Waar zal ik beginnen.
Ik ben mama van 2 en zwanger van een 3de. Het boterde allang niet meer tussen mijn man en mij, voor hem geen vuiltje aan de lucht maar ik sta voor alles alleen. Hij gaat uit werken, komt thuis, kijkt wat er te eten is, loopt me voorbij (emtioneel totaal geen band meer), ploft zich in de zetel. Er wordt zelden gepraat. Nooit vraagt hij hoe het met me is. Kortom, ik voel me heel erg ondergewaardeerd terwijl ik zoveel doe. De zorg voor 2 kinderen (onder de 7 jaar), het huishouden, de hond, naar de winkel gaan, alles doe ik alleen. Mijn man werkt hard en vindt dat hij dan thuis zich van niets iets moet aantrekken.
In maart, nog voor ik wist dat ik zwanger was (ongepland maar daarom niet minder gewild door mij), had ik iemand leren kennen via het werk. Er is ook meer gebeurd, ik ben vreemdgegaan.
4 weken later kwam ik te weten dat ik zwanger ben van iemand die ik eigenlijk niet meer graag zie (mijn man, volgens de echo was ik al langer zwanger dan het aantal weken dat ik met iemand anders was). En toch wil ik dit kindje alle kansen geven. De eerste echo was een volmaakte foetus van bijna 12 weken (ik wist het pas vrij laat, zwanger door de pil heen) dat maakte dat ik het niet kon weghalen. Ik weet dus wel 100% zeker dat mijn man de vader is.
Mijn minnaar is veel ouder dan ik. Hij wil met mij verder, heeft zelfs al een advocaat opgebeld om zijn scheiding te regelen en maakt er helemaal geen probleem van dat ik zwanger ben, hij wil graag mee voor de kinderen zorgen ook al is hij niet de biologische vader, en ik weet dat hij voor 500% achter die woorden staat. Ik wil ook met hem verder, hij zou een heel goede stiefvader zijn en is ook voor mij enorm lief. Gewoon een heel groot verschil met mijn huidige man. Ik was nog heel jong toen ik mijn man leerde kennen en gaandeweg zijn we mekaar verloren. Het is ook niet de eerste keer dat ik mijn bevestiging dat ik graag gezien KAN worden ergens anders zoek (hier weet mijn minnaar van en hij begrijpt mij).
Mijn man kan agressief uit de hoek komen, niet altijd fysiek (hij heeft me ooit een afdruk van een duim in paarsblauw in mijn bovenarm geplant en eens uit bed gegooid tegen de kleerkast). Nu ben ik op het punt gekomen dat ik wil scheiden. Nu heb ik de kans om beter te kunnen leven (daarom niet financieel want op dat vlak heb ik niets te kort, maar op alle andere vlakken zoveel meer.) Ik zag mijn minnaar al heel erg graag nog voor er sprake was van dit kindje, anders had ik de stap naar meer dan een knuffel nooit gezet.
Mijn grootste vrees is: kom ik hier levend uit? Ik ben zo bang om het te vertellen thuis ook al wil ik het zo graag. Wat met de bevalling of de baby na de bevalling? Kan hij die opeisen? Is dit meteen co-ouderschap? Hij heeft nooit echt mee voor de kindjes gezorgd en nu ben ik bang dat hij hen niet goed zal verzorgen en dat we elke keer als we elkaar zien, ruzie gaan maken voor hun ogen.
Ik ben echt heel bang voor de toekomst. Ik weet wel dat ik mijn vriend achter mij zal hebben, hij wil mij echt gelukkig maken en zegt dat ik veel beter verdien. Het klikt op alle vlakken en we kunnen heel goed met elkaar praten, maar ook lachen, dat is toch ook wel belangrijk. Hij zou liefst hebben dat ik gewoon stil wegga thuis en bij hem kom wonen, en alles regel via een advocaat. Maar dat vind ik dan weer té direct. Ooit ga ik toch met mijn man moeten praten over het waarom. ook al weet hij wel dat ik het al heel lang moeilijk heb. Anderhalf jaar geleden ben ik eens willen weggaan van hem en toen hing hij direct het slachtoffer uit dat hij veel werkt, dat hij toch moeite doet voor mij op zondag, en dan ging het een paar maanden beter.
Ik begin doemgedachten te hebben van een einde te maken aan mijn leven omdat ik geen uitweg zie, maar dat mag ik mijn kinderen en mijn vriend niet aandoen. Die zien mij wel graag. Mijn zoon van 6 zei tegen iemand dat zijn papa niet van zijn mama houdt, want dat we ruzie hadden in de winkel en dat mama zo aan het wenen was. Dat breekt mijn hart helemaal!
Gaan of blijven... Met veel schrik.... Zoveel vragen! Financieel is het haalbaar, omdat ik er niet alleen voor sta. Maar wat met mijn ongeboren kind. Voor zo een kleintje kan hij helemaal niet zorgen.
Van het kindje heb ik geen spijt dat ik het gehouden heb, ook niet van mijn grotere kinderen, maar ik was misschien beter kieskeuriger geweest wat de papa-keuze betreft. Het heeft geen zin om te denken 'had ik toen maar....'
Hoe dan ook, op een forum word je altijd veroordeeld, maar ik hoop toch om ergens wat begrip te krijgen. En vooral goede raad van hoe je best vertrekt bij een man waarvan je weet dat hij dingen kapot gooit als hij kwaad is. Ik wil mijn hart volgen deze keer, niet mijn verstand. Dat heb ik vorige keer ook gedaan en kijk nu.