JuridischForum.be

Beste forumleden,

Nav enkele postst die ik al deed ivm wat ik heet "het ouderschapssamenwerkingssmodel" , zou ik hier graag reacties losweken van leden die hier positieve ervaringen mee hebben. Omdat veel echtscheidingen nog steeds volgens het conflictmodel evolueren:
(het (v)echtschedingsmodel) , zou ik hier een lans willen breken voor het alternatief en hoe dat te bereiken. Ik weet het, het zijn witte raven die er in slagen. Maar ze bestaan.
Ik vat hier enkele posts samen die ik hier al over pleegde:

De allergrootste voorwaarde om deze manier van co-ouderschap te laten slagen is dat beide ouders abstractie kunnen maken van hun (liefdes)relatie en scheiding in functie van hun relatie als ouders en vrienden.
En dat parcours is meestal niet afgelegd voordat de mensen scheiden.In eerste instantie zouden mensen die het moeilijk hebben om het eens te geraken mbt hun kinderen niet naar een bemiddelaar stappen maar naar een "scheidingsbegeleider" of een "relatie-beëindiger". We leren in onze maatschappij dat we van elkaar moeten houden, maar we leren nergens hoe we een liefdesrelatie kunnen beeindigen en hoe we samen wel ouders en vrienden kunnen blijven.
Dus voordat mensen afspraken kunnen maken over hun kinderen, moeten ze eerst afspraken maken over hun tweetjes.
Kortom: scheiden om weer samen te komen in een nieuwe ouderschapssamenwerking...

Als ouders er in slagen die overgang te maken van liefdesrelatie naar vriendschaps/ouderrelatie is bvb. fianciele ongelijkheid geen probleem. Men is immers soldaridair met elkaar omdat men weet dat dit de kinderen ten goed komt. Voorbeeld: ouderA zit er fiancieel warmpjes is. Ouder B iets minder en verliest na de scheiding ook nog eens zijn/haar job en komt op werkloosheiduitkering terecht. Indien deze ouders hun emotioneel scheidingsproces goed verwerkt hebben, zal de ene ouder solidair zijn met de andere. Samen regelen zij dat hun financieen: dwz: de ene kan voorlopig minder betalen? Wel de andere neemt even wat meer op de schouders. Of ze beslissen samen om bepaalde extraatjes te minderen op beide budgetten.

Dit zijn geen sprookjes, maar reeele situaties die meer en meer voorkomen. We reageren op dit forum allemaal vanuit onze eigen ervaringen en kunnen ons dan moeilijk indenken dat het ook anders kan. En wat ik heb kunnen besluiten uit die "geslaagde" voorbeelden is: Deze mensen zijn vrienden en samen ouder.
Een liefdesrelatie kan ophouden, ouderschap niet.

juist op dit forum waar zoveel mensen met hun probleem komen, zou ik positieve verhalen zeer welkom heten.
Het kan alternatieve perspectieven openen voor degenen die hier hulp zoeken.

Volstrekt mee eens het zou verplicht moeten zijn dat bij echtscheiding en problemen men eerst een bemiddelaar moet raadplegen om tot een gezamenlijke oplossing te komen.
Trouwens ook bij IFG zaken - waar beide partijen zowel klager als verdachte 'verplicht' een therapie zouden moeten volgen.
Nogal wat vrouwen gaan van de ene geweldenaar naar de andere - ze kiezen altijd hetzelfde soort van mannen en visa versa.
IFG is goed wat registratie betreft en al een eerste grote stap om het geweld te laten stoppen maar luik 2 is niet verplicht nl het werken van beiden aan 'waarom' is het zover gekomen.

super initiatief! Vertrekken vanuit de possitieve gegevens die er nog zijn. Maar voor sommige ouders is het moeilijk om te zien wat possitief is en wat negatief. De subtitel van het boek van Annelies Geraets "Een hart Twee huizen" vind ik persoonlijk impressionant en passend voor dit topic. "SCHEIDEN MET HET GELUK VAN JE KIND ALS BELANGRIJKSTE CRITERUM IN DE ONDERHANDELING"
http://www.hetbesteuitelkaar.be/eenharttweehuizen.php
dit is zeker een "tool" voor ouders die echt kinderen belangrijk vinden.
Ook als het enige positieve overblijvende gemeenschappelijk doel van een koppel het geluk van de kinderen is....LEES het boek!

