autisme en schoolrecht

[Oude Belg]

Toch even de kleine nuances: is het dan erg dat er niets te doen is aan ASS? Moeten wij dan allen "normaal" zijn en aan bepaalde voorschriften en ongeschreven regeltjes voldoen?

In het autismewereldje is er een tweestrijd tussen zij die strijden voor acceptatie zoals we zijn (in die groep zit ik) en zij die blijven hopen op een mysterieuze genezing.

ASS is een pervasieve stoornis. Dat betekent dat een auti totaal, volledig auti is. Het is geen "ziekte" die e even kan wegsnijden, wegmediceren. Het is zoiets als een bruine huid : het is nu eenmaal zo. Wil ik "genezen"? Absoluut niet. Ik ben niet ziek; ik ben een auti. Sommige zaken kan ik beter uitvoeren dan de gemiddelde NTer. Ik ben gehuwd, hen 2 kinderen (allebei auti), heb meer dan dertig jaar lesgegeven (vooral aan moeilijke klassen in het beroepsonderwijs) en ben nu op rust. Alhoewel..... rust? Ik ben actief in diverse actiegroepen, en ik ben toneeltechnicus. Ik kan m'n werk bijna niet aan omdat ik zowat overal gevraagd word; ik draai dubbel dol. Ben ik gehandicapt? Ik ben op een aantal terreinen gewoon beter dan de gemiddelde NTer. NTers zijn dan weer beter op andere terreinen, zoals "social talk". Klinkt goed, maar betekent gewoon lullen. Ik lul niet, ik werk. Ik ben een auti, en ik ben daar trots op.

[Tsunami]

"Ik ben auti en ik ben daar trots op".

Ik ook. Had het niet beter kunnen verwoorden. We hebben helemaal geen kuur nodig, een toleranter maatschappij daarentegen...

[eylis]

Ik kan auti's en ouders van auti's alleen maar aanraden goed rond te kijken en actief te zoeken naar kringen, vrienden en relaties binnen onze maatschappij die wél tolerant zijn voor de eigenheid van elke mens. Het klopt: kunstenaars, creatieve verenigingen, alternatieve bewegingen. Die staan vaker met een open kijk naar mensen die niet in de pas lopen.
In het onderwijs heb je Montessori, Freinet en Steiner. Er bestaat veel discussie over de verschillende alternatieve onderwijsvormen. Maar ga er naar toe en praat met de mensen daar. Wie weet is er net dat éné schooltje dat met jouw kind in zee wil gaan.
Ik heb in mijn ervaringen met de kunstwereld echt veel "aparte en speciale mensen meegemaakt. ASS, gendertoestanden, mensen uit alle delen van de wereld met énorme cultuurverschillen, noem maar op. Maar daar is dat nooit een probleem maar een meerwaarde....ik heb zelfs bij topmusici ook ASSers ontmoet.
dus laat dat ontolerante gedeelte van de matschappij maar voor wat ze is. Die gaat er altijd zijn en toch nooit verbeteren..

[Elthyr]

Mijn broertje heeft autisme (geen Asperger) maar heeft het gewoon onderwijs (weliswaar met veel ondersteuning & hulp) doorgemaakt.
In het lager en secundair onderwijs kreeg hij wel aanpassingen (had ook al van zijn vijfde een diagnose - we spreken late jaren zeventig).
Hij was naar eigen zeggen heel blij dat hij van het secundair onderwijs af was, maar is in het hoger onderwijs opengebloeid.
Nu werkt hij in een projectstatuut, vast werk (deeltijds aangevuld met een uitkering). Volgens mij heeft hij zijn autisme wel goed kunnen plaatsen.
En wij proberen er rekening mee te houden.
Hij heeft ook een blog (http://www.tistje.com" onclick="window.open(this.href);return false;) en schrijft regelmatig voor de Vlaamse Vereniging Autisme.
Nu vraag ik me af: sommigen spreken hier over Aspergersyndroom, ik volg af en toe mijn broers blog maar naar ik heb gelezen
zou dit niet meer bestaan en er nu gewoon over 'autisme' worden gesproken. Toch houden sommige mensen er nog aan vast, misschien
is het bij een keuze van school wel belangrijk om te kijken of de school vanuit aspergerhoek of vanuit autismehoek denkt?

