#19 , 16 mei 2018 14:09
Ik was op zoek naar iets anders toen ik dit topic tegenkwam.
Eerst en vooral begrijp ik dat het een moeilijke periode is voor je.
Anderzijds heb ik het gevoel dat je het niet kan los laten, wat ok is, als je méér informatie wil bekomen ga ervoor.
Desondanks lijkt het me toch dat je op zoek ben naar zaken die er in mijn mening niet toe doen, al is dat jouw keuze natuurlijk.
Bon, als het ziekenhuis longkanker heeft vastgesteld en dan nog zo een prognose (ziekenhuis of huisarts) meegeeft, dan is er een scan gebeurd en waarschijnljik nog vele andere onderzoeken. Indien niet, wat hoogstonwaarschijnlijk is, dan moet het reeds overduidelijk zijn op een standaard foto. Maar zelfs dan nog volgen er bijkomende onderzoeken. Naar mijn weten doen ziekenhuizen dit ook bij demente patienten. Zeker op die leeftijd. Die resultaten verdwijnen zomaar niet. Zijn toenmalige huisarts krijgt hier brieven, of via de post, of elektronisch rechtstreeks naar zijn pc. Dus zowel de huisarts als het ziekenhuis hebben al deze gegevens. Kan me niet inbeelden dat dat bij beiden zou verdwenen zijn. De te volgen weg is reeds hierboven beschreven.
Maar eigenlijk doet het er niet toe, in die zin dat mijns insziens er niets veranderd/voorkomen zou zijn.
Ken de details niet, dus wat ik hier schrijf zijn een aantal niet sluitende veronderstellingen, verder weet ik ook niet hoe het toen allemaal verschilde van nu:
1. Longkanker - ben maar zeker dat er een overleg is geweest in het ziekenhuis met wat de mogelijke stappen zijn, afhankelijk van andere aandoeningen, zijn algemene toestand, de dementie wordt dan beslist wat de te volgen stappen zijn. Omdat hij dement was wordt dan zowiezo de huisarts/familie gecontacteerd tenzij hij vroeger al iets neergeschreven had. En dan nog is er meestal een contactname. Het verhaal verbaasd me dus een beetje. Indien gebrekkige communicatie had het in se niets veranderd.
2. Misschien had hij daarenboven TBC (actief of niet). Igv actief. Ja dan kan het allemaal wat sneller gaan. Als is dat relatief goed te behandelen met antibiotica. Wat niet wil zeggen dat dat steeds een positieve uitkomst heeft. Of er nu in dat rusthuis veel TBC gevallen waren of niet, het komt voor en een besmetting kan je niet steeds voorkomen. Daarenboven kon hij ondertussen nog complicaties opgelopen hebben bevorderd door de kanker (embolen, ...). Gezien zijn kanker en de mogelijke beslissing dat er geen verdere behandeling zou zijn is het mogelijk dat ze geen bijkomende longfoto naar TBC gedaan hebben. Indien ze hem wel behandeld zouden hebben heeft hij langdurige antibiotica (meerdere) gekregen, staat dat neergeschreven en bij een bezoek zal je dan zowiezo een mondmaskertje moeten dragen, die zowiezo klaar liggen aangezien de verzorgenden dat dan ook dragen. Als ze het in het rusthuizen nog niet wisten, dat kan, zoals eerder aangehaald, hoesten, koorts, komt bij vanalles voor. En hoesten past nu eenmaal bij zijn kanker.
Bij overlijden bij een agressieve of vergevorderde kanker (bij een al dan niet demente patient) wordt dat dan normaal gezien niet meer onderzocht. Er is een dokter langsgeweest bij zijn overlijden voor de papieren in te vullen. Die heeft waarschijnlijk de kanker opgeschreven. Wat niet onlogisch is. Heeft geen glazen bol en vult neem ik aan het meest waarschijnlijke in.
3. Indien geen kanker, wat ik bijna niet kan geloven, en wel TBC of een andere infectie. Het lijkt me dat hij behandeld geweest is maar of hij nu daaraan of aan iets anders overleden is , is niet meer uit te maken.
4. Je positieve TBC-test. Weet je niets mee. Op de tram, bus, je werk, waar dan ook kan je in contact geweest zijn met iemand met een actieve TBC.
Aangezien het al zo lang geleden is en het meeste nog niet elektronisch gebeurde, is het waarschijnlijk niet elektronisch te raadplegen. Maar alles wordt dan gearchiveerd en bijgehouden. In die tijd was een deglijke communicatie bij de "specialist" vaak nog niet doorgedrongen wat dan jammer genoeg blijft hangen.
Veel succes in je zoektocht als je dat kan helpen om het wat los te laten. Al zou ik me niet teveel vastpinnen op dat er iets fout zou gebeurd zijn.