ouderschapssamenwerkingsmodel

[eylis]

precies, dat is nu precies het kader waar ik naartoe wil:
We moeten absoluut streven naar een levenslange vast relatie, fundament van een geborgen gezin. Maar moeten rekening kunnen blijven houden met het feit dat het soms niet lukt. En dat het emotioneel schuldsysteem nefast is voor beide partijen.
Dat zouden we aan onze kinderen ook moeten kunnen leren.

- scheiden is een noodzakelijk kwaad, maar het is van alle tijden (vroeger bleef men samen en had bvb. de ene of beide partner(s) jarenlang vaak een dubbelleven, wat ook niet erg fraai was voor de gezinscoherentie niet...)
- als het scheiden dan toch moet gebeuren, laten we het dan zo goed mogelijk doen met het welzijn van de kinderen voor ogen.
- dus VOOR de juridische afwikkeling de TIJD nemen om als koppel de relatie af te ronden. De emotionele grote kuis, zodat alles uitgesproken is voordat we belangrijke beslissingen nemen mbt de kinderen.

We leren in onze scholen, socio-cultureel gemeenschapsleven en religies NERGENs afscheid te nemen in relaties.. We hameren alsmaar op het eeuwige van echt liefde. En het vreemde is dat daar 2 soorten mensen uit voortkomen: enerzijds de rotsvast overtuigden dat zij daar in gaan slagen (en dat zijn vaak de grootste vechtscheidingen als het hen dan ook overkomt..) en anderzijds de "bohemiens" die niet geloven in eeuwige liefde. Deze mensen worden vaak serieel monogaam.

Maar zoals ik zei: laten we vooral blijven streven naar een levenslange vast relatie.
Maar laten we rekening blijven houden met het feit dat het soms niet lukt.

Ter overweging: ik vergelijk deze (mijn) filosofie vaak met het volgende:
De mens heeft een geweldige levensdrang en vertaalt dat in verschillende daden en projecten (carrière , kinderen, hobby's...) om aan zijn aanwezigheid en zijn levensdrift uiting te geven .
En dat allemaal terwijl we tegelijkertijd WETEn dat er vroeg of laat een definitief einde aan komt.
en toch doen we dat.
Dus het is mogelijk om dingen te doen en goed te willen doen, zelfs als we weten dat het ooit kan eindigen.
PS: dit is ter vergelijking bedoeld héé

[ovan]

Als je zo'n overeenkomst maakt "ten tijde" dat alles goed gaat, wordt je achteraf bij conflict, geconfronteerd om de "goede" intenties terug op te nemen om de oorspronkelijke doelstelling te bereiken: onze kinderen opvoeden en kansen bieden in de maatschappij. Een heel belangrijk aspect daarvan is het "goede voorbeeld geven" ..

@eylis, hoe langer ik over je voorstel nadenk en het toets aan m'n eigen ervaring en die van anderen, dan geloof ik wel dat het een kans moet krijgen.

[lucgescheiden]

Als je zo'n overeenkomst maakt "ten tijde" dat alles goed gaat, wordt je achteraf bij conflict, geconfronteerd om de "goede" intenties terug op te nemen om de oorspronkelijke doelstelling te bereiken: onze kinderen opvoeden en kansen bieden in de maatschappij. Een heel belangrijk aspect daarvan is het "goede voorbeeld geven" ..

Net hierop wringt het schoentje; dergelijke overeenkomst maak je nooit "ten tijde dat alles goed gaat".
Wanneer je huwt is dat net omdat je er beiden rotsvast van overtuigd bent om te gaan slagen.
Als je dergelijke clausule zou opnemen in bijvoorbeeld jullie huwelijkscontract, dan klopt er, mijn inziens, iets niet in het plaatje.
Dergelijk samenwerkingsmodel mag dan mss als een verzekeringspolis worden gezien, maar niemand gaat over tot het afsluiten van dergelijke polis alvorens hij/zij gelooft in het risico.

Na een echtscheiding zal men uiteraard terug tot samenwerking moeten komen om de kinderen te vrijwaren van de gevolgen.
En dat zijn tevens de intenties van onze wetten-makers geweest in 2008...
Echter in praktijk zie je voldoende hoe zelfs een EOT kan misgroeien na verloop van tijd.
De onmin tussen beide ouders komt dan op de hoofden van de kinderen neer,
ondanks zij het niet zijn die erom vroegen dat hun ouders uit elkaar zouden gaan.
Deze onschuld van de kinderen blijft bewaard, ook in het model dat Elys voorstelt, het risico op onmin eveneens.
Tenzij u beiden er rotsvast in gelooft om te slagen, maar dat dacht u voorheen van het huwelijk eveneens en hopelijk ook op het moment dat u beiden voor kinderen koos....