[Tsunami]

Zonder een onderscheid te maken tussen Kanner autisme, Asperger Syndroom, hoogfunctionerend autisme, ... Hoe ga je zonder correcte diagnose de juiste hulp vinden? De juiste begeleiding indien dat nodig zou zijn? De onderlinge verschillen tussen de mensen met een ASS zijn veel te groot om gemakshalve alles onder het label "autisme" te kleven.

Ik kan auti's en ouders van auti's alleen maar aanraden goed rond te kijken en actief te zoeken naar kringen, vrienden en relaties binnen onze maatschappij die wél tolerant zijn voor de eigenheid van elke mens. Het klopt: kunstenaars, creatieve verenigingen, alternatieve bewegingen. Die staan vaker met een open kijk naar mensen die niet in de pas lopen.
In het onderwijs heb je Montessori, Freinet en Steiner. Er bestaat veel discussie over de verschillende alternatieve onderwijsvormen. Maar ga er naar toe en praat met de mensen daar. Wie weet is er net dat éné schooltje dat met jouw kind in zee wil gaan.
Ik heb in mijn ervaringen met de kunstwereld echt veel "aparte en speciale mensen meegemaakt. ASS, gendertoestanden, mensen uit alle delen van de wereld met énorme cultuurverschillen, noem maar op. Maar daar is dat nooit een probleem maar een meerwaarde....ik heb zelfs bij topmusici ook ASSers ontmoet.
dus laat dat ontolerante gedeelte van de matschappij maar voor wat ze is. Die gaat er altijd zijn en toch nooit verbeteren..

Eylis,


Ik schrijf poëzie (weliswaar Engelstalig) over het leven met ASS en dwangstoornissen. Ik probeer via mijn poëzie een waarheidsgetrouw alternatief bieden tegenover de foute stereotypen, een steentje bijdragen in de strijd tegen het taboe en stigma rond autisme, tonen dat wij uiteindelijk ook maar mensen met gevoelens, verlangens, dromen, ... zijn. En uiteraard een woord van hoop verspreiden naar andere mensen met autisme en OCD toe: het is niet omdat je "neurodifferent" bent, dat je je dromen niet kan nastreven en geen rijkgevuld leven kan leiden, wees fier op jezelf en laat niemand je wijsmaken dat je niet in staat zou zijn om ...

Je hebt blijkbaar ervaringen met het kunstmilieu en hebt een zeer goede, positieve kijk op de diversiteit. Weet jij soms niet waar ik terecht kan om frequent mijn gedichten voor te dragen? Want na 8 jaar buitenland en pas recent terug in België is het voor mij een beetje van nul herbeginnen. In Barcelona was ik net een beetje naam aan het maken in het poëziewereldje en ik deed ook speeches over leven met autisme en OCD aan de lokale universiteiten (alles in het Engels). Door naar België terug te keren moet ik hier in feite weer beginnen opbouwen van nul. Ik heb mijn eerste twee shows nu achter de rug maar ik wil me niet tot Brussel beperken en graag vaker het podium op. Op het podium staan geeft een enorm bevrijdend gevoel, en zeker als je dan merkt dat (een deel van) het publiek je boodschap begrijpt overvalt een zeker gevoel van euforie me, want daar is het me om te doen: die boodschap tegen de taboes laten weerklinken. Poëzie is hierbij gewoon mijn wapen om dat taboe aan te vallen.

