JuridischForum.be

Beste,
Ik ga nu ( vanaf morgen ) 18 dagen "kamperen" aan de schoolpoort om mijn zoontje in te schrijven in bijzonder onderwijs.
Mijn zoontje is pas 14 geworden en gaat nu reeds meer dan 2 maanden niet meer naar school en dit voor de rest van dit schooljaar. Als toegeving is de school ermee akkoord gegaan om hem ingeschreven te laten ( mits ziektebriefje van de psychiater , wat geen probleem was )en hij mag de examens gaan afleggen, hij mag echter de lessen niet meer bijwonen. Mijn zoontje is pas veertien geworden en heeft ASS en ADHD en een meer dan behoorlijk IQ ( tussen de 112 en 129 al naargelang welke periode deze is afgenomen geweest ). In de gewone school is het draagvlak niet groot genoeg ( de mooie woorden van de directie ). In de school in Woluwe is er echter maar 1 plaats vrijgekomen voor het volgend schooljaar , de kans dat hij ingeschreven geraakt is zéér klein. Ik heb reeds verschillende scholen gecontacteerd , maar geen enkele school wenst hem in te schrijven. Ik weet dat je een school kan "verplichten" , maar dit werkt niet met zo'n kind als de school niet meewilt !!!! Ik wil dat mijn zoon onderwijs krijgt !!!Hoe los ik dit op ? Wat zijn mijn rechten ? CLB-CLZ-psychiater enz... vrezen dat ik me er zal bij moeten neerleggen dat mijn zoon geen onderwijs meer zal krijgen ???!!!
Dit kan toch niet !
Wanhopige moeder

Ik heb zelf autisme (Asperger Syndroom) en heb al in tal van speeches voor studenten psychologie gepleit voor aparte scholen voor mensen met autisme. Mijn eigen schooltijd was een hel, als enige autist in een "normale" klas en zonder leerkracht met detailkennis van het autismespectrum, triggert enkel je verdere wens tot isolatie, leidt tot pestgedrag, ... 1x kon ik het schooljaar niet afwerken omdat ik mentaal de stress niet meer aankon en de psychiater me de rest van het schooljaar ziekschreef. Aparte scholen waar je omringd bent door lotgenootjes en met leraars die een extra vak kregen om om te gaan met autistische leerlingen, zou zeer nuttig zijn.

Anyways, ik weet niet of een school iemand zomaar kan weigeren, maar als ze je zoon met veel tegenzin opnemen vrees ik dat het geen prettig scenario wordt. Heb je al thuisonderwijs overwogen? In België bestaat geen schoolplicht, alleen leerplicht. Dat houdt in dat gewoon thuis onderwezen worden, zelfs door een van de ouders, perfect legaal is. Voor de examens wordt dan een centrale examencommissie ingeschakeld. Thuisonderwijs zit in de lift, het aantal is natuurlijk nog laag maar het steeg de voorbije jaren wel ietwat. Los van praktische problemen (ik weet niet of je werkende bent of misschien loopbaanonderbreking kan vragen zodat je je zoon kan onderwijzen) denk ik dat een beschermde omgeving zeker aangewezen is tot men in dit land eindelijk gaat beseffen dat de autistische kinderen vaak niet functioneren in een gewone school. Mijn ouders hebben het destijds toen ik een puber was overwogen en ergens wou ik dat ze het gedaan hadden. Niets dan slechte herinneringen aan school, met als gevolg dat ik nooit hoger onderwijs heb voltooid omdat ik het gewoon zat was en alle motivatie verloren had. Nu betreur ik dat ergens wel, maar die burn out was er ook allicht niet gekomen indien ik thuisonderwijs of onderwijs in een "auti klas" had gekregen. Ik zou, mits de praktische problemen niet onoverkomelijk zijn, zeker de optie thuisonderwijs uitzoeken.

Of, wat ook kan, is de middenjury, dat is misschien een soort gulden middenweg die te overwegen valt. Je wordt dan regelmatig opgevolgd en krijgt ook echt taken en alle normale leerstof, zonder dat je daarvoor naar school hoeft.

