De rechter zal eveneens van dat standpunt zijn en de equivalentietheorie hanteren en de aansprakelijkheidsverdeling toepassen: oogarts 75% en patiënt 25%.
Waar blijft u deze onzin toch halen?
Om even terug te komen op uw dokter-apotheker-patiënt vergelijking. Hier gaat het bijna uitsluitend over gevallen waar enerzijds een vast patroon doorbroken wordt (patiënt moest altijd 1 pilletje innemen en nu plots 10) en anderzijds een actieve handeling van de patiënt nodig was (het effectief innemen van geneesmiddelen). Ik moet de eerste uitspraak nog zien waar een patiënt mee verantwoordelijk wordt gesteld voor een eerste diagnose van de dokter zonder enige vorm van voorgeschiedenis die niet door een apotheker ontkracht wordt en die achteraf verkeerd zou zijn.
De patiënt is hier gewoonweg niet aansprakelijk, dus zal een rechter ook geen equivalentietheorie moeten hanteren.