Ik hoop in heel Belgïë EN omliggende landen te kunnen optreden, want het taboe is omnipresent dus de taboedoorbrekende boodschap kent geen geografische limieten. Laat me wel duidelijk stellen dat ik steeds gratis optreed en ook niets publiceer. Wat ik doe is zuiver een podium act waarbij connectie met het publiek belangrijk is en het overbrengen van de boodschap heel belangrijk is , ik hoef daar niet voor betaald te worden en wil dit doel ook niet vercommercialiseren. Optredens mogen in culturele centra, in een auditorium van een bib, in een gewone kroeg die nu en dan eens iets artistieks organiseert, bij een autismevereniging, voor mijn part zelfs gewoon in een knusse huiskamer Betaling hoeft niet, liever niet zelfs. De enige betaling die ik me voornam te accepteren is bij optredens in het buitenland de verplaatsingskost te laten terugbetalen. Binnen België is dit sowieso niet aan de orde en binnen Nederland vermoed ik evenmin.

Mocht je je weg wat kennen in het kunstmilieu en de autisme emancipatiestrijd steunen... Zoals gezegd, voor mij is het constant zoeken naar podia maar als je 8 jaar weg bent geweest uit België voel je je haast alsof je je eigen land moet herontdekken. Alle plaatsen en organisaties die je kende moet je opnieuw opsporen, en vaak zijn er drastische wijzigingen in het kunstlandschap geweest. Dus in feite sta ik nu weer in de situatie waar ik stond toen ik het project startte in Barcelona: beginnen van nul en stapsgewijs proberen opbouwen. Ik kan enkel hopen dat het in eigen land wat vlotter gaat, al was het maar omdat ik met zaal-eigenaars kan onderhandelen in het Nederlands of Frans Interviews in magazines zijn ook zeer nuttig, ik heb al in Ups & Downs, GAMIAN, Vlamingen In De Wereld, De Wereld Anders, en Barcelona Connect gestaan. Maar een blad met een breder bereik zou nuttig zijn.

En nogmaals: ik hoef geen status van goeie artiest, geen bekende status, echt niet. Dat boeit me totaal niet. Men hoeft me niet te herinneren. Zolang men mijn woorden herinnert, en hopelijk er een dialoog mee op gang brengt. Het breken van die taboemuur is het doel, mezelf verrijken of mezelf in een soort VIP status werken boeit me totaal niet.

[Tsunami]

PS: ik deed Freinet. Kreeg veel kritiek van de familie ("waarom moet hij per se anders doen zoals altijd?") maar gelukkig steunden mijn ouders me steeds. Helaas bestond Freinet toen destijds maar tot en met het 2e middelbaar, nadien kon je niet aan een gewone school onderuit. Mijn schooltijd was 1 lijdensweg, en ik zou dat graag besparen aan de volgende generatie van ASS'ers (ik schrijf hier bewust "ASS'ers" omdat ik "ASS-lijders" teveel klinken vind alsof we een enge ziekte hebben)

PSS: over verenigingen... Dat aanbod valt jammer genoeg best tegen. Autisme Vlaanderen en Autisme Centraal organiseren veel en doen goed werk, en in het Franstalige landsgedeelte is er SUSA die erg goed werk verrichten. Maar daar houdt het in feite een beetje op. En ik vrees dat dit aanbod nogal beperkt is om echt iets te kunnen gaan bereiken. Wat die verenigingen wel elk voor zich reeds kunnen doen is een soort van hulp naar ASSers toe door organiseren van sociale activiteiten (geen zelfhulpgroepen, maar gewoon gezellige leuke dingen doen samen zoals bowlen, een wandeling aan zee, een dagje Ardennen, samen naar de bioscoop) en zo de leden de kans bieden om lotgenoten te leren kennen. Heel wat mensen met ASS vinden het moeilijk een job te vinden en te houden, ook hier kan een consulent de persoon bijstaan tijdens het proces en tips geven. Relaties is nog zoiets: in tegenstelling tot wat mensen denken, hebben veel mensen met ASS wel degelijk behoefte aan een romance maar is dit voor ons zeer moeilijk te bereiken, singles-ASS'ers bij elkaar brengen en kijken of er spontaan iets groeit of niet zou ook binnen de mogelijkheden liggen van die verenigingen. Een soort creatief atelier dat altijd openstaat voor de leden en waar men steeds terechtkan om de gevoelens creatief te uiten, is een mogelijkheid.
Dus die organisaties kunnen wel degelijk goed werk leveren, al heb ik soms het gevoel dat het in België te kleinschalig is qua aanpak om echt iets te bereiken.

