Ik begrijp de frustratie wel hoor, hier kiest de mama om niet te gaan werken, maar vroeg wel om een max bedrag af te spreken voor cadeautjes, zodat er geen liefde gekocht kan worden. (er is geen alimentatie, week-week). Uiteraard koop je liefde niet met geld, maar wij geven graag wat we willen geven, waarmee we de kinderen blij maken. dus De ene keer is dat iets heel klein en deze keer zal dat iets groot zijn waar ze allemaal geniet van zullen hebben. En we willen niet elke keer nadenken: dat mogen wen iet geven, want dat gaat boven het max bedrag, dus hebben we op dat voorstel nee gezegd. 't zou trouwens nogal onmogelijk zijn ook: je kan grootouders (ik ben enig kind, dus daar zijn ze allemaal goed mee
) toch neit gaan verbieden om dingen te kopen? (je kan dat eens proberen, maar ik garandeer je, dat zal weinig effect hebben
)
Ik heb geleerd dat je een ander zijn rekening niet kan maken. Zij vindt de tijd die ze spendeert met de kinderen het beste dat je hen kan geven. Wij denken daar anders over en vinden het belangrijker dat de tijd die je spendeert kwalitetisvol is. En dat heeft niets, maar dan ook niets met geld te maken. Kwaliteit hoeft niets te kosten. Ze genieten evenveel van een leuke boswandeling, het bouwen van een kamp met dekens en kussens over de zetel en de tafel, van samen schilderen en koken, dan van een uitstap naar de efteling, naar een dierentuin of een speeltuin. De kinderen zullen later zelf de rekening (haha) wel maken.