@Franciskus: Beste dank, dat was heel nuttige info. Nu weet ik waar beginnen.
Het is zeker niet onlogisch zo iemand die met bedrog iemand anders onwetend een strafbaar feit laat begaan als dader aan te duiden.
Daar kan waarschijnlijk het slachtoffer van het feit genoegen mee nemen (buiten burgerrechterlijke eis tot schadevergoeding)
In zekere zin ( of zeker) is de misleide uitvoerder van het strafbaar feitt het slachtoffer van zo'n manipulatie.
Laat ons aannemen dat hij/zij het bedrog het eerst ontdekt.
Lijkt ihet volgende correct:
- hij/zij kan klacht neerleggen tegen de bedrieger als 'dader' op basis van art 66.
- hij/zij kan rechtstreeks klacht neerleggen voor aantasting van zijn goede naam
geen van de op de pagina hierna besproken gevallen dekt echter die laatste beschreven schade
http://www.elfri.be/laster-en-eerroof" onclick="window.open(this.href);return false;
Toch lijkt me de aantasting van de goede naam even erg als in 'lasterlijke aangifte' (zelfs erger)
Zie je nog een andere mogelijkheid?
Waarom ik die gevallen van 'adoptie' aanhaal is
- omdat het hier ook ging om 'verplichte' adoptie
- omdat blijkbaar zeer lang na de feiten mensen met wrokgevoelens kunnen blijven zitten
We constateren dan dat bij evolutie in het moreel aanvoelen (eventueel met wijzigingen in het vervolgingsbeleid) heel wat mensen geneigd zijn weer beroep te doen op het gerecht. Zo'n evoluties interesseren mij. Hoe behoud 'het systeem' een zekere rechterlijke consekwentie en consistentie ? Dat laatste lijkt noodzakelijk gebaseerd op een ethische coherentie.
Hoe ethisch verdedigbaar blijft een systeem waar de staat vooral streeft naar levensbeschouwelijke homogeneïteit? Vrede niet door diepgang en ethisch verdedigbare prioriteiten maar door domeinspecifieke afspraken (banksector, medische sector, onderwijssector,.....)
En nee een engeltjesmaakster ken ik niet, jij wel?
@ipv wees gerust, ik ga hier niet alle mogelijke gevallen voorleggen en om elk toepasbaar artikel vragen. Een start is voor mij voldoende. Context: zie hierboven