Vluchtmisdrijf stoffelijke schade in Laarne op 4 september 2020
Geplaatst: 05 okt 2020 18:18
Beste,
Op vrijdag 4 september 2020 had ik om 9:20 uur een ongeval met stoffelijke schade in de Wegvoeringstraat te Laarne ter hoogte van huisnummer 5 en 7. Dat gedeelte van de weg is een zone 30 wegens gelegen in een schoolzone (vrije basisschool), maar het punt is naar mijn mening erg gevaarlijk. Ik werk als leverancier van goederen (voedingsmiddelen om precies te zijn), dus kan het me niet veroorloven te snel te rijden en al zeker niet waar kinderen in de buurt zijn (tijdens de schooluren dan nog wel). Ik deed dit dan ook niet. Op dat punt van de Wegvoeringstraat staan rijhuizen (nummer 5 en 7 zoals vermeld) met gekalkte parkeerstroken, waar op dat moment twee geparkeerde voertuigen staan. Bovendien ligt de school aan een vrij snedige bocht, waardoor je de mogelijke tegenliggers nogal moeilijk kunt zien aankomen. Dat kan wat mij betreft zeker niet wanneer die tegenligger te snel rijdt (zo'n 70 km/u waar 30 km/u wettig is). De tegenligger die mij confronteert ontneemt mijn juiste inschatting en rijd langs mijn bestelwagen heen, die 'in de sandwich' geraakt. Welke rol spelen de parkeerstroken als de tegenligger in ieder geval te snel rijdt en ik onmogelijk nog kan corrigeren om een aanrijding te vermijden? Het ongeval is mijn schuld niet. Die persoon reed te snel en ik volg de wegcode. Hij is niet in de buurt wanneer ik het linkse inhaalmanoeuvre langs de geparkeerde voertuigen inzet. Ik was al voorbij het eerste geparkeerde voertuig wanneer hij mij frontaal dreigt aan te rijden, dus ik gooi alles opzij en raak het laatste geparkeerde voertuig. Zwaar onder de indruk van het voorkomen van een zwaarder verkeersongeval rijd ik echter door (paniekreactie dus, maar een als ik dat mag zeggen vrij menselijke). Na tien minuten te zijn bekomen, waarbij ik een tweetal leveringen voltooi op hetzelfde adres om enigerlei rust te vinden in mijn hoofd, keer ik terug naar de plaats van de feiten, nadat ik mijn baas op de hoogte heb gebracht. Hij bevestigde dat ik moest terugkeren, alleen staat dit zo op mijn verhoorblad. Niet dat het mijn ingeving was? Mijn vraag hier is: kan dit nog zo ingekleed worden. Want ik beslis in de omgeving van Destelbergen wel degelijk om zelf terug te keren, alleen zocht ik steun op, ook van mijn vader trouwens. Ik was bang mijn job te verliezen, maar dat staat wel niet in mijn verhoor. Mijn vader heb ik na mijn baas opgebeld, langs de kant van de weg natuurlijk (in de omgeving van Destelbergen). Wanneer ik terugkeer heeft de politie, die me zocht, me halt toegeroepen en ging over tot controle. Aangezien ik niks te verbergen had en het paniek betrof, waren de papieren van het voertuig in orde. Ik geef me ook niet aan, ik ga meteen terug naar de plaats van de feiten. Dit heeft de politie opgenomen in mijn verhoorblad. Ik had uiteraard niet gedronken en geen drugs genomen en wat het ongeval betreft, ben ik niet in fout. Ik word in de fout gedwongen, als het ware. Ik word van de weg gemaaid eigenlijk. Daar was ik danig van onder de indruk. Tien minuten heeft het geduurd, langer niet. Ik had niet de intentie de plaats van de feiten te verlaten om mij aan de dienstige vaststellingen te onttrekken, louter om mij aan een bedreigende situatie te onttrekken. Ik heb een zekere angst ervaren bij het ontwijken van dat voertuig. Ik zag de brokstukken in het rond vliegen enkele seconden na de klap, die ik wel voelde. Dit staat op mijn verhoorblad. De aanrijding van het voertuig is evenwel niet de reden voor de 'vlucht', die twijfelachtig valt te noemen als men kijkt naar 'de dienstige vaststellingen omzeilen'. Echter poog ik dat op het bewuste moment helemaal niet te doen. Ik heb niets te verbergen en de 'bijna-aanrijding' met de