Even kort mijn situatie schetsen. Probeer het zo beknopt mogelijk te houden maar er is veel informatie rond mijn vraag door een opeenstapeling van gebeurtenissen.
Vorig jaar eind november nam ik ontslag in onderling overleg. Ik had een huis gekocht x aantal tijd geleden en wou mijn verbouwingen rond hebben.
Mentaal en fysiek zat ik er toen volledig door. Had een lange tijd veel te veel hooi op mn vork genomen.
De aanleiding naar mijn ontslag was mede dankzij ik eigenlijk uit vermoeing en onoplettendheid van mijn eigen trap ben gevallen.
Had er 2 gekneusde ribben aan over gehouden, ipv te kunnen werken in mijn congé waar ik al lang naar uitkeek om eindelijk deftig te kunnen voortdoen aan 1 stuk daar, mocht ik dus recupereren in mijn bed.
Nuja, het had mij uiteindelijk blijkbaar toch zodanig deugd gedaan dat ik toen praktisch 3 weken aan een stuk heb geslapen (no shame!)
Ik was echt een wrak toen ook. In die periode had ik min of meer terug mijn bewustzijn gevonden en snapte wel dat ik er iets ging mogen aan doen.
Het moment had mij volledig in de hand waardoor ik echt niet meer links of rechts keek en gewoon doorging. Tot die val dus en met alle bedenkingen die ik erbij kreeg besloot ik dat het eigenlijk niet hoefde om mezelf zo te kwellen.
Ging toen naar mijn baas, legde uit, kreeg mijn ontslag in onderling overleg en ging gewoon rustig mijn huis afwerken. Op uitkering was ik niet uit, toch zeker niet tot ik klaar was met mn huis (wat ondertussen af is) en vooral voor mezelf.
Om mezelf het mentale leed te besparen.
Dan kon ik eindelijk van een goeie, normale thuisbasis starten.
Echter in maart ergens sprong ik van mijn ladder met wat zwaars in mijn handen. Compleet onderschat van hoe zwaar dat ding eigenlijk was land ik neer op mijn voeten en knapte mijn knie naar binnen.
Onmiddelijk dacht ik dat mijn knie gebroken was. Vader gebeld en naar spoed gereden.
Toen datzelfde moment was er opeens corona chaos en zo goed als een dag voor de algemene lockdown van start ging, ging ik binnen om te horen dat ze geen fotos konden nemen door de omstandigheden, dus ook niet mochten plaasteren.
Ze stuurden mij naar huis met een verbandje rond mijn knie en een schouderklopje.
De eerstvolgende afspraak dat kon ingepland worden om fotos te nemen was echter 3 maand! later.
Het helen van mijn knie was extreem vermoeiend en pijnlijk zonder te weten wat er eigenlijk scheelde en kon niet anders dan de regels volgen en lockdownen zoals iedereen zeker?
Toen ben ik me wel gaan bedenken dat het beter was dat ik me ging inschrijven als werkzoekende en gebruik te maken van werkloosheidsuitkering en via vdab een opleiding ging volgen omdat ik toch letterlijk niks anders kon doen.
Na die 3 maand was mijn knie min of meer ok. Heb die afspraak geannuleerd voor fotos, mijn knie was zeker niet in orde maar precies wel goed genoeg voor mij om ermee verder te gaan.
Ik denk dat het september was nu dat ik eindelijk wou inzien dat mijn knie echt niet ok was en dat ik niet zo koppig moest zijn om het te ontzien (reden hiervoor was het deels niet weten hoe mijn nabije toekomst er ging uitzien want gokte dat er wel een revalidatie zou op volgen moest ik worden geopereerd hieraan, een nog redelijk intensieve revalidatie zelfs)
Toen heb ik opnieuw een afspraak gemaakt bij de specialist, hij zei dat het echt niet goed was dus > fotos > mri > scan volgenden met als resultaat een voorste kruisband die volledig aan flarden was gescheurd. Ze kunnen dit enkel reconstrueren met een beetje weefsel uit het dijbeen bvb. Helen uit zichzelf doet dat niet.