[Bijtje]

Ouders die de helft van de tijd afwezig zijn van hun kinderen, doen hun kinderen te kort in hun bijstand en ouderschap.
Dat dit door een éénzijdige beslissing van één der ouders MOET gebeuren is, in mijn ogen, reeds een vorm van kindermishandeling.
Wanneer beide ouders hun oorspronkelijke intenties op deze manier willen verloochenen, dan ruikt dit, mijn inziens, dan ook eerder naar georganiseerde misdaad.
Beide ouders zouden aldus bewust kiezen om hun verantwoordelijkheid als ouder, part-time, te ontlopen.

Dus ik moet mij als moeder levenslang slecht voelen én zelfs bekeken worden als crimineel omdat ik mijn zoon vrijwillig naar zijn papa laat gaan ? Die is echt goed ... het zijn juist die ouders die aan hun kinderen blijven trekken die aan kindermishandeling doen. "Kinderen die afwezig zijn van hun kinderen" ... dan gaan ze vanaf nu ook niet meer naar school en mogen ze ook niet meer alleen naar de voetbal of iets leuk gaan doen met vrienden. Tieners bijvoorbeeld hebben zeer veel nood aan privacy. Stel je voor dat je als ouder continue bij je kinderen moet zijn omdat je anders een misdaad begaat. Ik ben er dan nu ook van overthuigd dat jij, lucgescheiden, je kinderen mee naar je werk neemt én dat zij ook altijd mee achter jouw computerscherm zitten, samen met jou als ouder. Komaan he ...

Je beweert hier eigenlijk dat alle gescheiden ouders bewust gekozen hebben om hun kinderen te verwaarlozen. Dus de partij die geen initiatief neemt voor een scheiding, wat moet die dan volgens jou doen om correct te handelen ? Nu ben ik benieuwd ...

[Bijtje]

Bvb door zo'n ouderschapssamenwerkingsmodel op te laten stellen alvorens de kinderen er zijn, of bij het huwelijk, of toch op een ogenblik dat ze daar in staat van zijn om te overleggen.

Alvorens de kinderen er zijn: daar ben ik het dus in mijn geval mee eens. Ik heb dan ook al een contract klaarliggen voor het kindje dat nog in de maak is van mij en mijn vriend. Jammergenoeg kunnen we dit natuurlijk pas laten bekrachtigen als we het echt gaan nodig hebben en dat begrijp ik eigenlijk niet.

Wanneer de ouders nuchter bij verstand zijn en in staat zijn om akkoorden met elkaar te sluiten zonder ruzie en zonder duizende euro's aan advocaten te moeten uitgeven en bovendien zonder de last voor de kinderen in kwestie, dan mag het gewoonweg niet. Dan krijg ik als antwoord : "Mevrouw, u gaat er dus eigenlijk al vanuit dat u niet zult samenblijven ?" NEEN tuurlijk niet maar is er een gerantie dat ik ermee zal samenblijven ? Neen, dus moet ik voor een garantie voor een goede regeling voor ons kindje zorgen en dit liefst niet als het te laat is.

Daar zou toch een mogelijkheid voor moeten bedacht worden. Denk ook aan vaders die plots na de bavalling hun kind niet mogen erkennen en tja : zij hebben geen rechten ! (mijn broer heeft het meegemaakt). Dit had nooit gekund als er een mogelijkheid geweest was om bijvoorbeeld bij de 4de maand van de zwangerschap een soort ouderschapsplan op te stellen.

Samen als ouders. En deze zou dan ergens geregistreerd moeten worden, zodanig dat deze kan worden opgevraagd door de rechter, die er dan gewoon een vonnis van maakt. Voila en die advocaten zijn dan goed voor eventuele aanpassingen, moesten er ouders zijn die toch nog iets willen wijzigen e anders gewoon klaar is kees.

Geen geruzie, geen gedoe. Gewoon iets waar beide ouders mee akkoord gingen : punt. Zoals gezegd, mijn vriend en ik hebben zo'n contract hier al liggen voor het geval wij uit elkaar zouden gaan en dan zullen wij proberen om dit samen te laten bekrachtigen. Wij hebben beiden al kinderen uit een vorige relatie dus wij kunnen eigenlijk al niet veel wikken en wegen als we uit elkaar zouden gaan.