Onthoud: er is geen schoolplicht in Belgie, enkel leerplicht. Een wereld van verschil.

Voorts: toen ik nog kind was hadden mijn ouders vaak goede raad gekregen van Autisme Vlaanderen . Ook Autisme Centraal is een vereniging die, net als Autisme Vlaanderen, een brede waaier van diensten aanbiedt en ook deskundig advies geven kan.

beste danielle... blijf zoeken. Er zijn wél kleine scholengemeenschappen die het aandurven kinderen met een autismespectrumstoornis in hun klassen aan te nemen. Inclusief onderwijs bestaat.
Bekijk (samen) met je zoon en de behandelend psychiater wat hij wél aan zou kunnen en vooral willen binnen het tradioneel onderwijs. Ga uit van zijn interesses. Je kan me een PB sturen als je wil. Misschien kan ik je enkele scholen aanraden.

Ik heb altijd les gevolgd in het gewoon onderwijs (toen Koninklijk Atheneum) en heb daarna meer dan dertig jaar lesgegeven. Diagnose nu : volledig en zwaar klassiek autisme (wel met een uitzonderlijk hoog IQ). Het kan dus. PS : de combinatie ADHD en autisme kan normaal absoluut niet. "De diagnose ADHD kan niet gesteld worden als ze kadert binnen een ruimere diagnose zoals autisme". (DMX IV) Volgens DMX V zou het wel kunnen, maar daar is zeer zware kritiek op. Gewoon auti dus. Praat gewoon met de mensen van de school; er zijn enorm veel autismevriendelijke scholen, veel meer dan je denkt. In het gemeenschapsonderwijs in elk geval. Neem ook contact op met de VVA

Inderdaad, VVA is heel behulpzaam. Autisme spectrum stoornissen komen overigens wel vaak voor in combo met angststoornissen of dwangstoornissen. ADHD is in principe niet een autismespectrum stoornis, maar vele mensen maken de verwarring tussen de mildere vormen van autisme en ADHD. De combo OCD-Asperger is vrij gewoon (helaas ook mijn lot, met die nuance dat OCD mits goede begeleiding kan gecontroleerd worden zodat het prima leefbaar blijft, Asperger is uiteraard genetisch en dus levenslang. Daarom ook dat ik altijd zeg dat Asperger een deel van me is, terwijl OCD een soort ongewenste gast in mijn hoofd is)

Ik blijf zeer sceptisch tegenover autisten integreren in het gewone onderwijs. Ik meen dat er tegenwoordig nog geen autistische scholen bestaan maar wel enkele scholen waar een aparte klas voor kinderen in het spectrum bestaat. Indien dit inderdaad een initiatief is dat succes kende en nog steeds gaande is, is dit hopelijk de eerste stap naar totaal apart onderwijs aangepast aan de noden van jongeren met een autismespectrum stoornis. Ik krijg dan vaak te horen of omgaan met "normale" kinderen niet veel beter is ... Euhm, neen, het leidt tot pestgedrag en isolatiedrang want je bent vervreemd van de mensen die je constant rondom je hebt. Sowieso gaan wij autisten dagelijks om met "neurotypische" mensen (term die in het auti wereldje wel eens gebruikt wordt): contact met familie en vrienden, contact met mensen op straat, eens volwassen contact met collega's, etc... Je bent constant omringd door "normale" mensen. Dit zal je eigen autisme echt niet verminderen (waarom zou dat trouwens nodig zijn?) , het leidt in vele gevallen juist tot nog meer isolement. We zijn constant omringd door "normale" mensen, ongeacht of je schoolgaat en in welk type school, en het is niet alsof we er plots zelf "normaler" door worden (opnieuw: waarom zou dat überhaupt nodig zijn?). Contact met andere mensen in het spectrum kan, zeker mits de juiste begeleiders, dan weer heel nuttig zijn en de wens naar sociaal contact stimuleren.

