#13 , 26 feb 2019 05:32
Dank u Franciscus.
Het hele gebeuren is als volgt verlopen:
0. Een persoon die een connectie heeft met Psychiater A vermoed dat de "gediagnoseerde" schizofrenie zou hebben, deze persoon heeft NOOIT met de "gediagnoseerde" gesproken, is geen psycholoog noch psychiater maar heeft wel 2 zonen die schizofreen zijn (bevooroordeeld). Zijn vermoeden is puur gebasseerd op de verklaringen van anderen (buren? - zie onderaan).
1. Psychiater A contacteerd de ouders van de "gediagnoseerde" om zichzelf uit te nodigen om de "gediagnoseerde" te spreken. De ouders vermelden aan psychiater A dat de "gediagnoseerde" examens heeft in januari. Tegen de zin in van psychiater A wordt de "afspraak" verschoven tot een week later (begin februari). Afspraak is veel gezegd aangezien psychiater A vermelde dat hij "langs zou komen", het was dus geen vraag maar opgedrongen. De "gediagnoseerde" is MEERDERJARIG en wordt niet ingelicht door psychiater A, ook de ouders lichten de "gediagnoseerde" niet in, volgens de ouders omdat ze de "gediagnoseerde" geen extra stress wilden leveren tijdens zijn examens. (Bij vermoedens beschikte psychiater A niet eens over enige contactinformatie van de "gediagnoseerde" noch heeft hij schijnbaar enige moeite ondernomen om deze te verkrijgen.)
2. Psychiater A daagt op voor de deur van de "gediagnoseerde". Dit ZONDER de "gediagnoseerde" in te lichten en ZONDER eerdere communicatie op gelijk welke manier (ook niet met de ouders van de "gediagnoseerde" buiten het telefoontje naar de ouders van de "gediagnoseerde" waarin hij zichzelf uitnodigd). Dus psychiater A heeft NOOIT contact gehad met de "gediagnoseerde", noch met personen rondom de "gediagnoseerde" en is op geen enkele wijze geconnecteerd met de "gediagnoseerde". Daarnaast was psychiater A NIET door een rechter aangesteld om de "gediagnoseerde" te onderzoeken. Met andere woorden, psychiater A nodigd zichzelf letterlijk vanuit het niets uit en eist een dringende audientie.
3. De "gediagnoseerde" die helemaal niet op de hoogte was van de komst van psychiater A laat hem voor de deur staan, aangezien hij niet weet wie psychiater A is en waarom die plots aan zijn deur staat (noch dat het een psychiater is). Zo'n drie of vier uren later verschijnt de politie die psychiater A opgetrommeld heeft omdat de "gediagnoseerde" niet voor hem open deed... En dan nog eens 5 à 10 minuten later een ambulance, psychiater A is tijdens dit hele gebeuren aanwezig maar heeft ook tijdens dit wachtmoment geenmaals met de "gediagnoseerde" gesproken. De politie komt langs en onder hun begeleiding wordt de "gediagnoseerde" naar de spoeddienst van een ziekenhuis gebracht.
4. In het ziekenhuis heeft de "gediagnoseerde" een heel kort gesprek met een arts, van amper 5 à 10 minuten. Deze arts stelt dan de "diagnose" die de opname moet verantwoorden, namelijk "schizofrenie". De onderbouwing van de arts is bijna geheel overgenomen van verklaringen van psychiater A (inclusief de "diagnose" van schizofrenie). Het rapport van de arts vormde het enige officiële stuk om de gedwongen opname te rechtvaardigen en was amper een halve pagina lang. Voor de duidelijkheid, deze arts nemen we weinig kwalijk aangezien in zo'n korte tijdsspanne, zelfs indien het gesprek langer was, een diagnose van "schizofrenie" niet realistisch gesteld kan worden. Dus had deze arts naar vermoeden weinig keuze dan te vertrouwen op de verklaringen van psychiater A.
5. Dus de "gediagnoseerde" beland in een psychiatrische instelling, voor een totaal van 11 dagen voor de vrederechter langs kwam (maximum is 10 dagen tellende vanaf de dag NA de opname, dus net op de valreep).
Al in een vrij vroeg stadium verklaarde de psychiater en het personeel van de psychiatrische instelling helemaal NIET de zaken vast te stellen die psychiater A (en daarna in het rapport van de arts op de spoed) vernoemd heeft, noch enige symptomen van schizofrenie. Bijgevolg heeft de psychiatrische instelling dat ook een rapport opgesteld dat verklaard dat er helemaal geen psychotische kenmerken waargenomen zijn tijdens de opname noch dat er enige diagnose gesteld is kunnen worden.
6. Aangezien er geen diagnose is gesteld (laat staan dat er een gevaar zou zijn voor derden of zichzelf - en geen diagnose betekend geen behandeling die dus ook niet gewijgerd kan worden) wordt de "gediagnoseerde" terug in vrijheid gesteld (gedwongen opname wordt stopgezet).