Eylis,
Verwijzend naar onze vorige discussies, nogmaals;
Wat u voorstelt is dat ouders samenwerken in het belang van de kinderen.
Dit is wellicht de intentie van elk gehuwd koppel met kinderen.
Echter op het moment dat één der ouders een echtscheiding eist, dan vloekt dit reeds tegen de oorspronkelijke intentie.

v.b. De ene ouder voorziet de negatieve gevolgen voor de kinderen, de andere ouder maakt ruzie over persoonlijke vrijheid, echter wel onder het mom dat; het voor de kinderen beter is van te scheiden dan van ruzie te maken.

Onder dergelijke omstandigheden opteer ik (lees mijn posts onder andere topics) eveneens tot voorafgaandelijk afsluiten van een regeling rond de kinderen.
En uiteindelijk is dit reeds jaren wettelijk geregeld, het is een rechtbank die de voorlopige maatregelen vonnist bij aanvang van de echtscheidingsprocedure.
Alleen is dit, op dat tijdspit, reeds veel te laat! En gezien er geen schuldvraag meer wordt gesteld en advocaten de onmin tussen beide ouders reeds hebben opgejaagd tot haat, vormt deze regeling nooit of te nimmer een goede basis om op voort te werken.

Ik stel het nog straffer; indien ouders bij voorbaat uw overgang maakten, zouden zij zelfs nooit tot een echtscheidingseis komen, juist omdat er financiëel niets zou kunnen gewonnen worden. Het gaat hier nu éénmaal over het terugkrijgen van een persoonlijke 'vrijheid' door de eisende partij, iets wat onverzoenbaar is met een 'samenwerking', zeker niet wanneer de geldelijke middelen het niet toelaten om twee afzonderlijke woonsten op te richten, laat staan wanneer zou blijken dat de eiser een deel van die utopische vrijheid moet inboeten voor de werkloosheid van een ex.

Volstrekt mee eens het zou verplicht moeten zijn dat bij echtscheiding en problemen men eerst een bemiddelaar moet raadplegen om tot een gezamenlijke oplossing te komen.

Met de nadruk op verplicht, ben ik eveneens akkoord.

Ik kan u echter uit ervaring mededelen dat partijen dergelijke bemiddeling hanteren als tegen-argument om niet tot samenwerking te moeten komen.

Ze maken dan zelf een afspraak bij een bemiddelaar, doch gooien de handdoek in de ring bij de eerste samenkomst, om
vervolgens zichzelf op de rechtbank te profileren als de partij die 'steeds' naar een oplossing op zoek was.
Fijne politiek die na dergelijke voorbedachtheid en geestelijke agressie nog tot samenwerking kan bewegen!

SCHEIDEN MET HET GELUK VAN JE KIND ALS BELANGRIJKSTE CRITERUM IN DE ONDERHANDELING

Ook dergelijke titel mag eerder wijzen op een pleister op een houten been.
Als minderjarige kinderen reeds bij aanvang van de scheidingsprocedure tegen je uitroepen dat; je de andere ouder het mogelijk moet maken om te scheiden,
dan mag dit aangeven dat de kinderen reeds met voorbedachtheid zijn geïndoctrineerd.
Er moet dan niet eens meer onderhandeld worden; zij beseffen immers zelf niet eens meer dat een scheiding hun eigen geluk tegenstaat.

Mensen die met een scheidingseis rondlopen zouden idd verplicht moeten worden om in therapie te gaan.
Zodat zij een objectief beeld zouden verkrijgen van de toekomst na de scheiding, en alsook hun verantwoordelijkheid als ouder daarin zouden kunnen plaatsen.

De talrijke posts die je hier op het forum kan terugvinden, mogen alvast getuigen van de negatieve ervaringen, en dat
zelfs eisende ouders hun geluk niet kunnen terugvinden in hun nieuw verworven "vrijheid".
Daar bovenop komt dat de andere ouder; ze ook niet langer terugwillen als partner, na alle menselijke wreedheden die werden voltrokken.

De wetgeving laat het ouders sinds 2008 toe om Eylis-"ouderschapsamenwerkingssmodel" te beschrijven en toe te passen in een EOT, toch
worden ouders steeds weerom in een conflict-model gepushed door advocaten en rechtbanken.
Mss eerst die factoren eens in vraag stellen dan?