Even vermelden dat ik toen 4 maand uitkering had ofzo van acv door de opleiding te volgen. Door de gehele corona toestand is mijn aanvraag er ook maar een goeie 8 a 9 weken later doorgekomen.
Zeer lastig om te communiceren met eender wie, niks was open, niemand te bereiken, mails duurden weken vooraleer ze beantwoord werden etc... bvb 2 weken moeten wachten op een antwoord dat ik mijn status moest zetten op werkloos mét uitkering ipv zonder. Wat dan ook weer een week of 2 duurde tegen dat dat dan in orde was. Dus een maand ging voorbij om te weten dat ik een vakje anders moest aankruisen.
Ik neem het niemand kwalijk he trouwens. Het zijn ook gekke tijden.
Mijn vdab mentor vertelde mij dat ik mij moest verplaatsen naar ziekenkas omdat ik zogezegd onbeschikbaar ben voor de arbeidsmarkt. Zo gezegd zo gedaan. 3 keer verlenging moeten vragen en erkend gekregen tot 21 januari 2021 om te beginnen. Echter een paar dagen geleden kreeg ik een brief dat mijn uitkering geweigerd werd omdat ik niet aan het aantal gewerkte dagen zat in voorafgaande tijd. Ik dacht al dat het gek was dat ik al 1,5 maand geen geld had gezien ofzo. Laat mij zeggen dat ik 9 jaar vast had gewerkt vooraleer dit alles gebeurde. Laten die mij nu serieus zomaar in de steek? Op dit moment met alle ongeluk dat 2020 met zich mee heeft gebracht?
Achteraf gezien kon ik het op vele andere manieren over mij laten komen hebben en er op andere manieren kunnen van profiteren hebben denk ik.
Manieren die veel meer in mijn belang zouden hebben gespeeld maar ik had er zodanig genoeg van... ik dacht als ik mijn struikelblok al zie liggen een paar maanden verder. Dat hoefde niet voor mij.
Nuja verder dan dat dacht ik ook niet en had voor mezelf al duidelijk gemaakt dat mijn energie beter ging naar dingen die er toe deden dat moment.
Wie had er uberhaupt ooit gedacht dat er zoiets ging gebeuren als een gescheurde kruisband op dag 1 van een toen nog onbekende corona lockdown dat ondertussen al bijna een jaar huishoud. Ik heb al opschorting mogen vragen aan mijn bank nu net want ik weet ook niet hoe snel ik terug op mijn knieeen zal kunnen zitten.
Momenteel ontvang ik dus niks en zie mijn spaarcenten verder wegsmelten als sneeuw voor de zon. En dit voor nog onbekende tijd.
Is er iets wat ik kan doen?
Ik heb al eens een brief geschreven destijds als “verdediging” over hoe ik precies gehandeld had en vanwaar mijn beslissing kwam. Dit samen met mijn aanvraag tot uitkering in maart geweest.
omdat er iemand was dat eigenlijk inzag dat medische redenen de oorsprong waren van mijn ontslag in de eerste plaats had ik kans om mij te wenden tot een door hun aangestelde arts. Hier ben ik ook naartoe gegaan. Die heeft denk ik toen dezelfde tijd als ik daar was mijn brief gelezen dat ik mee had in die vertrouwelijke enveloppe denk ik?
Hij heeft een er een goeie 5 min over gelezen. Schreef iets op dat papier en zei dat ik mocht beschikken. Verder geen vragen nog antwoorden gekregen.
Wat ik mij nu nog bedenk is dat moest ik inderdaad in maart die scan kunnen ondergaan hebben dat ik wel nog in dat vak zat van x aantal gewerkte dagen in de periode voorafgaand.
Maar nu sta ik echter wel compleet met mijn rug tegen de muur hoedat alles zich heeft uitgespeeld. Ik sta er ook alleen voor, behalve dan mijn ouders die mij tijdelijk wel zouden willen en kunnen opvangen moest het echt nodig worden.
Een hele boterham om door te nemen dit verhaal en hoop dat jullie er een beetje aan uitraken. ik apprecieer iedereen die de moeite doet om het te lezen en mij kan vertellen wat ik eigenlijk best zou doen in mijn situatie. Alvast bedankt!