Hallo allemaal.
Situatie:
huwelijk van 8 jaar, 3 kinderen (8/7/5), mijn vrouw is in alle voorgaande relaties vreemdgegaan en voor ons huwelijk ook (ja, bespaar me de kritiek). Dit heeft mij ontzettend onzeker gemaakt en een gebrek om voor mezelf op te komen.
Toch getrouwd maar haar drang naar aandacht bij het andere geslacht, flirten etc is aangebleven, in plaats van mij de aandacht te geven die ik verdien. En zelf ook geef. Dit heeft mij nog onzekerder gemaakt.
Ik heb de afgelopen jaren proberen te vluchten uit de relatie maar dat is niet gelukt. ik voelde me net een blij kwispelende hond die af en toe een aai over de bol krijgt. ze heeft de geweldige eigenschap je onzeker te maken en af te kraken (als je alleen met haar bent), waar anderen bijzijn doet ze dat niet.
Dit heeft er toe geleid dat ik een dwangmatige controledrang opgebouwd heb die de relatie ook geen goed deed. ik wou weg maar wist niet hoe.
Laatste jaar depressief thuis gezeten en als vlucht vele site bezocht die mijn interesse hebben: buitenaards leven, ufo;s, disclosure maar ook wie er verantwoordelijk zijn voor 99% van de ellende die wij als wereld nu meemaken. Daar heb ik nu wel een aardig beeld van. (follow the money)
Let wel: ik heb altijd mijn uiterste best zowel tijdens alle zwangerschappen en vanaf geboorte alles voor mijn gezin over gehad. Zoveel mogelijk in huis doen, flesjes, luiers bad, bed alles.
in dat afgelopen jaar heb ik wel voor drie kinderen alle huiswerk gemaakt, naar en van school gebracht, 2x in de week judo(alle 3), 2x paardrijden (2), muziekles 2x in de week, dansen, knutselgroep etc.
ook douchen, naar bed en alles wat erbij komt kijken heb ik gedaan. Logisch ook, het zijn ook mijn kinderen. altijd met liefde en plezier gedaan.
Om de relatie te kunnen overzien en kijken wat we er nog van konden maken hebben we besloten dat ik tijdens mijn ouders hun verlof bij hun zou blijven (3 weken)
Na die 3 weken een gesprek hoe nu verder. Ik heb wel gezegd dat ik dan met haar zo min mogelijk contact wou. wel met de kinderen.
Ze gebruikte dus elke excuus om me te benaderen, ook de kinderen etc.
Onze dochter was in die 3 weken ziek, vrouw op werk. ze had sleutels op de binnenkant van de deuren gedaan zodat niemand binnen kon onder het mom van inbraken in de buurt.
dus moest in naar haar werk om de poort opener te halen, dochter ophalen en met haar thuis zitten om te verzorgen.
De 2e week dinsdag belt ze me op dat ze het al weet en of ik langer bij mijn ouders kan blijven, voor de rust en voor haar dat doet haar goed.
Ik zei nee, we houden ons aan de afspraak en ik kom volgende week terug. maar ik kom morgen even langs want ik moet papieren hebben voor een afspraak.
die woensdag heb ik een afspraak op mijn werk en we hebben afgesproken dat ik weer veel meer aan de slag ging om me er weer bovenop te helpen. flinke peptalk dus.
Ik daarna naar de woning om papieren te halen. wederom alles afgesloten van de binnenkant, zij lag boven onder de zonnebank.
na gebel en telefoon kwam ze geirriteerd naar onder. ik haar verteld dat ik weer meer ging werken. In plaats dat ze blij is begint ze meteen te stieren: hoe kan die achtlijke dat nu beslissen?
wat vind de bedrijfsarts hiervan, die is ook niet goed bij zijn hoofd etc,etc,etc.
maar goed, ik weet al wat ik wil, liefst mediation, dus zeg maar wat jij wilt, Is goed zei ik, maar dan wel co-ouderschap week/week, niets minder.
Nou, het huis was te klein, dus besloot ze een advocaat te bellen.
ik ook gedaan.
Ik zei, als ik toch hier ben neem ik meer papieren mee want die heb ik toch nodig. ik alles klaar gezet en ze laat me de deur niet uit. barricadeerde ze zichzelf
voor de deur.
Nou als het zo moet bel ik de politie (met telefoon al in de hand). opeens begint ze die uit mijn handen te trekken, me te duwen. Ik heb me wel moeten verweren om niet gewond te geraken.
ze viel en kwam op haar poep terecht. (ze struikelde over de krat).
via een list ben ik door de garage kunnen wegkomen met de papieren. Vervolgens de politie gebeld en aangifte gaan doen van partner geweld. (hiervoor heb ik gisteren een gesprek gehad met Welzijn.
Nu krijg ik een verzoek schrift binnen dat ik mentaal niet in orde ben, het alleen maar over aliens heb en een slecht voorbeeld geef aan de kinderen. Nou, ik relativeer dan nogal.eerst zien dan geloven.maar hopen doe ik zeker.
(en dat terwijl ze op een katholieke school zitten)
gisteren kinderfeestje gehad van onze ander dochter, dat ging redelijk maar bij het terugbrengen duwde ze me weer naar buiten. weer politie erbij en daarmee heb ik spullen kunnen pakken.
Tja.....wat ik constateer over mijzelf is dat ik al jaren aan het vluchten ben voor haar, want ik ben gewoon bang voor haar. Ze houdt me gevangen met af en toe wat aandacht. (nog maar te zwijgen over xxx).Zelf doet ze niets fout en kan er geen sorry vanaf. Nooit geen complimentjes, knuffels, hart onder de riem. pure mishandeling. Ik vrees voor mijn kinderen eerlijk gezegd.
Help?