#48 , 22 nov 2010 15:24
Stap 1 : Ouders komen een regeling overeen
Stap 2 : Rechter bekijkt of deze volledig wettelijk zijn en in het nadeel zou kunnen zijn van het kind/de kinderen en ZONIET moeten er geen problemen gezocht worden waar er geen zijn?
Het is in mijn ogen zo, dat zeer veel afhangt van de regeling die de ouders beiden goed vinden ja dan nee. Want, als de ouders ongelukkig zijn met een regeling, kan het kind er ook niet gelukkig mee worden.
Bovendien moet een regeling ook altijd (praktisch gezien) in het leven van beide ouders passen.
Daarom zijn er ook zovele opties mogelijk. Als er een perfecte regeling voor alle kinderen zou bestaan dan zou er geen jeugdrechtbank meer zijn denk ik.
Wat de perfecte regeling voor je eigen kids is, kan je nooit echt met zekerheid weten omdat een kind ook door de jaren heen verandert, maar dat is niet altijd per sé een reden om de regeling te veranderen. In de puberteit willen kinderen de baas zijn en vaak hun ouders dwarsliggen, maar als beide ouders beseffen dat dit bij de puberteit hoort en dat zij dit SAMEN moeten aanpakken doormiddel van goede communicatie en de nodige afspraken dan lijkt me dat een zeer goed plan.
Je hebt wel gelijk hoor, dat in eerste instantie het kind gelukkig moet zijn met een regeling, maar stel : je hebt drie kinderen. Eentje wil bij jou wonen, eentje bij mama en eentje bij beiden. Zoiets kun je niet oplossen omdat de kinderen daar zomaar eventjes zin in hebben.
Op een dag belde mijn ex zijn ex, waarmee hij twee kinderen heeft : “X wil bij jullie wonen, ik kan het niet meer aan zo, het is al maanden hetzelfde liedje. Ik heb haar niet meer in de hand. Kunnen jullie haar komen halen ?”
Zoiets was nooit eerder gebeurd want de moeder wilde altijd de strikte week-week regeling zonder uitzonderingen… maar wat deden wij : wij zijn natuurlijk het kind gaan halen (toen 8 jaar). Zij is drie volledige weken bij ons gebleven en wat hebben wij gedaan ? In eerste instantie proberen onderzoeken waarom zij niet meer naar mama wilde, bleek dat dit verschillende redenen had, maar die eigenlijk niet zozeer met de moeder zelf te maken hadden. Punt 1 : “Ik haat mijn stiefvader” Punt 2 : “Bij jullie krijg ik een broertje of zusje” (ik was zwanger) Punt 3 : “ Mama heeft geen tafelmanieren” Zo is het letterlijk gegaan en papa heeft volgende zaken gezegd tegen haar : “Je kan nu zeggen dat je niet meer naar mama wil, wij begrijpen dat ook wel, maar denk je niet dat je mama zal missen als je voor altijd bij ons blijft ? En Y (stiefvader) weet misschien niet hoe hij jou moet aanpakken ?” We zijn toen met zijn 5en gaan samenzitten (papa, mama, stiefouders en dochter) en in dat gesprek werd zeer snel duidelijk dat dit gewoon een dipje was. Dit kind was duidelijk in nood en dat mocht niet geminimaliseerd worden maar zeker ook niet gedramatiseerd. Later, maakten wij het omgekeerde mee, dochter wilde op haar 10 jaar voorgoed naar de mama en mama vond dat geweldig en heeft er alles aan gedaan om haar dochter bij haar te hebben en enkele maanden geleden kom ik mijn ex-stiefdochter tegen en ze verteld mij dat ze anderhalf jaar bij moeder woont en dat ze terug week om week wil maar dat ze dit thuis niet durft te vertellen.
Ik vertel dit verhaal omdat het waargebeurd is en omdat ik hoop dat ouders zien wat ze hun eigen kinderen aandoen door niet écht op te letten. Handel niet uit puur eigenbelang.