#8 , 16 okt 2012 13:45
Dat ze te jong is voor een week/week, waar haalt hij dat? Hier waren de kids respectievelijk 6 maanden en 1 jaar en 9 maanden toen de week/week van kracht ging en sindsdien loopt dat heel goed.
Vaak wordt 2.5 of 3 inderdaad gezien als de leeftijd om bi-locatie in te voeren, maar dit is geen exacte wetenschap. En dan nog: Zelfs al had hij de week/week pas vanaf 3 jaar gewillen, had hij dat perfect nu al kunnen vragen. In een vonnis kan perfect staan dat er vanaf 3 jaar bi-locatie zal zijn en dat er tot dan een andere regeling zal gelden. Dit speelt dus niet in zijn voordeel, want nu heeft hij nooit te kennen gegeven dat hij week/week wou en is hij akkoord gegaan met een andere regeling. Ik vind dat een zeer vreemd verhaal eerlijk gezegd. Als hij vanaf 3 week/week wou, had hij dat toch eerder ook kunnen zeggen?
Imv met je opmerking wil ik toch nog even iets zeggen: Kindjes huilen vaak. De kindjes huilen hier soms ook als wij ze bij de mama gaan halen. En dat ligt dan enkel en alleen aan de mama zelf. Zij bedoelt het goed en gaat de kindjes missen, uiteraard, maar door 684313 kussen en knuffels te geven en 100 keer te zeggen dat je ze gaat missen, worden de kinderen helemaal opgedraaid. Eens ze in de auto zitten, komen ze pas terug tot leven en zijn ze ineens heel vrolijk en superblij om bij de papa te zijn. Ik kan mij voorstellen dat de mama dat ziet als: Ze willen liever hier blijven. Terwijl, in ons geval, dat helemaal niet waar is. Die kinderen zijn dat gewoon gewend en die nemen geen 'afscheid' zoals de mama dat per se wil. Als de mama hieraan komt, reageren wij altijd heel vrolijk van 'Kijk, de mama is daar'. 1 knuffel. 1 kus. That's it. Kindjes maak je niet blij met afscheid. Ze voelen dat, dat de mama liever niet heeft dat zij naar papa gaan. Maar aangezien ze toch zullen (en moeten) gaan, waarom daar dan geen positieve gebeurtenis van maken, zoals wij dat doen, ipv elke week een halve begrafenis te organiseren. (Klinkt grof, maar voor de kids voelt dat dus wel zo). Een ander voorbeeld: School: Hoeveel peuters huilen er niet als ze naar school moeten? Wil dat zeggen dat ze de juf niet leuk vinden? Integendeel. Maar bij mama/papa was het ook leuk. Eens de ouders om de hoek zijn verdwenen, zijn al die kinderen leuk aan het spelen ... En ook daar zie je vaak dat het de kinderen zijn van mama's die nog die extra knuffel en kus willen geven, die het hardste wenen ...
Ik wil maar zeggen: Het gedrag van je kinderen heb je zelf voor een heel groot deel in de hand. Wil je dat ze niet meer huilen, pas dan je eigen gedrag aan. Kinderen begrijpen de kleinste signalen zoooo goed. Ze weten veel meer dan wij denken. dat is absoluut geen verwijt, maar ik zie het elke week weer opnieuw en vind dat zooo erg voor die kindjes.
Over de opvang: De ouder kiest in zijn tijd zelf hoe de opvang verloopt. Sommige mensen werken niet of weinig en kunnen steeds zelf voor opvang zorgen. Maar er zijn ouders genoeg die gebruikt maken van voor -en naschoolse opvang, creches, grootouders, ... Daar is niets mis mee, is heel gangbaar, en is voor de rechter ook geen argument om een week/week niet toe te staan.
Over de dingen die hij zegt: Juridisch kan je daar niets aan doen (tenzij het echt foute dingen zijn). Het beste dat je kan doen, doe je al: negeren. Dit gaat over. Zoals je zelf zegt: Hij is nog gekwetst omdat het niet meer goed komt. Maar hij zal uiteindelijk wel tot het juiste besef komen, zelf ook terug gelukkig worden en een eigen leven hebben. En dan stoppen die dingen vanzelf. Kan je eens niet met hem samenzitten en hem uitleggen dat hij zich best zo mag voelen, maar dat het niet in het belang van jullie dochter is dat hij die dingen luidop ventileert? Ik kan wel begrijpen dat dat absoluut niet leuk is. Het is wél enorm goed voor je dochter dat jij het spel niet meespeelt en het gewoon kan negeren. Dat is ook niet iedereen gegeven.