Medische verantwoordelijkheid

[Mariette]

Een bejaard persoon ging ongeveer twee jaar geleden naar de Specialist Neuroloog en werd daar als Parkinsonpatient gediagnosticeerd.
Ze ontving daarvoor twee soorten medicamenten.

Na een periode van sukkelen (tussenkomst huisarts die medicatie veranderde) maar nadien stabiliseerde haar toestand (gewoon neuroloog gevolgd), verschillende malen op controle geweest bij dezelfde neuroloog.

Echter, de patient in kwestie had het zeer moeilijk met accepteren dat ze aan de ziekte van Parkinson leed. Zoals zovelen ging ze ervan uit dat het vooral de tremor was die de aanduiding van die ziekte was, wat ze amper had.

Nu, 2 jaar later werd ze opgenomen in de kliniek, met wat later "ondervoeding" bleek te zijn.

De geriater van dienst gaf opdracht om onmiddellijk te stoppen met de Parkinson medicatie (ZONDER DE PATIENT TE ZIEN : het was weekend). Later vertelde diezelfde geriater aan de familie dat patient géén Parkinson had en dat die medicatie haar zieker maakte. Over de ondervoeding werd niks gezegd.
Familie had zowel de naam als GSM nummer van de behandelende neuroloog gegeven, vermits die gevraagd had contact op nemen: dit werd geweigerd door de geriater. Er werd geen medisch dossier opgevraagd. Toen ik poogde te vertellen wat haar vroegere klachten waren werd mij de mond gesnoerd.

Vermits de patient opgeschreven staat onder de noemer "Parkinsonpatient" om te worden opgenomen in een verzorgingstehuis, zou ze enkel in één bepaalde afdeling binnen mogen. De verslagen van de neuroloog werden opgevraagd en overhandigd.
Echter, als blijkt dat de diagnose fout was, zou ze uiteraard naar een andere afdeling kunnen.

Vandaar dat we vroegen aan de geriater om een verslag te schrijven waarin vermeld werd dat ze géén Parkinson had, tenslotte heeft hij de medicatie stopgezet: deze arts weigert dit op papier te zetten.

De patient zelf is héél gelukkig want verkeert in de waan dat ze gelijk had en geen Parkinson heeft.

Familie is verdeeld, maar zijn geen arts dus hebben geen inspraak.

Wie is er nu verantwoordelijk als blijkt dat patient wèl medicatie nodig had?
Anderzijds: wie kan aan het verzorgingstehuis meedelen dat patient geen parkinson heeft, als de arts die haar medicatie heeft stopgezet dit weigert op papier te zetten?

[BrechtS]

Die geriaters zou beter toch eens leren wat een patiëntendossier is. Hoe moeten de huisarts en de neuroloog de behandeling aanpassen als meneer gewoon mondeling tegen jullie zijn visie verteld? Ik doe deze maand een vakantiejob bij het centraal patiëntenvervoer van Sint Lucas. Daar moeten we voor de consultaties bijna altijd de blauwe map (behandelingsmap, intern patiëntendossier) meenemen. Het kan toch niet dat de geriater hier geen melding in heeft gestoken? Normaal worden die papieren opgestuurd naar de huisarts of bij ontslag aan de patiënt meegegeven om aan de huisarts te geven.

Wat u misschien kan doen is die persoon naar een andere neuroloog sturen als second opinion op de eerste neuroloog. Voor hetzelfde geld heeft de eerste neuroloog de ziekte ontdekt nog voor het grote merkbare gevolgen had (zoals de gekende tremor), en is het daardoor dat de geriater het niet akkoord is (omdat hij die uitingen niet ziet). Maar dat hangt af van hoe die geriater haar heeft onderzocht. Mij lijkt het allessinds verdacht dat hij niets op papier zet ivm met zijn bevindingen.