tegenligger brengt mij emotioneel uit balans. Ik geef toe dat ik op een bepaalde manier de vlucht neem, maar de dienstige vaststellingen die dienen te worden geconstateerd beïnvloeden mij daar niet. De bestuurder die me kruist, de tegenligger, kon zijn overleden door zijn eigen rijgedrag en ik had er naar alle waarschijnlijkheid of bijna met zekerheid zware letsels aan kunnen over houden (hogere plaats in de cabine in vergelijking met zijn auto). Een onschuldige partij, het gaat om een bedrijfswagen aan huisnummer 5, werd het kind van de rekening. Dit raakt me diep en ik beoog om die mensen een schrijven met verontschuldigingen op te sturen, hoewel ik niet de enige ben die dat hoort te doen. Vanzelfsprekend de partij die het bedrijfsvoertuig bestuurt, de bewoners van huisnummer 5 én 7 zou ik op termijn willen schrijven. Het is een ondraaglijk gevoel van onrecht wat ik heden ervaar. Mijn leven wordt op zijn kop gezet. Ik kan er feitelijk niks tot weinig aan doen, aan het ongeval. Eigenlijk niks, hoor. Wel aan de reactie, maar die neigt werkelijk naar het menselijke. Ik heb dit niet gewild. Is hier appreciatiemarge of is er begrip mogelijk? En zo ja, zal de gereputeerde Rechter D'hondt die kunnen opbrengen? Is mijn allereerste veroordeling en heb mijn rijbewijs nu (september/oktober 2020) langer dan drie jaar. Ik besef dat de gevangenissen overvol zitten, dus daar ga ik niet van uit. Is herkwalificatie naar 'niet ter plaatse blijven' überhaupt nog mogelijk met de argumenten over het ongeval die ik U geef? De schade aan het voertuig was groot, maar mijn intentie bestond er niet in om de tegenpartij en de politie te ontlopen en kwetsen was compleet afwezig. Kan dit nog? Hoe kan ik dit onrechtvaardigheidsgevoel ooit van me afschudden indien het recht niet spreekt en zegeviert? Ik heb reeds een raadsman om de arm genomen, maar kan nog niet veel uitrichten wegens het (nog lang?) niet in behandeling zijn van het dossier.
Op vrijdag 4 september 2020 had ik om 9:20 uur een ongeval met stoffelijke schade in de Wegvoeringstraat te Laarne ter hoogte van huisnummer 5 en 7. Dat gedeelte van de weg is een zone 30 wegens gelegen in een schoolzone (vrije basisschool), maar het punt is naar mijn mening erg gevaarlijk. Ik werk als leverancier van goederen (voedingsmiddelen om precies te zijn), dus kan het me niet veroorloven te snel te rijden en al zeker niet waar kinderen in de buurt zijn (tijdens de schooluren dan nog wel). Ik deed dit dan ook niet. Op dat punt van de Wegvoeringstraat staan rijhuizen (nummer 5 en 7 zoals vermeld) met gekalkte parkeerstroken, waar op dat moment twee geparkeerde voertuigen staan. Bovendien ligt de school aan een vrij snedige bocht, waardoor je de mogelijke tegenliggers nogal moeilijk kunt zien aankomen. Dat kan wat mij betreft zeker niet wanneer die tegenligger te snel rijdt (zo'n 70 km/u waar 30 km/u wettig is). De tegenligger die mij confronteert ontneemt mijn juiste inschatting en rijd langs mijn bestelwagen heen, die 'in de sandwich' geraakt. Welke rol spelen de parkeerstroken als de tegenligger in ieder geval te snel rijdt en ik onmogelijk nog kan corrigeren om een aanrijding te vermijden? Het ongeval is mijn schuld niet. Die persoon reed te snel en ik volg de wegcode. Hij is niet in de buurt wanneer ik het linkse inhaalmanoeuvre langs de geparkeerde voertuigen inzet. Ik was al voorbij het eerste geparkeerde voertuig wanneer hij mij frontaal dreigt aan te rijden, dus ik gooi alles opzij en raak het laatste geparkeerde voertuig. Zwaar onder de indruk van het voorkomen van een zwaarder verkeersongeval rijd ik echter door (paniekreactie dus, maar een als ik dat mag zeggen vrij menselijke). Na tien minuten te zijn bekomen, waarbij ik een tweetal leveringen voltooi op hetzelfde adres om enigerlei rust te vinden