Ook lijkt het me zeer belangrijk dat docenten opgeleid zijn om met autistische jongeren om te gaan, hetgeen in het "normale" onderwijs niet of zelden het geval is en je enkel kan hopen dat de docenten begripvol zijn (in mijn eigen ervaring waren er wel behoorlijk veel begripvolle docenten, maar dat was eerder goeie wil dan echt de aanpak veranderen wanneer ze met mij specifiek werkten). Ook hier is een auti-klas of nog beter auti-school een voordeel.

Ik heb altijd les gevolgd in het gewoon onderwijs (toen Koninklijk Atheneum) en heb daarna meer dan dertig jaar lesgegeven. Diagnose nu : volledig en zwaar klassiek autisme (wel met een uitzonderlijk hoog IQ). Het kan dus. PS : de combinatie ADHD en autisme kan normaal absoluut niet. "De diagnose ADHD kan niet gesteld worden als ze kadert binnen een ruimere diagnose zoals autisme". (DMX IV) Volgens DMX V zou het wel kunnen, maar daar is zeer zware kritiek op. Gewoon auti dus. Praat gewoon met de mensen van de school; er zijn enorm veel autismevriendelijke scholen, veel meer dan je denkt. In het gemeenschapsonderwijs in elk geval. Neem ook contact op met de VVA

Sinds wanneer is dat zo? Ik heb in mijn autiklas 6 normaal begaafde kinderen. 4 van hen hebben zowel een diagnose ASS als ADHD. Allemaal vastgesteld door een multidisciplinair team, allemaal worden ze opgevolgd door kinderpsychiaters en/of kinderneurologen. Allemaal een verschillende, zelfs. (Het is dus niet zo dat ze allemaal bij dezelfde arts gaan).

Sinds wanneer is dat zo? Ik heb in mijn autiklas 6 normaal begaafde kinderen. 4 van hen hebben zowel een diagnose ASS als ADHD. Allemaal vastgesteld door een multidisciplinair team, allemaal worden ze opgevolgd door kinderpsychiaters en/of kinderneurologen. Allemaal een verschillende, zelfs. (Het is dus niet zo dat ze allemaal bij dezelfde arts gaan).

Staat gewoon in DSM IV. "De diagnose ADHD wordt niet gesteld indien het gedrag kadert in een bredere diagnose, zoals autisme."
Vele ouders hebben echter graag een diagnose ADHD. 't Is in de mode, en er zijn pillekes voor. De criteria voor de dx ADHD zijn ondertussen al zover uitgerekt, dat de hele boel op knappen staat. Er gaan hoe langer hoe meer stemmen op (niet alleen in de medische sector, maar ook in het onderwijsveld, zie bv in "Klasse") om deze diagnose niet meer te stellen; ze is teveel uitgehold.
Mijn mening : ik denk dat veel kinderen die aan de Rilatine ztten, meer baat zouden hebben bij regelmatig buiten spelen. Maar dat is vermoeiend, doet géén biepbiep en de ouders zijn ook geruster als ze, na een dag stilzitten op school, ook thuis op hun stoel blijven zitten. Als ze daar dan knetter van worden, zijn er de pilletjes. Ouders tevreden, school tevreden, artsen tevreden. En het kind? Who cares....

Sinds wanneer is dat zo? Ik heb in mijn autiklas 6 normaal begaafde kinderen. 4 van hen hebben zowel een diagnose ASS als ADHD. Allemaal vastgesteld door een multidisciplinair team, allemaal worden ze opgevolgd door kinderpsychiaters en/of kinderneurologen. Allemaal een verschillende, zelfs. (Het is dus niet zo dat ze allemaal bij dezelfde arts gaan).

Staat gewoon in DSM IV. "De diagnose ADHD wordt niet gesteld indien het gedrag kadert in een bredere diagnose, zoals autisme."
Vele ouders hebben echter graag een diagnose ADHD. 't Is in de mode, en er zijn pillekes voor. De criteria voor de dx ADHD zijn ondertussen al zover uitgerekt, dat de hele boel op knappen staat. Er gaan hoe langer hoe meer stemmen op (niet alleen in de medische sector, maar ook in het onderwijsveld, zie bv in "Klasse") om deze diagnose niet meer te stellen; ze is teveel uitgehold.
Mijn mening : ik denk dat veel kinderen die aan de Rilatine ztten, meer baat zouden hebben bij regelmatig buiten spelen. Maar dat is vermoeiend, doet géén biepbiep en de ouders zijn ook geruster als ze, na een dag stilzitten op school, ook thuis op hun stoel blijven zitten. Als ze daar dan knetter van worden, zijn er de pilletjes. Ouders tevreden, school tevreden, artsen tevreden. En het kind? Who cares....