Allessinds: in het geval van echte Parkinson, heeft de geriater toch een zware miskleun gedaan, en stel dat dit grote gevolgen heeft (plots ziek worden, plots verergeren van de ziekte) zou ik dat toch aanklagen als medische fout. Stel dat de diagnose Parkinson niet klopt, kan u de neuroloog aanklagen voor medische fout, zeker als het duidelijk is dat de medicatie ertoe heeft geleid dat mevrouw ondervoeding heeft, of andere schadelijke gevolgen had.

Ik zou bij de huisarts ten rade gaan of dit allemaal wel klopt. Voor hetzelfde geld heeft de geriater wel zijn bevindingen op papier doorgegeven aan deze.

Ik denk (de kans is toch groot) dat die oude vrouw het verhaal aan u heeft verteld en u dus haar kant kent. Ik weet niet of u hebt proberen ingrijpen of druk uitoefenen, maar dat is vrij hopeloos omdat hij vanwege het medisch beroepsgeheim niet zomaar zijn ondervindingen aan u mag doorspelen. Wat u wel kan is te samen met het oude vrouwtje naar de huisarts gaan en te samen met die overleggen hoe het verder moet, gezien de huisarts wel druk kan uitoefenen op de geriater en doordat mevrouw aanwezig is, ze toestemming kan geven dat u dus aanwezig mag zijn bij het gesprek en dus hetgeen mag horen dat, daar ter sprake komt (huisarts kan altijd wel weigeren natuurlijk).

MAAR: het kan zijn dat het diagnosticeren van al dan niet Parkinson hebben, niet bij een geriater hoort, waardoor die dus enkel kan zeggen dat hij vermoed dat er geen Parkinson is, maar dat u voor een verslag zich toch tot een neuroloog moet richten. Maar dan lijkt de kans mij wel groot dat tijdens de hospitalisatie men een afspraak bij de neuroloog had vast gelegd.

Volgens mij kan men zelf het verzorgingstehuis hiervoor contacteren, en dan zal die waarschijnlijk navraag doen bij de huisarts of dit wel klopt.

[Mariette]

Ze zit nog niet in een verzorgingstehuis, ze is opgeschreven om mogelijkerwijze binnen te gaan.

Probleem is vooral dat de patient zèlf nu zeker niks meer wil horen over Parkinson, dus ook geen tweede opinie wil.

We zullen moeten afwachten of haar toestand verslechtert.

[BrechtS]

Ze zit nog niet in een verzorgingstehuis, ze is opgeschreven om mogelijkerwijze binnen te gaan.

Probleem is vooral dat de patient zèlf nu zeker niks meer wil horen over Parkinson, dus ook geen tweede opinie wil.

We zullen moeten afwachten of haar toestand verslechtert.

Geen goede zaak dus. Het wordt dus afwachten. De geriater is allessinds aansprakelijk voor de gevolgen die het te weeg bracht door de medicatie te stoppen tijdens de hospitalisatie. Echter als er zich nu verwikkelingen doen, is het omdat de patiënt de medicatie weigert, en dan is het al moeilijker om de schuld in de schoenen van de geriater te steken. Natuurlijk is het niet opstellen van een verslag in zijn nadeel als u kan bewijzen (met bijvoorbeeld getuigenissen van verpleegkundigen) dat de geriater de medicatie deed stop zetten. In Sint Lucas zit er altijd een medicatiefiche in het verzorgingsdossier, dus stel dat dat bij de hospitalisatie ook zo was en die is meegegeven naar de huisarts, dan hebt u bewijs dat ze de medicatie niet hebben toegediend (echter, de huisarts is gebonden aan beroepsgeheim, dus zal het allemaal via het oude vrouwtje moeten worden geregeld).

Als patiënt wilsbekwaam is, de medicatie weigert en een second opinion weigert, dan zal ze zelf opdraaien hiervoor. U kan het altijd in de schoenen van de geriater proberen schuiven, maar ik vermoed dat dat niet makkelijk zal zijn, gezien 1) volgens u niets op papier staat hierover 2) artsen zijn gebonden aan hun beroepsgeheim 3) de gevolgen van het weigeren van de medicatie maanden na de hospitalisatie zijn eerder de verantwoordelijkheid van de patiënt dan van de geriater. Het belooft dus niet veel goeds denk ik.