@ovan, bedankt dat je hier deze boeken mbt dit onderwerp opnoemt.
vermits we in onze maatschappij nergens echt leren afscheid nemen van relaties, is het misschien al een stap in de goede richting om er over te kunnen lezen.

Dit topic heb ik vooral geopend om POSITIEVE verhalen te genereren. Want we weten intussen langzamerhand al wel hoe afschuwelijk moeizaam zo'n echtscheiding kan verlopen. Daarom kloppen de meeste posteres hier ook aan. Maar ik ben overtuigd, dat als we positieve ervaringen naast elkaar kunnen plaatsen, we daar de algemene delers in kunnen bespeuren die maken dat het WEL positief verloopt.
Dus liever geen negatieve verhalen in dit topic, anders gaat het doel van dit onderzoekje helemaal de mist in.

Wat denken jullie van deze voorzet:
A en B zijn al jaren getrouwd en hebben kinderen. A vertelt op een dag aan B dat ze beiden sedert die jaren behoorlijk gegroeid, geevolueerd en veranderd zijn . Ze praten verder en A durft te uiten dat de liefde anders geworden is, vriendschappelijk, maar niet meer de vervullende liefde zoals voorheen. B is natuurlijk geschokt en voelt zich gekwetst, maar begrijpt wat A bedoelt.

A en B praten lang en vaak samen over wat ze voelen en hoe ze de ander ervaren. Ze besluiten er een relatiecoach bij te betrekken omdat ze de liefdesrelatie aan het afronden zijn. B is meer gekwetst omdat A er zo plots en accuut mee naar voor kwam. Dat was heel confonterend.
Ze praten een heleboel dingen door. Waarom A zich zo onvervuld voelde. B hoe hij zich in de steek gelaten voelt door A. Dat B eigenlijk heel boos is op A. En B wil weten wanneer en waarom het is beginnen veranderen. De relatiecoach helpt hen door het moeilijke proces om elkaars oorzaken van wrok en pijn te kunnen benoemen, uitspreken en dan los te laten. Ze hebben ook boze woorden, ze huilen, verwijten. En dan zijn ze moe. Alles is uitgesproken. Vergeven kan ook pas maar als de ander erkent dat de ene pijn heeft...
En dan bekijken ze samen wat er overblijft.
Na verschillende gesprekken rijpt het bewustzijn dat ze eingelijk goede vrienden zijn (hoe kan dat ook anders, zo lang getrouwd en samen kinderen grootbrengen)

Ze wegen af wat hun vriendschap betekent. En dat blijkt een heleboel te zijn.
Immers: relaties kunnen veranderen. En een liefdesrelatie is geen waterdicht contract. Mensen veranderen en hun relaties ook.
A en B besluiten hun relatie in het teken van de kinderen te stellen . En hun uitgedoofde liefesrelatie te laten ombuigen naar een vriendschaps-ouderrelatie.

Ook daar is werk aan om dat goed te doen. De realtiecoach maakt afspraken met hen. Over "oude koeien uit de sloot halen" en zo
En over het tijdig dingen uitspreken als er nieuwe frustraties opduiken. En dat onder 4 ogen te doen (zonder publiek of de kinderen
Kortom, enkele eenvoudige afspraken die maken dat de druk gelijkmatig en regelmatig van de ketel kan

Wanneer ze (dan na maanden voorbereiding!) aan de kinderen vertellen dat ze in twee huizen gaan wonen, is dat voor de kinderen een formele en practische regeling. Geen schuld-en-boete-oorlog. Deze ouders kiezen misschien om naast elkaar te gaan wonen, of de gezinswoning blijft bijvoorbeeld de vaste factor. A en B wonen om de beurt bij de kinderen

Ik weet het, lijkt een vreemd verhaal. Maar ik ken in mijn omgeving minstens een 5tal koppels met een gelijkaardig sscenario. Zo ook het mijne.
Kan iemand hier de beslissende factoren benoemen die maken dat dit scenario slaagt?

Maar ik ken in mijn omgeving minstens een 5tal koppels met een gelijkaardig sscenario

Mss eerst eens aan deze vijf koppels en, nog correcter; aan hun kinderen vragen of dit alles werkelijk zo'n sprookje betreft.