[Elthyr]

Zonder een onderscheid te maken tussen Kanner autisme, Asperger Syndroom, hoogfunctionerend autisme, ... Hoe ga je zonder correcte diagnose de juiste hulp vinden? De juiste begeleiding indien dat nodig zou zijn? De onderlinge verschillen tussen de mensen met een ASS zijn veel te groot om gemakshalve alles onder het label "autisme" te kleven.

Misschien zijn de onderlinge verschillen tussen mensen met autisme wel zo groot als bij alle andere mensen en is de juiste begeleiding vooral een zaak van te kijken naar individuele noden? Zelf zie ik op vlak van stoornis toch niet zulke grote verschillen tussen mensen met een aspergervariant en autisten die ik al eens zag bij een bezoek aan een wooncentrum voor deze mensen. Ook alle professionelen die ik ooit sprak, zien vooral het spectrum en de rode draad dan de aparte hokjes. Bij navraag zou die aspergervariant trouwens niet meer erkend zijn sinds mei 2013. Wat het dus moeilijk maakt om er juiste begeleiding mee te vinden. Maar soit, dat soort discussies is, denk ik, vooral iets van de zwaardere autisten, en daar houden mensen die in de samenleving leven zich toch niet mee bezig?

[Tsunami]

Ik denk dat het verschil tussen autisten onderling van zeer groot belang is, voor een juiste diagnose te kunnen krijgen, hetgeen dan weer noodzakelijk is voor de juiste medicatie of begeleiding te vinden indien dit nodig blijkt. Ook voor andere; meer lukrake; situaties: stel dat je bv een ziekenhuisopname nodig hebt, dan is het nuttig voor de behandelende arts te weten welke je "disorder" is en kan hij hier dan ook consequent rekening mee houden. De term "autistisch" is dan wel heel erg vaag.

Ik heb overigens nooit gehoord dat Asperger zijn erkende status zou verliezen, geen enkele van de autismeverenigingen met dewelke ik in contact sta heeft iets in die richting gemeld. Mocht dit zo zijn, dan zou er trouwens flink geprotesteerd worden daartegen, zowel door volwassen Aspergers als door ouders van kinderen met Asperger. We hebben zoveel jaren zwaar moeten knokken (bij manier van spreken) om erkend te worden zoals we zijn en onze status erkend te zien, die moeite gaan we echt niet zomaar overboord gooien door het statuut te laten schrappen. Geen enkele autismevereniging, ook niet de door de overheid aanbevolen diensten (Autisme Vlaanderen, en langs Franstalige kant SUSA) hebben niets gemeld over zulke zaak. Ik denk, en hoop, dus dat het om een simpel gerucht gaat.

[Olé ola]

Het klopt dat Asperger in de nieuwe DSM niet meer vermeld wordt. Vorig jaar werd mij dat al gemeld tijdens een nascholing door de mensen van Autisme Centraal.
Het is echter niet omdat de DSM het niet vermeld, dat het niet bestaat. Ik heb moeten vaststellen dat heel wat autoriteiten in de wereld van autisme niet echt wild zijn van de DSM.

[Elthyr]

Ik denk dat het verschil tussen autisten onderling van zeer groot belang is, voor een juiste diagnose te kunnen krijgen, hetgeen dan weer noodzakelijk is voor de juiste medicatie of begeleiding te vinden indien dit nodig blijkt. Ook voor andere; meer lukrake; situaties: stel dat je bv een ziekenhuisopname nodig hebt, dan is het nuttig voor de behandelende arts te weten welke je "disorder" is en kan hij hier dan ook consequent rekening mee houden. De term "autistisch" is dan wel heel erg vaag.