Vele ouders hebben echter graag een diagnose ADHD. 't Is in de mode, en er zijn pillekes voor. De criteria voor de dx ADHD zijn ondertussen al zover uitgerekt, dat de hele boel op knappen staat. Er gaan hoe langer hoe meer stemmen op (niet alleen in de medische sector, maar ook in het onderwijsveld, zie bv in "Klasse") om deze diagnose niet meer te stellen; ze is teveel uitgehold.
Mijn mening : ik denk dat veel kinderen die aan de Rilatine ztten, meer baat zouden hebben bij regelmatig buiten spelen. Maar dat is vermoeiend, doet géén biepbiep en de ouders zijn ook geruster als ze, na een dag stilzitten op school, ook thuis op hun stoel blijven zitten. Als ze daar dan knetter van worden, zijn er de pilletjes. Ouders tevreden, school tevreden, artsen tevreden. En het kind? Who cares....

Met alle respect maar de reden waarom veel mensen liever hebben dat hun kind ADHD heeft is gewoon omdat daar pillekes voor zijn, omdat je daar in tegenstelling tot ASS iets aan kan doen! Mijn leven was een hel totdat ik (helaas pas op 30-jarige leeftijd) de diagnose ADHD kreeg. Nu neem ik dagelijks een "pilleke" en ik kan je verzekeren dat ik me stukken beter voel en eindelijk kan functioneren in de maatschappij.

Mijn excuses voor het off topic gaan, maa dit deed me even steigern...

Oude Belg, je mag niet generaliseren...inderdeed het laatste woord is nog niet gezegd over ADHD en de juiste behandeling er van; Maar zomaar alle gevallen over dezelfde kam scheren (ouders willen een pilleke) is wel héél er kort door de bocht en je krenkt er mensen/ouders mee die er in alle ernst mee te maken hebben in het diepste van hun wezen.
zoals jij je gevecht hebt moeten leveren tegen het onbegrip en niet-kennis mbt autisme, mag je ook niet hetzelfde doen tov mensen die met ADHD te maken hebben.

Kennis is kracht: lees eens over de multi-disciplinaire aanpak van ADHD waar medicatie ook een rol in speelt; Maar vaak periodiek en zelfs totaal afbouwbaar.

Er is een verschil tussen vaststellen ADHD op 30 jarige leeftijd of op 10 jarige...

Waar Oude Belg naar refereert is het soms hallucinante schrijfgedrag van artsen waar bij bijna de minste klacht van overenergiek gedrag resoluut naar Rilatine wordt gegrepen. Werkt dat "pilleke" bij patiënten die het nodig hebben? Absoluut. Werkt het bij gewone tieners die een volwassene soms kunnen doen verlangen naar het celibaat? Absoluut, maar is het daar echt nodig?

Oplossing? Rilatine enkel nog laten voorschrijven na een volledige doorlichting van een patiënt door een team van specialisten. Maar om de één of andere reden is de lobbygroep gesponsord door de producent van het medicijn het hier niet mee eens....

Maar misschien terugbuigen naar de vraag TS na deze kleine "omleiding"?

