OM vordert 4jaar voor moeder die kinderen weghield v oma/opa

[sniper]

Als je een kind zijn ouder / grootouder ontneemt dan valt er iets voor te zeggen dat je een deel van zijn identiteit (die in wording is door de opvoeding) ontneemt

het probleem wordt binnen aanzienbare tijd toch opgelost
we gaan migreren, en dan is de kans toch bijna onbestaand dat ze zullen achterkomen

en ik hoop dat een rechtbank mijn ongerustheid zou verstaan bij contact met de grootouders
de 'opvoeding' die ik gekregen heb wil ik niet dat mijn kinderen die ook krijgen

[roderidder]

het probleem wordt binnen aanzienbare tijd toch opgelost
we gaan migreren, en dan is de kans toch bijna onbestaand dat ze zullen achterkomen

en ik hoop dat een rechtbank mijn ongerustheid zou verstaan bij contact met de grootouders
de 'opvoeding' die ik gekregen heb wil ik niet dat mijn kinderen die ook krijgen

Bij het lezen van je tekst kwam het even bij me op dat jij diegene bent die reeds 4 jaar gevangenisstraf gevorderd had gekregen omdat er zoveel herkenbare elementen inzitten

RR

[sniper]

Bij het lezen van je tekst kwam het even bij me op dat jij diegene bent die reeds 4 jaar gevangenisstraf gevorderd had gekregen omdat er zoveel herkenbare elementen inzitten

dat ben ik niet
maar mocht het zover komen laat ik het wel weten
voorlopig nemen mijn ouders het risico niet om hun vuile was buiten te hangen
ik hoop echt dat het zo blijft

[dieke]

Kan er niet aan doen, maar ben het grondig oneens met de bewering dat je een kind een deel van zijn/haar identiteit zou afpakken door het weg te houden bij de grootouders. Ik stel me vooral de vraag: is dat wel een stukje identiteit dat je uberhaupt zou WILLEN behouden?

Ten eerste zijn er heel wat kinderen die sowieso geen grootouders hebben. Mensen krijgen op steeds latere leeftijd kinderen en dus is het totaal niet onrealistisch dat de grootouders op dat moment al (hoog)bejaard zijn/overleden zijn. Tuurlijk zullen die kinderen het wel als een gemis ervaren dat ze geen grootouder(s) hebben, maar een wat oudere buurman/-vrouw kan in mijn ogen die rol ook goed op zich nemen. Zelf heb ik als kind mijn grootouders wel gekend, maar woonden ze zo ver van ons af, dat ik met mijn 'typische grootouder-vragen' naar de buurvrouw liep. Aan haar heb ik dan ook meer gehad bij de vorming van mijn identiteit.

Ten tweede geloof ik echt niet dat het weghouden van kinderen bij de grootouders, over het algemeen zonder geldige reden zou gebeuren. Je kinderen afranselen, doe je niet. Daarna 'berouw' tonen en beginnen zeuren dat je je kleinkinderen niet mag zien, doe je al helemaal niet. Hetzelfde geldt voor je kinderen niet respecteren enzoverder enzovoort. Ik geloof nooit dat de meerderheid van zulke gevallen waarbij kleinkinderen geen band hebben met hun grootouders, het gewoon een kwestie is van banaliteiten. Een ouder mag in de ogen van zijn kind vaak enorm veel verkeerd doen eer dat kind effectief besluit afstand te willen nemen van zijn ouder. Het blijven je mama en papa. Als je dan als kind toch niet anders kan dan besluiten tot stopzetten contact, is er volgens mij meestal echt wel iets loos met die grootouders.

[roderidder]

Toch nogmaals op hameren dat het moeilijke en complexe materie is.
Vaak kan men het vanuit verschillende standpunten bekijken en misschien al evenvaak andere standpunten innemen/verdedigen.

Bij deze wens ik een kritische reflectie te geven op de bijdrage van Dieke welke twee standpunten aanhaald

1) De beide ouders dragen normaliter de verantwoordelijkheid van de opvoeding en de ontwikkeling van het kind. De ouders hebben dus hier "de macht" om het kind te vormen, te kneden, etc. etc. Dit is m.i. prima en dat hoort zo ook te zijn. Het kind is afhangkelijk van zijn ouders al was het maar dat zij diegene zijn die het kind te eten geven etc etc. Het kind zal zich (voor de pubertijd) gaan spiegelen. Dit houd in als vb. beide ouders gaan trillen als er nog maar een hond in hun buurt komt, het kind allicht mee zal gaan trillen. Mede daardoor vallen de appels niet ver van de boom zoals ze zeggen. Als ouders beslis je in welk milieu je kind mag vertoeven, de schoolkeuze is daar een voorbeeld van. Dit is vaak een kwestie van vertrouwen of naar wie je naar opkijkt voor zijn waarden en normen. Als je als kind zonder grootouders opgroeit ga je ze niet missen (iets dat je niet kent mis je niet), ook al leven deze mensen nog. Het is dus niet zo dat als je opgegroeit bent zonder grootouders dat je een gebrekkige opvoeding gehad zou hebben. Wel is het zo mensen met een sterke familiale band een stabieler leven hebben. Grootouders zouden hier mede door hun leeftijd (wijsheid) een belangrijke meerwaarde kunnen bieden. Er zullen zeker situaties zijn waar je als ouders een goede beslissing neemt om toch de band te minimaliseren of zelfs helemaal te verbreken omdat contact schadelijk is voor de opvoeding/ontwikkeling.

2) dat is voor volgende keer... maar de kern is dat

Een ouder mag in de ogen van zijn kind vaak enorm veel verkeerd doen eer dat kind effectief besluit afstand te willen nemen van zijn ouder. Het blijven je mama en papa.

iets anders is dan dat het kind beslist het contact kind-grootouders te verbreken en verwijs ook hier naar dat meetrillen (maar dan niet van een hond)

deze is echt wel raak en kan hard aankomen

Maar ik denk dat vaak bv. die losse handjes die nu niet meer losstaan,... niet de echte reden zijn. De echte reden lijkt me in zulk geval te zijn dat je je zelf als kind niet door je ouders gerespecteerd voelt in wie je bent. Ik vind dat zeker een geldige reden om ook je eigen kind weg te houden bij zijn grootouders.

RR