Ik heb overigens nooit gehoord dat Asperger zijn erkende status zou verliezen, geen enkele van de autismeverenigingen met dewelke ik in contact sta heeft iets in die richting gemeld. Mocht dit zo zijn, dan zou er trouwens flink geprotesteerd worden daartegen, zowel door volwassen Aspergers als door ouders van kinderen met Asperger. We hebben zoveel jaren zwaar moeten knokken (bij manier van spreken) om erkend te worden zoals we zijn en onze status erkend te zien, die moeite gaan we echt niet zomaar overboord gooien door het statuut te laten schrappen. Geen enkele autismevereniging, ook niet de door de overheid aanbevolen diensten (Autisme Vlaanderen, en langs Franstalige kant SUSA) hebben niets gemeld over zulke zaak. Ik denk, en hoop, dus dat het om een simpel gerucht gaat.

Ik ken Autisme Vlaanderen niet, maar de Vlaamse Vereniging Autisme heeft er bij ons een vorming over gegeven. Zij vinden het onderscheid binnen het autismespectrum niet erg nuttig. Ook bij een aanvraag voor het VAPH, voor het FOD en het RIZIV raden ze niet meteen aan Aspergersyndroom te vermelden maar te spreken over een autismespectrumstoornis, afgekort autisme. Ook op Participate zie ik Asperger niet meteen vermeld staan. Versta me niet verkeerd : als je je goed voelt bij die term, mij niet gelaten, maar ik heb toch de indruk dat het meer een cultstatus is geworden dan een diagnose. Leerkrachten die ik ken, via het werk, zeggen nog wel iets te willen doen voor autisten maar niet als ze zich asperger wanen. Ik weet niet hoe ze daar zo'n verschil in kunnen zien, ik snap het verschil alvast niet, maar ze weten er wellicht meer van.
Het zou me ook wel erg verwonderen mochten ze rekening houden met je autisme in een van de ziekenhuizen in Vlaanderen. Misschien als je voldoet aan wat zij autistisch beschouwen? Ik hoop 't alvast voor je, want mijn ervaring is dat ze niet altijd even duidelijk zijn naar gewone patiênten.

[eylis]

Als ik een zeer persoonlijke opmerking mag maken: in mijn ervaring met enkele (weliswaar hoogfunctionele) mensen met een AS-S(=specialisme) zijn dat voor mij mensen met een biezonder profiel : een Autisme Spectrum -Specialisme dus en geen Autisme Spectrum Stoornis.
zoals ik al eerder vertelde over hoe bepaalde verenigingen, groeperingen en vooral kunstenaars omgaan met mensen met een biezonder profiel.
ASS-mensen hebben bijvoorbeeld vaak een totaal absurde humor. en dat wordt vaak moeilijk begrepen door Jan Modaal (die vaak niet zo beslagen is in woordspelletjes...). als je zo'n kind in de klas hebt, of een medewerker in de groep wordt dat door "de anderen" vaak als bedreigend gezien; Omdat ze niet snappen waarover die "totaal out of the box" opmerkingen gaan. Is het misschien kritiek, of spot? bij "de anderen" gaat het vooral over onzekerheid met betrekking tot zichzelf; Wie anders doet/leeft/reageert dan de groepscode, is bedreigend...
als een ASS die te maken krijgt met iemand die wél mee is met zijn of haar woordspelletjes en droge observaties of durft in te gaan op wat hij/zij vertelt, vlot de communicatie op een biezondere manier;

[Tsunami]

Asperger is zeker geen cult fenomeen geworden. De reden waarom ik nog altijd zo vaak het podium op kruip om mijn ziel eigenlijk bloot te geven via mijn poëzie, is net omdat het gewoon nodig is. Teveel mensen hebben nog altijd geen idee wat Asperger Syndroom inhoudt. Een cultstatus kan je pas creëren wanneer mensen ook weten wat het inhoudt en er een positieve bijklank aan geven. In dit geval lijkt geen van beiden me de realiteit te benaderen. Veel mensen kennen Asperger totaal niet, of hebben er een verkeerd beeld van. Dat is net waarom het belangrijk is te blijven strijden tegen het taboe en stigma. De subcategorieën weglaten en ons in hetzelfde vakje als zwaar autistische mensen steken, zal daar zeker niet bij helpen.