Voor context: psychiater A is een hoofdarst van een andere psychiatrische instelling dan degene waar de "gediagnoseerde" opgenomen werd. De "gediagnoseerde" werd opgenomen in de psychiatrische instelling van wacht (politie kwam langs rond 19u, gesprek met de arts op de spoed vond plaats iets voor 20u). Hierbij stellen we ons de vraag of psychiater A zomogelijk probeerde om de "gediagnoseerde" op te laten nemen in de psychiatrische instelling waarvan hij hoofdarts is, vrijwillig of anderzijds - en dat de wijgering van de "gediagnoseerde" zomogelijk er voor gezorgd heeft dat hij in plaats daarvan naar de psychiatrische instelling van wacht is overgebracht? (ik ben niet geheel op de hoogte van hoe dit werkt)
De "gediagnoseerde" heeft helemaal geen psychiatrische voorgeschiedenis, maar is in het verleden wel naar psychologen geweest meer dan 10 jaar geleden (zaken waarvan psychiater A ook helemaal niet van op de hoogte is).
Nu zou het me héél straf lijken moest een psychiater zichzelf bij eender wie kan uitnodigen zonder ooit enig contact te hebben gehad met iemand en zonder aangesteld geweest te zijn door een rechter. Laat staan om een diagnose te kunnen stellen of vermoeden, bovendien in dit geval schizofrenie, een geestesziekte waarvoor iemand normaalgezien op lange termijn opgevolgd moet worden eer deze diagnose gesteld kan worden!
Dus wat zijn de opties om dit duidelijke machtsmisbruik of misbruik van functie van psychiater A aan te pakken?
Samenvattend, psychiater A heeft:
- nooit gesproken met de "gediagnoseerde"
- de "gediagnoseerde" nooit verwittigd noch uitgenodigd (helemaal geen contact)
- geen weet van enige voorgeschiedenis van de "gediagnoseerde"
- de "gediagnoseerde" heeft GEEN psychiatrische voorgeschiedenis (wel bezoeken aan psychologen meer dan 10 jaar gelden - waarvan psychiater A niets weet maar wel van belang zouden kunnen zijn t.a.v. een diagnose als "schizofrenie")
- nooit gesproken met de directe omgeving van de "gediagnoseerde"
- is niet aangesteld door een rechter
Verdere context:
Er is een burenruzie bij de "gediagnoseerde". De buren beschuldigen de "gediagnoseerde" van beschadigingen aan hun eigendom. De "gediagnoseerde" heeft steeds deze beschuldigingen ontkend, er is geen bewijsmateriaal tegen de "gediagnoseerde" en de buren hebben acties gesteld die toch sterk doen twijfelen aan hun "zekerheid" dat de "gediagnoseerde" de schade aangericht zou hebben, o.a. het plaatsen van een nieuw hek aan het EINDE van de tuin ipv de scheiding met de "gediagnoseerde". Bovendien hebben de buren zelf verklaard dat hun eigen zoon steeds in hun tuin was met vrienden op de momenten dat er schade ontstaan is... Toch hebben zij hun eigen zoon steeds beschut en is hij bv niet verhoord geweest door de politie.
Dus de buren steken de beschadigingen op de "gediagnoseerde" zonder enige gefundeerde onderbouwing. Bij sterk vermoeden is de persoon die origineel de "diagnose" gesteld heeft of psychiater A op een of andere manier betrokken geworden door deze buren en heeft hij zomogelijk ook contact gehad met hen (hoe anders zou hij betrokken geworden zijn? aangezien psychiater A NIET aangesteld is door een vrederechter en NIET geconnecteerd is noch contact heeft gehad met de "gediagnoseerde").
Dan is er ook nog de vraag van hoe "dringend" het allemaal geweest zou zijn. Beschadigingen bij de buren waarvan de "gediagnoseerde" door hen van beschuldigd wordt waren al meer dan een half jaar geleden, de psychiater zelf die pas een week later langs komt dan hij origineel wou, geen enkele indicatie dat de "gediagnoseerde" suicidaal zou zijn en ook bij de vraag voor gevaar naar derden werd er vernoemd "onbekend".
Het zou me heel straf lijken moest psychiater A in dit hele verhaal geen wetten gebroken hebben, of op zijn allerminst voorschriften niet opgevolgd heeft. Een psychiater zou toch niet zomaar bij eender wie zichzelf mogen kunnen uitnodigen en overgaan tot een gedwongen opname wanneer hem geen onmiddelijke audientie gegund wordt? Een duidelijk geval van machtsmisbruik, maar op welke manier kan dit aangevochten worden? De "gediagnoseerde" is ondertussen weer volledig vrij na de afspraak met de vrederechter maar dit kan toch niet zo gelaten worden! In dit geval was de "gediagnoseerde" niet geestesziek, maar het geeft toch een heel naar gevoel dat iemand als psychiater A zo'n grote beslissingen kan nemen over anderen zonder de nodige bewijsvoering. Stel je voor wat zo'n misbruik en op niets gebasseerde diagnoses teweeg kunnen brengen voor mensen in een zwakkere positie, zoals geesteszieken!
De hele zaak stinkt uren in de wind. Het is moeilijk om te weten welke imbreuken in te roepen om het machtsmisbruik van psychiater A aan te klagen. Een advocaat hiervoor inhuren ligt moeilijk aangezien dit gepaard gaat met extra kosten. Enige hulp m.b.t. hoe het aan te pakken is steeds welkom.
P.S. ik schrijf "gediagnoseerde" enkel om het verhaal duidelijk te houden, aangezien ik deze term sinds het begin gebruikt heb.