In 1988 randde mijn vader mijn echtgenote aan.De feiten waren ernstig genoeg,om hem het huis uit te zetten,tot hij zich wilde verontschuldigen voor zijn (zoveelste soortgelijke) wandaad.
Toendertijd hebben we tegen hem geen aanklacht wegens aanranding neergelegd,enerzijds omdat moeder deze zoveelste keer niet zou "overleven",anderzijds omdat ge zoiets toch niet doet met uw ouders,niet?
Die beslissing is ons nu zeer zuur opgebroken:we hebben hem onbewust tijd gegeven,om als volleerde fantast een uitgebreide verhaallijn op te bouwen,die er uiteindelijk toe leidde,dat WIJ de daders van het één of ander zouden zijn,terwijl we hem vals beschuldigen van "iets".
Al snel vielen we stelselmatig in ongenade bij familie en vrienden,waardoor we in een geïsoleerde positie terechtkwamen:we hadden niemand meer, die ons nog wilde geloven of spreken.
Da's nu nog steeds zo,maar sedert we naar mijn geboortedorp zijn verhuisd (waar we aanvankelijk uit ons isolement leken te kunnen vrijkomen middels het warme onthaal in onze nieuwe buurt) is het nog erger geworden.
Via de goedgelovige -overtuigde- familie zijn er laster en eerroof verspreid tot in onze nieuwe buurt. Resultaat:van warme onthaal blijft niets meer over,iedereen keert ons de rug toe,zonder uit te leggen waarom.We zitten in een totaalisolement!!!!!We hebben alleen nog elkaar en de kinderen...En we voelen ons met de vinger gewezen!
Mijn vrouw is een zenuwinzinking nabij, en we weten ons écht géén raad meer.
De laatste 3 jaar zijn een hel, dit is géén léven meer!
Bovendien zijn de lasters ook aangekomen op de werkvloer:de reacties van sommige medewerkers zijn verrassend anders dan vroeger.Met dank aan een buurman,vermoed ik.
Wat moeten we ondernemen, om als geplaagde 50-ers terug een leefbaar leven te krijgen,verhuizen of onderduiken,klacht neerleggen met of zonder eis tot een redelijke schadevergoeding, en opkomen voor ons gezin,of deze vernedering blijven ondergaan?