Vele ouders hebben echter graag een diagnose ADHD. 't Is in de mode, en er zijn pillekes voor. De criteria voor de dx ADHD zijn ondertussen al zover uitgerekt, dat de hele boel op knappen staat. Er gaan hoe langer hoe meer stemmen op (niet alleen in de medische sector, maar ook in het onderwijsveld, zie bv in "Klasse") om deze diagnose niet meer te stellen; ze is teveel uitgehold.
Mijn mening : ik denk dat veel kinderen die aan de Rilatine ztten, meer baat zouden hebben bij regelmatig buiten spelen. Maar dat is vermoeiend, doet géén biepbiep en de ouders zijn ook geruster als ze, na een dag stilzitten op school, ook thuis op hun stoel blijven zitten. Als ze daar dan knetter van worden, zijn er de pilletjes. Ouders tevreden, school tevreden, artsen tevreden. En het kind? Who cares....

Met alle respect maar de reden waarom veel mensen liever hebben dat hun kind ADHD heeft is gewoon omdat daar pillekes voor zijn, omdat je daar in tegenstelling tot ASS iets aan kan doen! Mijn leven was een hel totdat ik (helaas pas op 30-jarige leeftijd) de diagnose ADHD kreeg. Nu neem ik dagelijks een "pilleke" en ik kan je verzekeren dat ik me stukken beter voel en eindelijk kan functioneren in de maatschappij.

Mijn excuses voor het off topic gaan, maa dit deed me even steigern...

Toch even de kleine nuances: is het dan erg dat er niets te doen is aan ASS? Moeten wij dan allen "normaal" zijn en aan bepaalde voorschriften en ongeschreven regeltjes voldoen?

In het autismewereldje is er een tweestrijd tussen zij die strijden voor acceptatie zoals we zijn (in die groep zit ik) en zij die blijven hopen op een mysterieuze genezing.
Ik voel me alleszins niet ziek en vind het idee dat ik vanwege mijn Asperger Syndroom "genezen" moet worden vrij onprettig. Autisme is genetisch, dus je kan er inderdaad niets aan doen. De vraag is: zou je er wat aan doen moest het mogelijk zijn? Ondanks de problemen van tijd tot tijd, maar ik zou geen medicijn die me "niet autistisch" maakt willen, zelfs al zou die bestaan. Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik ben en ik schaam me absoluut niet voor mijn Asperger-zijn. Ik vraag me af waarom er gepraat moet worden over een "kuur". Ik denk niet dat wij iemand in de weg lopen en dat we een storend element in de maatschappij zijn, dus waarom mogen we niet gewoon zijn wie we zijn? Ik hoef alleszins die kuur niet, mocht ze ooit bestaan.

Over ADHD spreek ik me niet uit, want dat is tenslotte nog steeds een andere situatie dan Asperger Syndroom. Ik wil enkel zeggen: het idee dat wie een neurodifferent iets heeft moet "genormaliseerd" worden zit me absoluut niet lekker. Ik denk dat onze vraag tot acceptatie zoals we zijn niet meer dan redelijk is, laat staan dat we zouden moeten "normaliseren"...

Tsunami, als ik je een hart onder de riem kan steken. Personen met ASS worden in bepaalde sectoren hoogst gewaardeerd om hun specifieke kwaliteiten. Ze zijn door hun - wat ik heet - gevoeligheid in staat tot wat Jan Modaal niet echt goed kan.
Bepaalde hoogtechnologische bedrijven engageren bijna actief mensen met een ASSprofiel; Dat is niet algemeen geweten, maar het gebeurt.
Zoals kunstenaars ook niet "in het rijtje lopen" en genderspecifieke mensen ook niet, doen ASSpersonen dat ook niet en ze moeten dat ook niet; Maar het is wel belagrijk dat ze in hun onderwijs en opvoeding weerbaar gemaakt worden om hun plaats in deze maatschappij te vinden. Bij zware ADHD heb je in een bepaalde fase vaak (even) medicale ondersteuning nodig omdat het kind er zelf fysiek/mentaal van kan lijden.

