Wat u contradicties noemt hoeft dit helemaal niet te zijn.
Het is niet omdat ik niet wil oordelen dat ik die naam niet kwijt wil. De reden dat ik die naam kwijt wil is simpel weg omdat die niet in bloedverband bij me hoort, evenmin dat hij door emotionele band bij mij behoord.
Ik draag de naam van een man waar ik nu, zelf volwassen, nog steeds angst voor heb. Angst hebben kan misschien gezien worden als een oordeel vellen, maar een oordeel vellen door angst is dan nog altijd iets gevoelsmatig -buiten proportioneel en onredelijk (want angst is dat altijd)- terwijl een oordeel vellen met de rede een bewust oordeel is.
Het voordeel dat ik er eventueel kan uithalen is dan in ieder geval dat ik dezelfde naam zou dragen als de man die mijn biologische vader is. Ook dit gaat puur om het emotionele, om mijn gedachte hieromtrent, het gevoel het kind van mijn vader te zijn en dit te horen, of zien telkens deze naam gebruikt wordt.
Had U dan origineel niet de naam van uw moeder - dus voordat ze huwde met de man met 40 kinderen. (U schrijft wel: "grootvader", ja de naam van uw moeder is logischerwijze die van haar vader - waarom vernoem je uw grootvader en niet uw moeder?).
waarom dan niet gewoon terug die naam dragen?
Me dunkt heeft U met uw moeder toch een nauwere band dan met de voor u totaal onbekende biologische vader? Heeft uw biologische vader u ooit erkend? Weet hij wel dat hij een dochter heeft? Denkt U niet dat deze dingen (kennismaken, erkenning) eerst moeten gebeuren alvorens uw naam te laten veranderen?