Trouwens, hoe kan je de geschikte medicatie of begeleiding (mits nodig) vinden als een diagnose maar half wordt gesteld? Het gebruik van de term Asperger is in feite een pure noodzaak om een correcte diagnose te hebben, en die is dan weer noodzaak om de juiste begeleiding te kunnen vinden.

PS: de meeste mensen met Asperger komen daar niet zo voor uit en vinden mij een vreemde vogel omdat ik er zo openlijk over praat. Ik snap niet waar zij zich voor schamen, maar goed. Feit is: moest Asperger "in de mode" zijn zouden zij die het syndroom hebben ook geen moeite doen om het te verbergen. Er hangt nog altijd een sfeer van onwetendheid en negativiteit rond Asperger. Helaas maar waar. Op veel begrip van de buitenwereld moet je sowieso niet rekenen.

[Olé ola]

Ik denk dat het verschil tussen autisten onderling van zeer groot belang is, voor een juiste diagnose te kunnen krijgen, hetgeen dan weer noodzakelijk is voor de juiste medicatie of begeleiding te vinden indien dit nodig blijkt. Ook voor andere; meer lukrake; situaties: stel dat je bv een ziekenhuisopname nodig hebt, dan is het nuttig voor de behandelende arts te weten welke je "disorder" is en kan hij hier dan ook consequent rekening mee houden. De term "autistisch" is dan wel heel erg vaag.

Ik heb overigens nooit gehoord dat Asperger zijn erkende status zou verliezen, geen enkele van de autismeverenigingen met dewelke ik in contact sta heeft iets in die richting gemeld. Mocht dit zo zijn, dan zou er trouwens flink geprotesteerd worden daartegen, zowel door volwassen Aspergers als door ouders van kinderen met Asperger. We hebben zoveel jaren zwaar moeten knokken (bij manier van spreken) om erkend te worden zoals we zijn en onze status erkend te zien, die moeite gaan we echt niet zomaar overboord gooien door het statuut te laten schrappen. Geen enkele autismevereniging, ook niet de door de overheid aanbevolen diensten (Autisme Vlaanderen, en langs Franstalige kant SUSA) hebben niets gemeld over zulke zaak. Ik denk, en hoop, dus dat het om een simpel gerucht gaat.

Ik ken Autisme Vlaanderen niet, maar de Vlaamse Vereniging Autisme heeft er bij ons een vorming over gegeven. Zij vinden het onderscheid binnen het autismespectrum niet erg nuttig. Ook bij een aanvraag voor het VAPH, voor het FOD en het RIZIV raden ze niet meteen aan Aspergersyndroom te vermelden maar te spreken over een autismespectrumstoornis, afgekort autisme. Ook op Participate zie ik Asperger niet meteen vermeld staan. Versta me niet verkeerd : als je je goed voelt bij die term, mij niet gelaten, maar ik heb toch de indruk dat het meer een cultstatus is geworden dan een diagnose. Leerkrachten die ik ken, via het werk, zeggen nog wel iets te willen doen voor autisten maar niet als ze zich asperger wanen. Ik weet niet hoe ze daar zo'n verschil in kunnen zien, ik snap het verschil alvast niet, maar ze weten er wellicht meer van.
Het zou me ook wel erg verwonderen mochten ze rekening houden met je autisme in een van de ziekenhuizen in Vlaanderen. Misschien als je voldoet aan wat zij autistisch beschouwen? Ik hoop 't alvast voor je, want mijn ervaring is dat ze niet altijd even duidelijk zijn naar gewone patiênten.

De ziekenhuizen hier in de buurt alvast wel. Toch op de pediatrische afdelingen. Ik weet van 3 lln van mij die recent opgenomen werden en hun diagnose is daar wel degelijk gekend en er wordt rekening mee gehouden. Het zijn wel kinderen die heel gedragsmoeilijk zijn en speciaal onderwijs nodig hebben.