Ouders die de helft van de tijd afwezig zijn van hun kinderen, doen hun kinderen te kort in hun bijstand en ouderschap.
Dat dit door een éénzijdige beslissing van één der ouders MOET gebeuren is, in mijn ogen, reeds een vorm van kindermishandeling.
Wanneer beide ouders hun oorspronkelijke intenties op deze manier willen verloochenen, dan ruikt dit, mijn inziens, dan ook eerder naar georganiseerde misdaad.
Beide ouders zouden aldus bewust kiezen om hun verantwoordelijkheid als ouder, part-time, te ontlopen.

Als dergelijke handelswijze de moraal dient te worden van onze volgende generaties burgers, vraag dan de gemeenschap toch dadelijk; bij de geboorte van je kinderen, om je het ouderlijk gezag te ontnemen. Dat bespaart in gestichten en jeugd-gevangenissen; tal van jeugdwerkers en (her)opvoeders hopen tijd en ellende!

Allicht zal deze stelling weerom worden afgedaan als; van een conservatieve en gefrustreerde moraal-ridder, maar stel u dan eens de vraag;
welk respect kinderen nog voor zullen opbrengen; wanneer zij zèlf tot dit besluit moeten komen aangaande hun 'ouders'.

Maar ik ken in mijn omgeving minstens een 5tal koppels met een gelijkaardig sscenario

Mss eerst eens aan deze vijf koppels en, nog correcter; aan hun kinderen vragen of dit alles werkelijk zo'n sprookje betreft.

Ouders die de helft van de tijd afwezig zijn van hun kinderen, doen hun kinderen te kort in hun bijstand en ouderschap.
Dat dit door een éénzijdige beslissing van één der ouders MOET gebeuren is, in mijn ogen, reeds een vorm van kindermishandeling.
Wanneer beide ouders hun oorspronkelijke intenties op deze manier willen verloochenen, dan ruikt dit, mijn inziens, dan ook eerder naar georganiseerde misdaad.
Beide ouders zouden aldus bewust kiezen om hun verantwoordelijkheid als ouder, part-time, te ontlopen.

Als dergelijke handelswijze de moraal dient te worden van onze volgende generaties burgers, vraag dan de gemeenschap toch dadelijk; bij de geboorte van je kinderen, om je het ouderlijk gezag te ontnemen. Dat bespaart in gestichten en jeugd-gevangenissen; tal van jeugdwerkers en (her)opvoeders hopen tijd en ellende!

Allicht zal deze stelling weerom worden afgedaan als; van een conservatieve en gefrustreerde moraal-ridder, maar stel u dan eens de vraag;
welk respect kinderen nog voor zullen opbrengen; wanneer zij zèlf tot dit besluit moeten komen aangaande hun 'ouders'.

Dan zal men hen moeten leren dat ze een verkeerde logica gebruiken.

Het is niet omdat je part-time niet aanwezig bent bij je kind, dat je daarom part-time je verantwoordelijkheid als ouder ontloopt. Je blijft immers full-time ouder, alleen wordt de opvoeding part-time door de ene, part-time door de andere verzorgd. Niets verhindert dat de andere nog altijd inzit met het kind, samen met de andere ouder tijdens zijn "afwezigheid voor het kind" zaken bespreekt.

Ik laat mijn kind ook overdag 3,5 dagen per week naar de crêche. Toch ben ik ook op die ogenblikken nog altijd een ouder en steek ik tijd in mijn kind. Niet door de aanwezigheid BIJ het kind (wat ik dan idd niet doe (wat een schande!), maar door zaken te doen voor het kind of omtrent het kind.

Wie het ouderschap beperkt tot fysiek aanwezig zijn bij je kind, is imho net slecht bezig: aanwezigheid bij je kind maakt je niet persé een betere ouder.

Wie het ouderschap beperkt tot fysiek aanwezig zijn bij je kind, is imho net slecht bezig: aanwezigheid bij je kind maakt je niet persé een betere ouder.