Tsunami, als ik je een hart onder de riem kan steken. Personen met ASS worden in bepaalde sectoren hoogst gewaardeerd om hun specifieke kwaliteiten. Ze zijn door hun - wat ik heet - gevoeligheid in staat tot wat Jan Modaal niet echt goed kan.
Bepaalde hoogtechnologische bedrijven engageren bijna actief mensen met een ASSprofiel; Dat is niet algemeen geweten, maar het gebeurt.
Zoals kunstenaars ook niet "in het rijtje lopen" en genderspecifieke mensen ook niet, doen ASSpersonen dat ook niet en ze moeten dat ook niet; Maar het is wel belagrijk dat ze in hun onderwijs en opvoeding weerbaar gemaakt worden om hun plaats in deze maatschappij te vinden. Bij zware ADHD heb je in een bepaalde fase vaak (even) medicale ondersteuning nodig omdat het kind er zelf fysiek/mentaal van kan lijden.

Waar je naar verwijst zijn bedrijven als Specialisterne, in Kopenhagen. Die werken inderdaad met voornamelijk mensen met een vorm van autisme. In andere landen worden gelijkaardige initiatieven overwogen of is men bezig met de opstart van soortgelijke bedrijven. Vaak gaat het om IT gerelateerd werk.

By the way, ik schrijf poëzie, of je me een kunstenaar kan noemen of niet laat ik over aan het oordeel van de mensen die mijn lezingen bijwonen Maar in het kunstmilieu voel ik me wel comfortabeler dan in bv het zakenwereldje of traditionele uitgaansgelegenheden. Die zijn vaak niet meteen autismevriendelijk. Daarmee zeg ik niet dat men discrimineert of zo, zeker niet, maar als je als enige "persoon die afwijkt van de doorsnee norm" in een omgeving van "normale" (ik haat dat soort hokjesdenken maar goed) mensen bent, heb je onvermijdelijk mensen die niet weten hoe ze met je excentrieker kantjes en autistische trekjes moeten omgaan. Op school is dat een extra groot probleem, want als enige autist in een klas ben je vaak het doelwit van pesterijen. Je kan een kind van 8 of 9 jaar niet gaan uitleggen wat er nu precies "anders" is aan een bepaalde klasgenoot. Sommige volwassenen begrijpen het al niet, laat staan dat je aan een kind in de lagere school het uitgelegd gaat krijgen. Vandaar mijn pleidooi voor aparte auti-klassen of -scholen. Tenzij je in een erg ruimdenkend milieu (zoals het kunstmilieu) vertoeft, ben je en blijf je de vreemde vogel in de rij. Aan volwassenen kan je nog vragen rekening te houden met je probleem, maar onder kinderen ligt dat al helemaal moeilijk.

Voorts wel even duidelijk stellen: ASS is erfelijk en genetisch, dat is ongeveer wat we weten ruwweg samengevat. Maar hoe komt het dat het soms generaties overslaat, dat in grote gezinnen niet alle kinderen een ASS hebben, ... ? Dat is nog altijd voer voor onderzoek, en ik steun onderzoek naar de oorzaken van autisme 100 procent. Waar ik echter me niet in vinden kan is het idee dat ASS als een te genezen ziekte bekeken wordt en dat wij dus "genezen" (lees: genormaliseerd) moeten worden omdat we min of meer last bezorgen aan bepaalde mensen en dus beter af zouden zijn als we wat "normaler" waren. Daar ben ik zeer tegen, uiteindelijk vind ik dat wij ons recht hebben onszelf te zijn en dat wij niet hoeven te worden "aangepast" of "genezen". Acceptatie is al wat we vragen. Dat men onderzoek doet naar de oorzaak van autisme is goed, maar het idee van een kuur tegen autisme vind ik een zeer storende gedachte. Waarom moeten wij per se veranderen en waarom kunnen we niet gewoon geaccepteerd worden zoals we zijn? We vragen geen medelijden of voorkeursbehandelingen, simpelweg vragen we gewoon acceptatie. Mocht er een medicijn tegen autisme bestaan, hoef ik het niet. Ik ben in het reine met wie ik ben en ik hoef niet te worden "genormaliseerd". Ik vraag evenmin medelijden of speciale behandelingen of zo; wat ik wel vraag is dat wij, de mensen met ASS, aanvaard worden zoals we zijn. Het idee dat wij een minderheid zouden zijn die moet "gecorrigeerd" worden is waar ik en vele andere mensen in de autism rights beweging aanstoot aan nemen.