#19 , 08 jul 2016 11:53
Ik herken deze situatie bij mijn nu meerderjarige dochter, die op dezelfde leeftijd (en sedert de scheiding enkele jaren ervoor) dagelijks met een natte broek thuiskwam, of die dikwijls bij de wissel (co-ouderschapsregeling week om week) aangaf niet naar haar moeder te willen of omgekeerd dat mijn ex mij vertelde dat onze dochter niet meer naar mij wilde komen.
Dus gingen we samen: naar de psycholoog en ook naar een kinderpsychiater: verschillende meningen en conclusies, maar geen helpende adviezen.
Ofschoon mijn dochter ondertussen zelf bij haar moeder is ingetrokken, denk ik ook dat het voor haar in die beginjaren van echtscheiding bijzonder moeilijk moet zijn geweest en haar ook heeft getekend. Feit is dat zij de zaken manipuleerde en daar met de jaren beter in werd.
Achteraf denk ik nu dat co-ouderschap een goede zaak is, maar dat ik de verblijfsregeling beter op de klassieke manier had geregeld gekregen (co-ouderschapsregeling was nog geen standaard); dan was ik dan misschien wel de weekend-papa, maar was ik ze nu misschien niet 'kwijt' of was het met de huidige regeling gewoon 'uitstel van executie' of had ik nu een betere relatie met mijn dochter of misschien ook niet. Het is allemaal 'stel dat...' theorie.
Er is gewoon geen goed advies in dergelijke zaak als het om kinderen gaat, zelfs al doet elke verantwoordelijke zijn best om een goed advies uit te brengen.
Een kind wil in de eerste plaats een eigen geborgen plaats waar het zorgeloos kan opgroeien in een stabiele relatie met de mensen rond zich, in de eerste plaats mama en papa, en ook de grootouders.
En het wil alles uit de kast halen om duidelijk te maken dat dit niet is wat het wil door het uiten in gedrag dat wij volwassenen als problematisch ervaren. Het is niet de schuld van het kind dat ouders uiteengaan.
Ik sluit mij aan bij Eylis maar ook bij Tom. Het is altijd beter om uit te sluiten wat je kan aantonen en dat begint bij de huisarts.
Als je de fysieke klachten kan uitsluiten van een virale of bactiële oorzaak, dan is een psychologische aanpak aangewezen. Een psychiater kan enkel een diagnose stellen; een psycholoog kan dat binnenkort ook want wordt een gezondheidzorgsberoep, maar dat maakt van hen nog geen therapeut.
Een scheiding voor een kind is als een rouwproces (dat ook de ouders hoe dan ook doormaken, elk op hun eigen manier, want ooit hebben ze elkaar toch graag gezien), dus is een therapeutische begeleiding volgens mij de beste manier om opnieuw met elkaar te leren omgaan ten bate van het kind! Men hoeft hiervoor niet te wachten op een verslag van de huisarts, want het is sowieso aangewezen om in moeilijke situaties een derde neutrale hulpverlener te zoeken. Het vraagt soms tijd en overredingskracht om elke partij daarvan te overtuigen.
Als één van de ouders met een verslag van een therapeut of een arts gaat zwaaien om voordeel te kunnen halen voor gelijk welke instantie, dan verliest het kind opnieuw.
In het verhaal van Garfield85 vermoed ik dat de vader van het kind niet wil dat er iets aan de moeder wordt verteld over wat er bij hem gebeurt. Dat hoeft niet per sé verontrustend te zijn. Kinderen zijn nu eenmaal rechtuit en vertellen alles wat ze maar willen: in een situatie van echtscheiding kan dat voor sommige ouders als een probleem ervaren worden als (één van de) ouders elkaar het licht niet gunnen. Het gevolg is uiteindelijk de stress die bij het kind ontstaat, en wil het dus liever op één plaats blijven zodat het niet met die verantwoordelijkheid op zo een jonge leeftijd moet rondlopen. Ik schrijf hier gewoon uit mijn eigen ervaring. Wij mogen onze jonge kinderen geen verantwoordelijkheid geven die ze niet aankunnen. Ouderbemiddeling is dus zeker aangewezen, en waarbij ouders dan moeten afspreken hoe ze hun onderlinge twist buiten de omgang met hun kind kunnen houden.
De tijd gaat snel voorbij en onze kinderen worden (te) snel groot.
Een rechtbank kan geen uitsluitsel brengen over wat beter is, maar ze kan wel een beslissing opdringen in het belang van het kind.
Dan kan men opnieuw argumenteren of het kind dat zelf ook wel zo vindt, en een procedureslag kan iedereen wel missen als kiespijn.
Mijn ervaring is dat dit niet altijd een goede zaak is voor diegene die de zaak opstart tegen de andere partij.
De ene rechter is de andere niet en beslist bovendien autonoom. Vandaar dat sommige rechters inderdaad eenzijdige 'bewijslast' kunnen gebruiken als de tegenpartij daar geen verhaal kan tegen inbrengen, maar dan is het aan de tegenpartij om weerwerk te bieden. Dat is nu eenmaal zo. Andere rechters: zoals in mijn situatie heeft de jeugdrechter (nog voor er familierechtbanken bestonden) gelukkig correct gehandeld en heeft zij een psychiater aangesteld om de beweringen van mijn ex te onderzoeken (die allerhande achterhaalde verslagen á charge voorlegde). Bij de eindconclusies na verschillende gesprekken met alle betrokkenen, zag het er voor mijn ex helemaal niet goed uit, maar is de zaak daarna niet verder voortgezet. Ik had al lang geen zin meer in verder juridisch getouwtrek.
Ik pleit voor bemiddeling in een serene omgeving.