Klopt als een bus. En alle respect voor wat je tijdens je afwezigheid nog meer doet voor je kinderen.
Maar als dit alles wordt voorgesteld als een sprookje dat maar even moet geregeld worden met een relatie-coach, wil
ik u graag volgende directe vragen stellen;
- of dat dit uw oorspronkelijke intenties waren wanneer jullie huwde?
- en/of: dit alles alleen moeten doen, u niet een pak zwaarder valt dan met twee?

v.b. je staat alleen in voor het huishouden en zou gelijktijdig nog aan studiebegeleiding moeten doen voor je kinderen ook.
Het is best mogelijk dat vrouwen meerdere dingen gelijktijdig kunnen doen, ik heb daar een probleem mee.
Ik ben geen Mozart die met zijn linkerhand aardappelen schilt en gelijktijdig met zijn rechterhand een wiskundige vergelijking oplos.
(Ik denk trouwens dat er weinige dergelijk Mozarten rondlopen, laat staan dat ze dan nog gescheiden zouden zijn)

Bovenstaande is niet beledigend bedoeld, enkel om de problematiek duidelijk te maken; waar blijkbaar niet bij wordt stilgestaan.
Nogmaals, scheiden lijkt de dag van vandaag gemakkelijker te gaan, dan bij elkaar blijven.

Maak het nog wat gemakkelijk en het huwelijk wordt gereduceerd tot een weg-werp-product, dat
een afval-berg produceert die onze maatschappij nooit nog krijgt verwerkt.

Of dit alles mensen meer vrijheid en geluk oplevert, valt volgens studies alvast dik tegen.
Dat dit tegen de "belangen van de kinderen" ingaat , wordt alvast uitgebreid gedocumenteerd in de talrijke topics onder echtscheiding.
In die context kan een verplichte therapie zeker helpen(, tot zover deze tijdig kan worden opgelegd)

Wie het ouderschap beperkt tot fysiek aanwezig zijn bij je kind, is imho net slecht bezig: aanwezigheid bij je kind maakt je niet persé een betere ouder.

Klopt als een bus. En alle respect voor wat je tijdens je afwezigheid nog meer doet voor je kinderen.
Maar als dit alles wordt voorgesteld als een sprookje dat maar even moet geregeld worden met een relatie-coach, wil
ik u graag volgende directe vragen stellen;
- of dat dit uw oorspronkelijke intenties waren wanneer jullie huwde?
- en/of: dit alles alleen moeten doen, u niet een pak zwaarder valt dan met twee?

v.b. je staat alleen in voor het huishouden en zou gelijktijdig nog aan studiebegeleiding moeten doen voor je kinderen ook.
Het is best mogelijk dat vrouwen meerdere dingen gelijktijdig kunnen doen, ik heb daar een probleem mee.
Ik ben geen Mozart die met zijn linkerhand aardappelen schilt en gelijktijdig met zijn rechterhand een wiskundige vergelijking oplos.
(Ik denk trouwens dat er weinige dergelijk Mozarten rondlopen, laat staan dat ze dan nog gescheiden zouden zijn)

ik ben niet gescheiden, ik woon nog gelukkig samen met m'n vriendin. .

Alhoewel ik een man ben, lukt het me trouwens perfect om 2 zaken tegelijk te doen. Momenteel zit m'n kleine op m'n schoot te spelen en ben ik je aan het antwoorden. Ook papfles geven en tv kijken terwijl ik op internet surf, lukt me . t niet dat die zaken ertoe doen)

Een huishouden is delen en verdelen. Mocht ik gescheiden zijn, dan zorg ik dat ik de ene week veel kook (voor de week erna), dat de was & plas gedaan zijn, ... allemaal zaken waar m'n dochter nu op moet zitten kijken terwijl ik niet met haar bezig kan zijn én terwijl m'n vriendin boven aan het werken is. En toch voel ik me nu geen slechte ouder omdat ik nu mss minder aandacht kan geven aan haar

@JPV
Ik wil heus je Mozart-gehalte niet onderschatten ,
echter bedenk wel eens wat een heksenketel het zou worden met een meerdere kinderen, die je niet meer op de schoot kan zetten, en wanneer je er dan alleen voor komt te staan...

Daarvoor hoef je niet eens gescheiden te zijn, kijk naar de voorbeelden van mensen die hun partner verloren wegens sterfte.
Bovendien wordt ook u ooit wel eens een dagje ouder en iets minder flexibel in die dingen.