[Elthyr]

Asperger is zeker geen cult fenomeen geworden. De reden waarom ik nog altijd zo vaak het podium op kruip om mijn ziel eigenlijk bloot te geven via mijn poëzie, is net omdat het gewoon nodig is. Teveel mensen hebben nog altijd geen idee wat Asperger Syndroom inhoudt. Een cultstatus kan je pas creëren wanneer mensen ook weten wat het inhoudt en er een positieve bijklank aan geven. In dit geval lijkt geen van beiden me de realiteit te benaderen. Veel mensen kennen Asperger totaal niet, of hebben er een verkeerd beeld van. Dat is net waarom het belangrijk is te blijven strijden tegen het taboe en stigma. De subcategorieën weglaten en ons in hetzelfde vakje als zwaar autistische mensen steken, zal daar zeker niet bij helpen.

Trouwens, hoe kan je de geschikte medicatie of begeleiding (mits nodig) vinden als een diagnose maar half wordt gesteld? Het gebruik van de term Asperger is in feite een pure noodzaak om een correcte diagnose te hebben, en die is dan weer noodzaak om de juiste begeleiding te kunnen vinden.

PS: de meeste mensen met Asperger komen daar niet zo voor uit en vinden mij een vreemde vogel omdat ik er zo openlijk over praat. Ik snap niet waar zij zich voor schamen, maar goed. Feit is: moest Asperger "in de mode" zijn zouden zij die het syndroom hebben ook geen moeite doen om het te verbergen. Er hangt nog altijd een sfeer van onwetendheid en negativiteit rond Asperger. Helaas maar waar. Op veel begrip van de buitenwereld moet je sowieso niet rekenen.

Interessant, nu ben ik eigenlijk ook wel benieuwd waar je zoal optreedt ... of misschien heb je een website ofzo ... gewoon uit interesse, ik kan natuurlijk altijd bijleren.

[Tsunami]

http://www.illusionofpurity.com" onclick="window.open(this.href);return false;

Voor optredens ben ik op zoek welke podia een plekje hebben deze zomer, voor september en oktober liggen een paar datums bijna vast (wordt op de site gezet eens alles 100 pct vastligt, doch ik vermoed dat het om minstens 3 of 4 optredens op korte tijd gaat. In België weliswaar). Voor de zomer ben ik nog op zoek naar optreedmogelijkheden, doch met de vele mensen die op reis zijn etc is het ook voor culturele centra en verenigingen een wat inactieve periode. Je zal als muzikant of zo wel gemakkelijker aan de bak komen dan als poëet in deze tijd van het jaar, waar mensen met een vakantiegevoel zitten en liever niet over een "donker" onderwerp als mentale problemen willen horen.

Voor nederland ben ik continu op zoek naar optreedmogelijkheden, maar vanuit België is dit natuurlijk niet zo eenvoudig omdat je niet zo snel zicht hebt welke verenigingen er in NL rond autisme, poëzie, etc bestaan.

Een Aspergerdiagnose kan extreem nuttig zijn op tal van vlakken. In tegenstelling tot de ergere vormen van autisme, hebben Aspergers dikwijls wel gewone verlangens en gevoelens en ambities, op carrierevlak, op romantisch vlak, ... Maar het is voor ons erg lastig om contacten te leggen en ons te uiten. In werksituaties klopt het dat men ons wel graag ziet aankloppen in de IT sector maar zelfs daar blijft een zeker probleem bestaan als je als enige autist op de afdeling zit tussen collega's die je nooit helemaal begrijpen en soms niet goed weten hoe je te benaderen.

Voorts lijken wooncentra voor autisten me vooral handig voor mensen met een ergere vorm van autisme, veel mensen met Asperger wonen gewoon zelfstandig ookal gaat dat soms met het nodige vallen en opstaan (daar kan ik zelf over meespreken ook maar ik ben blij een eigen woning te huren... Ik denk dat ik gek zou worden van constant andere mensen rondom mij te hebben De nood aan solitude maar anderzijds ook de aanwezigheid van romantische en vriendschappelijke noden, is een knelpunt waar veel Aspergers mee sukkelen)