Misschien ook ineens een oplossing voor "bewust alleenstaande moeders" zodat zij al tijdens de zwangerschap met de biologische vader dingen kunnen vastleggen zoals bijvoorbeeld alimentatie en kosten.

[lucgescheiden]

Een regeling voor mocht het fout lopen...

[Bijtje]

Een regeling voor mocht het fout lopen...

Concreet ?

[lucgescheiden]

Bijtje, ik vrees dat; als alles zo gepland moet lopen, je mss dan ook nog een stel reserve-ouders kan voorzien?

[Bijtje]

Lucgescheiden, dat is het juist. Men kan niet alles voorzien en daarom moet men het eerst aan de kinderen denken. Bon, ieder zijn ding natuurlijk.

[eylis]

Bijtje, je snapt waarover het gaat... Natuurlijk kan je als ouder (of beter nog voordat je dat bent) het samen hebben over hoe je met de kinderen zal omgaan als het tot een scheiding komt. Een scheiding in de zin van overlijden, zware ziekte of het ophouden van de liefdesrelatie.
Het vergt een vermogen tot onbaatzuchtige liefde voor de kinderen én de partner om die zaken ook te kunnen bespreken. Het vergt ook een groot vermogen van beide partners om z'n eigen emotionele investering in een relatie te kunnen objectiveren.
Dus ja een ouderschapssmodel: via een akte bij de notaris, voor mijn part op een simpel briefje dat je samen ondertekent of met een lippestiftkus er op. Maar als twee mensen elkaar steun en bijstand beloven in goede en kwade dagen en de kindern samen groot te brengen, betekent dat (in mijn wereldbeeld) ook dat we elkaar beloofd hebben elkaar ook steun en bijstand te beloven in de kwade dagen en de dagen die na die slechte dagen komen: dus ook na een eventuele scheiding.
Ik blijf ook bij mijn eerste stelling: we leren in deze maatschappij dat we van elkaar moeten houden en dat we moeten streven naar een blijvende relatie. Maar we leren nergens de emotionele tools te beheersen om zo positief mogelijk een scheiding te laten verlopen.
Nochtans is het een zeer reele werkelijkheid.

[Bijtje]

Eylis, dat is zo. We leren dit nergens, maar het zou ook raar zijn als we geleerd zouden hebben hoe we met een scheiding moeten omgaan alvorens er een te moeten meemaken, omdat er (gelukkig) nog mensen zijn die wel samenblijven. We moeten er het beste van proberen te maken. En mensen , niet alleen voor de kinderen, maar voor jezelf is het ook prettiger om met je ex overweg te kunnen. Het kan echt zoveel voordelen hebben ! Maar het is inderdaad niet altijd even gemakkelijk om elkaar los te laten en elkaars fouten en gebreken te vergeven en te vergeten.

[lucgescheiden]

Allemaal mooie woorden, echter in praktijk dient dat vergeven en vergeten wel van twee kanten te komen, anders werkt het niet.
En mensen gaan nu éénmaal in (v)echtscheiding omdat ze niet meer overéénkomen.

Ik verwijs maar naar; de talrijke posters hier op het forum die hun EOT willen veranderen, dat toch wel in onderlinge overéénkomst werd opgesteld.
De redenen daarvoor zijn net omdat de interpretatie van het EOT door de ene ouder net iets anders betekent als voor de andere.

Wel, ik vrees dat dit voor een overéénkomst, die dateert van voor het huwelijk, nog veel meer zal gelden.
Zoals hier reeds werd aangehaald; je moet eerst scheiden voordat je er mee om leert te gaan, en dat telt zowel in positieve zin als in negatieve.

[lucgescheiden]

Ouders die de helft van de tijd afwezig zijn van hun kinderen, doen hun kinderen te kort in hun bijstand en ouderschap.
Dat dit door een éénzijdige beslissing van één der ouders MOET gebeuren is, in mijn ogen, reeds een vorm van kindermishandeling.
Wanneer beide ouders hun oorspronkelijke intenties op deze manier willen verloochenen, dan ruikt dit, mijn inziens, dan ook eerder naar georganiseerde misdaad.
Beide ouders zouden aldus bewust kiezen om hun verantwoordelijkheid als ouder, part-time, te ontlopen.