Mogelijk komt dan het teveel gekookte na enige tijd vanzelf uit de ijskast gekropen...

Zou u dan nog; het bewust door beiden ouders organiseren van dergelijke toestanden blijven aanmoedigen?
Waar blijft dan de verantwoordelijkheid van ouders om het belang van de kinderen te dienen?

Zou u dan nog; het bewust door beiden ouders organiseren van dergelijke toestanden blijven aanmoedigen?
Waar blijft dan de verantwoordelijkheid van ouders om het belang van de kinderen te dienen?

ik moedig het niet aan, ik vind het alleen geen slechte vorm van opvoeden (toch niet op de manier waarop jij het afbreekt). Het is echt geen ramp als slechts 1 ouder tegelijk naar de kinderen kijkt. Tot zo'n 50 jaar geleden was de opvoeding, behalve het slaan (om het even cru te zeggen), ook slechts in handen van 1 ouder, hé.

Een pleidooi voor Elys haar 'samen'werkingsmodel.
Wel spijtig dat u daarvoor naar tijden dient te verwijzen waarin zelfs pastoors een meid toegewezen kregen om hun huishouden recht te houden. Mensen die er (op enkele uitzonderingen na) zelfs niet eens kinderen op na houden.

Een pleidooi voor Elys haar 'samen'werkingsmodel.
Wel spijtig dat u daarvoor naar tijden dient te verwijzen waarin zelfs pastoors een meid toegewezen kregen om hun huishouden recht te houden. Mensen die er (op enkele uitzonderingen na) zelfs niet eens kinderen op na houden.

geen pleidooi voor een samenwerkingsmodel, wel een pleidooi tegen het idee dat beide ouders steeds aanwezig zouden moeten zijn om een goeie opvoeding te garanderen. Een van beide ouders is best meestal/quasi altijd aanwezig, beide ouders moeten betrokken zijn. Daarom is een vechtscheiding idd nefast, een samenwerkingsmodel zoals van Elys is zeker niet noodzakelijk een slechte oplossing.

Deels akkoord;

We worden, door onze samenleving, zeker in een traditioneel rollen-patroon gedreven.
Waarbij beide ouders elks dat deel van de kinder-zorg op zich neemt, dat hem/haar het best ligt.

Echter;

Bij een echtscheiding wordt er zo-wie-zo met dit patroon gebroken, met de nodige praktische problemen tot gevolg.
Deze praktische problemen blijken net ietsje groter te zijn, voor de ouder wiens rol voorheen, in hoofdzaak, weg van de kinderen afspeelde.
Deze ouder zal de meeste aanpassingsproblemen hebben.

Zoals door Elys reeds werd aangehaald, blijken deze aanpassingsproblemen kleiner bij jonge koppels; zij
hebben zich, uiteraard, nog geen jaren aan dit patroon blootgesteld, en zullen aldus flexibeler kunnen zijn. om deze problemen te ondervangen.
In dat geval zou Elys model kunnen opgaan zonder dat de aanpassingsproblemen voor de kinderen negatieve gevolgen heeft.
In alle andere gevallen zullen de kinderen veroordeeld worden tot het dragen van deze negatieve gevolgen.

Wanneer er genoeg financiële draagkracht bestaat, kunnen deze negatieve gevolgen hiermede worden gereduceerd.
Zoniet leidt dit tot onmin bij de ouder die de negatieve gevolgen (wel) wilt inzien.
Dergelijke onmin groeit dan uit tot erger, zonder mogelijkheid tot uitweg, de scheiding is dan immers reeds 'geregeld'.

Ik heb het hierbij niet over een noodzakelijk slechte oplossing, wel over het gevaar dat erin schuilt om dergelijk model te generaliseren.
Zeker als blijkt dat rechtbanken, zichzelf, nu reeds de blind-doek voorbinden, voor vele praktische onmogelijkheden.

Scheiden gaat zo gemakelijk vandaag de dag. De kans dat mensen uiteengaan en daardoor mogelijks de kinderen slachtoffer van maken is het aan de wetgever om voorzorgsmaatregelen te treffen. Bvb door zo'n ouderschapssamenwerkingsmodel op te laten stellen alvorens de kinderen er zijn, of bij het huwelijk, of toch op een ogenblik dat ze daar in staat van zijn om te overleggen.