maar potverdorie...
Wie stelt hier dat de groep "massa's ongelukkige mensen die vastzaten in het huwelijk" gelukkiger zullen zijn dan de "massa's gescheiden mensen"?
(en dan hebben we het nog niet over hun kinderen en hun latere geluk!)
Wetenschappers hebben dat toch onderzocht dacht ik.
Een uitspraak van zo een (echt)scheidingsonderzoeker. "Als dat zo doorgaat scheid naar de toekomst iedereen"
http://www.youtube.com/watch?v=FWzdHHfTtWI" onclick="window.open(this.href);return false;
Hier bij ons is de groep die sequentiele monogame relaties aangaan groeiende. Het gezin (de gezinsnormen) is dus niet meer de hoeksteen van de maatschappij. Als men zo doorgaat zullen de sequenties korter worden en meer nog ... de vele en lange pauze's tussenin. Alleendstaand zou dus een norm kunnen worden.
Het is geweten dat dit intergenerationeel is.
twee voorbeelden:
hoge school/unief: een scheidingskind heeft maar de helft zoveel kans op slagen als een kind uit een traditioneel gezin
een scheidingskind heeft dubbel zoveel kans dat het zelf zal scheiden dan een kind afkomstig uit een traditioneel gezin (vandaar die uitspraak)
Zo kunnen we nog even doorgaan...
hopelijk zijn we het er allemaal nog over eens dat ouders betrokken moeten blijven bij de opvoeding, maar de realiteit is dat scheiding voor te veel vaders fnuikend is voor hun betrokkenheid bij de opvoeding
7x meer kans zelfdoding bij gescheiden mannen (doodoorzaak nr.1 bij mannen tussen 25 en 44 jaar)
Om even laatste stand van zaken te melden: onderzoek van Kim Bastaits UA Antwerpen n= 1877 ex-partners
1/4 van de bevraagde (ouders)partners had het afgelopen jaar geen contact met elkaar
1 op 5 gaat samen naar ouderavonden op school
nauwelijks 1 op 3 bespreekt samen opvoedingsproblemen
bij minder dan 15% v/d gescheiden ouders zijn financiele zorgen een gespreksonderwerp
met andere woorden... ja waar is die tijd. Maar trek het niet door in de zin van hoe meer scheidingen hoe gelukkiger je volk
RR