Dus ik moet mij als moeder levenslang slecht voelen én zelfs bekeken worden als crimineel omdat ik mijn zoon vrijwillig naar zijn papa laat gaan ? Die is echt goed ... het zijn juist die ouders die aan hun kinderen blijven trekken die aan kindermishandeling doen. "Kinderen die afwezig zijn van hun kinderen" ... dan gaan ze vanaf nu ook niet meer naar school en mogen ze ook niet meer alleen naar de voetbal of iets leuk gaan doen met vrienden. Tieners bijvoorbeeld hebben zeer veel nood aan privacy. Stel je voor dat je als ouder continue bij je kinderen moet zijn omdat je anders een misdaad begaat. Ik ben er dan nu ook van overthuigd dat jij, lucgescheiden, je kinderen mee naar je werk neemt én dat zij ook altijd mee achter jouw computerscherm zitten, samen met jou als ouder. Komaan he ...

Je beweert hier eigenlijk dat alle gescheiden ouders bewust gekozen hebben om hun kinderen te verwaarlozen. Dus de partij die geen initiatief neemt voor een scheiding, wat moet die dan volgens jou doen om correct te handelen ? Nu ben ik benieuwd ...

Bijtje, je kan nog zo hard je best doen, maar één ouder alleen kan niet gelijktijdig de rol van moeder en vader opnemen.
Vergelijk het voor mijn part met vogels, de ene ouder blijft op het nest om te waken, de andere ouder zorgt voor voedsel.
(En dan ga ik volledig met je akkoord dat je je kinderen op zeker moment moet leren loslaten, zodat zij op eigen benen leren staan.
Maar ik weet uit ervaring, dat dit zelfs met twee ouders die overéénkomen moeilijk is om dat moment te bepalen...)

M.a.w. een scheiding gaat er steeds voor zorgen dat jij, als enkeling, niet gelijktijdig op het nest kan zitten, en op weg kan zijn voor voedsel.
Maar mensen hebben SOMS iets voor op vogels, namelijk GELD (waar je dan een dummie-ouder mee kan 'inhuren'.)
Nu, lees het forum erop na, elke probleem dat hier wordt gepost, draait in wezen net om dit GELD.
Elke ouder wenst net iets meer te betekenen voor zijn kinderen, dan de andere.
En indien niet; net iets meer uit de gemeenschap onttrekken ten voordele van zichzelf.

Het 'zo gemakkelijk maken voor ouders om te scheiden', mag u gerust beschouwen als vernieuwde arena-spelen.
Geef de mensen iets waar ze mee bezig zijn en mee bezig blijven, en ze zijn afgeleid van wat wij, politiekers, hier allemaal misbakken.
Hoe meer onmin, hoe meer afleiding en hoe meer inkomen voor de arena-houders; onze rechtbanken.

En dan heb je nog die enkelingen die menen goed te doen met dergelijke arena-spelen reeds jaren op voorhand zelf te willen gaan 'regelen',
denk je nu echt dat een arena-houder hier mee akkoord zal gaan?

Mss wat overdreven, maar hopelijk vat je het punt.

[ovan]

....
Ik blijf ook bij mijn eerste stelling: we leren in deze maatschappij dat we van elkaar moeten houden en dat we moeten streven naar een blijvende relatie. Maar we leren nergens de emotionele tools te beheersen om zo positief mogelijk een scheiding te laten verlopen.
Nochtans is het een zeer reele werkelijkheid.

We worden geduwd in een "strijd" situatie die beoordeeld wordt door iemand die verder gaat op "vastellingen en bevindingen". M.a.w. hoe beter je het spel kan spelen hoe meer kans je hebt om te winnen. Dit is verre van objectiviteit, gelijkheid, eerlijkheid,.....
Onderling overleg, dialoog, communicatie, .... zijn tools die eerst geëxploiteerd moeten worden alvorens men het spel van Justitie speelt (ja ik blijf het een spel noemen, want elke vorm van realiteitszin en gezond verstand ontbreekt en prioriteiten staan op hun kop)
Daar moet op toegezien worden, het aangaan en verbreken van verbintenissen is heel gemakkelijk. Maar de gevolgen en de verantwoordelijkheden(zoals kinderen) blijven bestaan.

[lucgescheiden]

Als je weet dat heel het gezin eraan verliest, waarom zou je er dan "zo positief mogelijk" aan meewerken als niet-eisende partij?
Met de glimlach het ongeluk van heel je gezin achterna lopen is niet dadelijk iets voor gezond-denkende mensen meen ik?