Ik ben op de privémarkt inderdaad gedurig op mensen gebotst die niet wilden verhuren.
Toen ik mijn situatie uitlegde, was hun antwoord vaak gewoon: ok, maar er zijn nog kandidaten. Weken nadien stond hetzelfde pand nog te huur.
Ik ben misschien naïef geweest, maar dat is ook een deel van mijn aandoening en had ik dingen opgenomen van wat er tegen mij werd gezegd, dan had ik een heel straf verhaal. Heel persoonlijk gaan en discriminerend op een aandoening toe. Vrienden en familie zijn uitgesloten. Ik heb inderdaad een afspraak met een opvangcentrum om de situatie te bespreken en van daaruit gaan die dan hopelijk iets definitiever vinden aan een haalbare prijs.
Maar ik vond dat zoals sommigen het hier beweren je niet kan blijven de schuld in mijn schoenen schuiven. Ik heb hulp gevraagd, lang op voorhand, ondanks moeilijke medische omstandigheden al mijn krachten gebruikt, maar geen hulp gekregen.
Ben intussen wel eens met het CAW gaan praten en ik had de indruk dat de situatie daar iets ruimer bekeken werd, meer aandacht voor mijn aandoening, wat financieel haalbaar is, meer psychosociaal bewogen, maar het kan ook aan de persoon liggen die ik voor me had.