Goedemiddag, ik zal mij even voorstellen. Mijn naam lezen jullie in mijn kopje. Ik ben een gescheiden vader van twee zonen van dik in de 30. Hebben hun hele leven onder sterke emotionele invloed van hun emotionele moeder gestaan. Na de scheiding van hun moeder na 34 jaar huwelijk en ellende, waren de contacten met mijn kinderen en kleinkinderen nog uitstekend. Mama paste wel drie keer in de week op in het gezin van de jongste zoon en heeft een behoorlijk dominante invloed op het gezin. Toen mijn inkomsten wegvielen en daardoor mijn partner alimentatieplicht door de rechtbank werd opgeheven, was binnen een maand of twee de verhoudingen ineens volkomen veranderd. Ineens kon ik bij alletwee de jongens letterlijk niets goed meer doen, werden er absurde motivaties aangedragen om mij te weren en uiteindelijk, volkomen ongemotiveerd werden door beide zoons de banden met mij helemaal verbroken. Ook met de kleinkinderen tegelijkertijd. Alle symptomen van het PAS-syndroom zijn van toepassing, omgemotiveerd kan ik niets goed meer doen, werden natuurlijke ouder-puber conflictjes van twintig jaar terug opgeblazen tot buitenaardse proporties, heb ik in hun leven nog nooit iets goed gedaan, mis ik de 'emotionele gevoelens', ben ik een slechte vader geweest en nog meer van die onnatuurlijke onzin, die zo uit de standaardbeschrijving van het PAS-syndroom kan zijn overgenomen. Klaarblijkelijk gaat het PAS-syndroom niet alleen op voor kinderen die thuis wonen en afhankelijk zijn van een zorgende ouder, maar heeft het zelfs invloed op volwassen kinderen mist de emotionele binding met de ene ouder maar sterk genoeg in stand blijft of wordt gehouden door de contactouder met opzettelijkheid tot het wraak nemen op de ex-partner. de bvraag is alleen (ik ga voor meerdere zaken in hoger beroep tegen een rechterlijke uitspraak in de scheidingszaak) HOE kan ik voor de rechter aantonen, dat mijn ex -vrouw zijnde de moeder van de volwassen kinderen, hen tegen mij heeft opgezet? Oftewel, volgens de kinderen heb ik 'alles aan mijzelf te wijten' en het is nog maar de vraag of zij mee willen werken aan een telefonische benadering door een erkend psycholoog.. Overigens ook een van de kenmerken van een PAS-syndroom ('hij heeft het allemaal aan zichzelf te danken' en 'wij hebben het gelijk aan onze zijde')
Wie heeft goede tips voor mij om dit juridisch aanvaardbaar aan te tonen? Doel: uiteindelijk de band met mijn kinderen herstellen en de moeder dwingen om daaraan mee te werken.