in mijn hoofd, keer ik terug naar de plaats van de feiten, nadat ik mijn baas op de hoogte heb gebracht. Hij bevestigde dat ik moest terugkeren, alleen staat dit zo op mijn verhoorblad. Niet dat het mijn ingeving was? Mijn vraag hier is: kan dit nog zo ingekleed worden. Want ik beslis in de omgeving van Destelbergen wel degelijk om zelf terug te keren, alleen zocht ik steun op, ook van mijn vader trouwens. Ik was bang mijn job te verliezen, maar dat staat wel niet in mijn verhoor. Mijn vader heb ik na mijn baas opgebeld, langs de kant van de weg natuurlijk (in de omgeving van Destelbergen). Wanneer ik terugkeer heeft de politie, die me zocht, me halt toegeroepen en ging over tot controle. Aangezien ik niks te verbergen had en het paniek betrof, waren de papieren van het voertuig in orde. Ik geef me ook niet aan, ik ga meteen terug naar de plaats van de feiten. Dit heeft de politie opgenomen in mijn verhoorblad. Ik had uiteraard niet gedronken en geen drugs genomen en wat het ongeval betreft, ben ik niet in fout. Ik word in de fout gedwongen, als het ware. Ik word van de weg gemaaid eigenlijk. Daar was ik danig van onder de indruk. Tien minuten heeft het geduurd, langer niet. Ik had niet de intentie de plaats van de feiten te verlaten om mij aan de dienstige vaststellingen te onttrekken, louter om mij aan een bedreigende situatie te onttrekken. Ik heb een zekere angst ervaren bij het ontwijken van dat voertuig. Ik zag de brokstukken in het rond vliegen enkele seconden na de klap, die ik wel voelde. Dit staat op mijn verhoorblad. De aanrijding van het voertuig is evenwel niet de reden voor de 'vlucht', die twijfelachtig valt te noemen als men kijkt naar 'de dienstige vaststellingen omzeilen'. Echter poog ik dat op het bewuste moment helemaal niet te doen. Ik heb niets te verbergen en de 'bijna-aanrijding' met de tegenligger brengt mij emotioneel uit balans. Ik geef toe dat ik op een bepaalde manier de vlucht neem, maar de dienstige vaststellingen die dienen te worden geconstateerd beïnvloeden mij daar niet. De bestuurder die me kruist, de tegenligger, kon zijn overleden door zijn eigen rijgedrag en ik had er naar alle waarschijnlijkheid of bijna met zekerheid zware letsels aan kunnen over houden (hogere plaats in de cabine in vergelijking met zijn auto). Een onschuldige partij, het gaat om een bedrijfswagen aan huisnummer 5, werd het kind van de rekening. Dit raakt me diep en ik beoog om die mensen een schrijven met verontschuldigingen op te sturen, hoewel ik niet de enige ben die dat hoort te doen. Vanzelfsprekend de partij die het bedrijfsvoertuig bestuurt, de bewoners van huisnummer 5 én 7 zou ik op termijn willen schrijven. Het is een ondraaglijk gevoel van onrecht wat ik heden ervaar. Mijn leven wordt op zijn kop gezet. Ik kan er feitelijk niks tot weinig aan doen, aan het ongeval. Eigenlijk niks, hoor. Wel aan de reactie, maar die neigt werkelijk naar het menselijke. Ik heb dit niet gewild. Is hier appreciatiemarge of is er begrip mogelijk? En zo ja, zal de gereputeerde Rechter D'hondt die kunnen opbrengen? Is mijn allereerste veroordeling en heb mijn rijbewijs nu (september/oktober 2020) langer dan drie jaar. Ik besef dat de gevangenissen overvol zitten, dus daar ga ik niet van uit. Is herkwalificatie naar 'niet ter plaatse blijven' überhaupt nog mogelijk met de argumenten over het ongeval die ik U geef? De schade aan het voertuig was groot, maar mijn intentie bestond er niet in om de tegenpartij en de politie te ontlopen en kwetsen was compleet afwezig. Kan dit nog? Hoe kan ik dit onrechtvaardigheidsgevoel ooit van me afschudden indien het recht niet spreekt en zegeviert? Ik heb reeds een raadsman om de arm genomen, maar kan nog niet veel uitrichten wegens het (nog lang?) niet in behandeling zijn van het dossier.