgens hem en moest ik hem mijn man noemen terwijl wij wettelijk niks van elkaar zijn. Ik nam aan dat dit ergens ook niet mag.
Nu had ik 10 dagen de tijd om mijn toestemming hiervoor te geven of ik word voor het gerecht gesleept met uiteraard de kosten op mij. Volgens zijn advocaat is het onbetwistbaar dat hij de vader is dus het van niemand anders kan zijn (geen DNA test geweest dus hoe kan hij dit in eerste instantie bewijzen?) en dat wij nog steeds een relatie hebben terwijl dit niet zo is. Het adres van hem staat ook bij de advocaat zogenaamd.
Kan hij of zijn advocaat mij inderdaad verplichten hem mijn kind te laten erkennen terwijl ik dit echt niet wil?