Mensonterende handelingen ziekenhuis
Geplaatst: 21 jan 2022 18:45
Enige tijd geleden onderging ik een niertransplantatie in een groot Belgische ziekenhuis.
Na het ontwaken uit mijn coma was ik volledig afhankelijk van de verpleging. Ik kon me niet bewegen met uitzondering van mijn vingers waarin ze het belletje hadden gestopt. Stilletjes praten lukte maar bij gebrek aan kracht kon ik niet roepen. Omdat mijn darmen opnieuw begonnen te werken had ik enorme diarree waardoor ik enkele keren per uur mijn belletje diende te gebruiken om me op de pan te leggen. Geen leuke job maar alle verpleegkundigen deden dit met de glimlach. Met uitzondering van 1 verpleger die had er niet beter op gevonden mijn belletje af te nemen mij op de pan te leggen, het gordijntje open te trekken zo dat hij me vanuit de glazen personeel box kon in de gaten houden. Omdat ik zeker niets zou bevuilen had hij de lakens verwijderd waardoor ik met mijn benen open volledig zichtbaar was voor iedereen die het wou zien. Ik zag de poetsvrouw, verschillende kinesisten, dokters en verpleging. Toen de doktersronde aankwam bij mijn bed zeiden ze dat ze wel eens zouden terugkomen. Helaas lag ik op het einde van hun doktersronde nog steeds op de pan waardoor ze me maar hebben gezien zoals ik was. De assistent op ronde heeft zich meerdere keren geëxcuseerd voor de situatie en vroeg meerdere keren aan de verpleger om er iets aan te toen, iets wat hij weigerde. Toen was het tijd voor het bezoek ik zag zowel mannen, vrouwen maar ook kinderen voorbij komen die full front zicht hadden op mijn genitaliën. Ik was niet instaat om iemand te verwittigen mijn stem was te zwak om gehoord te worden. Het is niet alleen pijnlijk om zo lang op de pan te moeten liggen ik was voornamelijk beschaamd, zo beschaamd dat ik me zelf dood wenste. Het is pas na tussenkomst van het hoofd transplantatie team dat ze mij van de pan hebben gehaald, uitgeput en emotioneel kapot. Na mijn klacht bij de ombudsdienst van het ziekenhuis ontkennen ze de feiten niet en hebben ze zich professioneel geëxcuseerd. Het zal niet meer gebeuren! Dat ik emotioneel volledig stuk ben is mijn probleem.
Tot op vandaag vond ik niemand die mijn belangen wil verdedigen? Als man moet ik mij er kunnen overzetten, tegen het ziekenhuis kan je toch niet winnen, geen rechtsbijstandsverzekering geen verdediging ….
Mijn vraag: wie kan me helpen? Ik heb ondertussen zelf klacht neergelegd bij het parket maar heb niet het gevoel dat dit veel gaat opleveren.
Na het ontwaken uit mijn coma was ik volledig afhankelijk van de verpleging. Ik kon me niet bewegen met uitzondering van mijn vingers waarin ze het belletje hadden gestopt. Stilletjes praten lukte maar bij gebrek aan kracht kon ik niet roepen. Omdat mijn darmen opnieuw begonnen te werken had ik enorme diarree waardoor ik enkele keren per uur mijn belletje diende te gebruiken om me op de pan te leggen. Geen leuke job maar alle verpleegkundigen deden dit met de glimlach. Met uitzondering van 1 verpleger die had er niet beter op gevonden mijn belletje af te nemen mij op de pan te leggen, het gordijntje open te trekken zo dat hij me vanuit de glazen personeel box kon in de gaten houden. Omdat ik zeker niets zou bevuilen had hij de lakens verwijderd waardoor ik met mijn benen open volledig zichtbaar was voor iedereen die het wou zien. Ik zag de poetsvrouw, verschillende kinesisten, dokters en verpleging. Toen de doktersronde aankwam bij mijn bed zeiden ze dat ze wel eens zouden terugkomen. Helaas lag ik op het einde van hun doktersronde nog steeds op de pan waardoor ze me maar hebben gezien zoals ik was. De assistent op ronde heeft zich meerdere keren geëxcuseerd voor de situatie en vroeg meerdere keren aan de verpleger om er iets aan te toen, iets wat hij weigerde. Toen was het tijd voor het bezoek ik zag zowel mannen, vrouwen maar ook kinderen voorbij komen die full front zicht hadden op mijn genitaliën. Ik was niet instaat om iemand te verwittigen mijn stem was te zwak om gehoord te worden. Het is niet alleen pijnlijk om zo lang op de pan te moeten liggen ik was voornamelijk beschaamd, zo beschaamd dat ik me zelf dood wenste. Het is pas na tussenkomst van het hoofd transplantatie team dat ze mij van de pan hebben gehaald, uitgeput en emotioneel kapot. Na mijn klacht bij de ombudsdienst van het ziekenhuis ontkennen ze de feiten niet en hebben ze zich professioneel geëxcuseerd. Het zal niet meer gebeuren! Dat ik emotioneel volledig stuk ben is mijn probleem.
Tot op vandaag vond ik niemand die mijn belangen wil verdedigen? Als man moet ik mij er kunnen overzetten, tegen het ziekenhuis kan je toch niet winnen, geen rechtsbijstandsverzekering geen verdediging ….
Mijn vraag: wie kan me helpen? Ik heb ondertussen zelf klacht neergelegd bij het parket maar heb niet het gevoel dat dit veel gaat opleveren.