JuridischForum.be

Een thema dat me erg boeit gezien ik drie jaar in Barcelona heb gewoond en gewerkt en er nog steeds veel vrienden heb ...


Binnenkort zijn er regionale verkiezingen in de autonome regio Catalonië en er is kans dat separatisten de absolute meerderheid zouden halen. Indien dit gebeurt zou, bij monde van Artur Mas, Catalonië in rechte lijn naar onafhankelijkheid gaan met een twee jaar als deadline. Men zou al beginnen met een eigen belastingssysteem, eigen diplomatieke posten buiten Catalonië, ... Uiteraard liet Madrid al weten dat van een afscheiding van Spanje geen sprake kan zijn.

Nu vraag ik me af of dit zomaar kan om eenzijdig onafhankelijkheid uit te roepen. Is het volgens internationaal recht niet zo dat een onafhankelijkheid pas erkend wordt als men met wederzijdse toestemming uit elkaar gaat? (zoals dit gebeurde bij bv Tsjechië en Slowakije, Servië en Montenegro, ...). Stelt internationaal recht niet dat de toestemming van het land waarvan men voorheen deel uitmaakte noodzakelijk is, en dat eenzijdig onafhankelijkheid uitroepen niet in regel is met de internationale regels?

Er zijn precedenten genoeg. Noord Cyprus, Transnistrië, Abkhazië, Zuid-Ossetië, Nagorno-Karabakh, Somaliland, ... riepen allen eenzijdig de onafhankelijkheid uit zonder goedkeuring van het land waartoe ze behoorden ; resultaat: op een enkeling na erkent niemand de onafhankelijkheid, beschouwt men die "staten" als bezette gebieden, en raakt men diplomatiek en economisch geïsoleerd vanwege de verwarrende status. Ik kan me moeilijk voorstellen, hoe trots de Catalanen ook zijn (dat mocht ik 3 jaar lang constant ondervinden), dat men zulk scenario liever heeft dan een grotere autonomie en bloeiende economie binnen Spanje (Catalonië heeft nu al behoorlijk wat economie binnen Spanje en is economisch de sterkste regio van het land ; reden te meer waarom Madrid een afscheuring nooit mee zal goedkeuren)

Doorgaans prefereer ik separatistische bewegingen niet teveel aandacht te geven, maar gezien ik 3 jaar met veel plezier in Catalonië woonde is dit wel een zaak die me toch ergens meer aanspreekt dan soortgelijke gevallen elders in de wereld.

Maar ik meen te herinneren dat ik in een artikel las dat het erkennen van een nieuwe soevereine staat enkel werkt als men in onderling overleg afscheurde van het land tot hetwelke het behoorde ... Kan iemand verduidelijken?

PS: ik heb me in die 3 jaar dat ik er woonde altijd wat afzijdig gehouden van het debat pro/tegen onafhankelijkheid. Ik vind dat dit een beslissing is die de Catalanen zelf moeten maken. Ik heb tijdens mijn tijd in Spanje enkel bij gemeentelijke verkiezingen geregistreerd om te stemmen (waartoe ik als EU burger recht had) maar bij eender welke (onofficiële) polls over onafhankelijkheid heb ik me afzijdig gehouden.

Tegenvoorbeelden zijn de VS en, meer recent, de verschillende staten die uit Joegoslavië zijn ontstaan.

Servië en Montenegro (de recentste "splitsing" van het oude Joegoslavië) gingen vreedzaam en met wederzijds akkoord uit elkaar. Toen Kosovo zich eenzijdig (zonder toestemming van Servië) onafhankelijk uitriep, werd dit door slechts een deel van de andere landen als dusdanig erkend. De VS is zo lang geleden dat het voorbeeld nu niet meer als precedent kan gelden ; er waren toen nog geen VN en andere internationale organisaties boven de gewone regeringen.

Is er geen internationale regel die bepaalt hoe en in welke omstandigheden een land zichzelf mag onafhankelijk verklaren en aan welke voorwaarden moet worden voldaan om internationaal erkend te worden?

Er zijn geen vaste "wettelijke" regels die stellen hoe bepaald wordt of een staat erkend kan worden of niet. Erkenning is dus altijd een politieke beslissing. Internationaal erkend wil zeggen dat men erkend is door de algemene vergadering van de VN.

cfr. de vriendschappelijke splitsing van Tjechië en Slowakije.

Altijd grappig om te zien dat het machtsbastion die de Basken gedurende decennia lang probeerde te muilkorven en hun cultuur uit te roken zich precies bevond in een regio die nu zijn eigen onafhankelijkheid opeist . De geschiedenis krijgt alsmaar een korter geheugen.
en dat een erkenning van een staat een puur politieke besissing is staat als een paal boven water.
Daar waar we Palestina al van ver te voor hebben leren kennen en het ook staat geboekstaafd in de boeken via overleving blijkt die staat dan toch niet te bestaan ten voordele van kunst-matige israel

Als er al een niet bestaande entiteit en volk als Palestina/Palestijnen is, die met recht een mythe moet genoemd worden, is dit wel degelijk deze onzalige creatie.
Israel was al een politieke entiteit duizenden jaren her. Onze voorouders liepen toen nog in beestenvellen rond.

Als er al een niet bestaande entiteit en volk als Palestina/Palestijnen is, die met recht een mythe moet genoemd worden, is dit wel degelijk deze onzalige creatie.
Israel was al een politieke entiteit duizenden jaren her. Onze voorouders liepen toen nog in beestenvellen rond.

En daarna is Israël opgehouden te bestaan, en is er het land Palestina gekomen, vervolgens is er de 2e wereldoorlog gekomen, waarna de joden terug een land kregen en het toen bestaande land Palestina werd opgedeeld, gevolgd door de 6-daagse oorlog, tot de huidige situatie.

En lang hiervoor woonden er de Kanaänieten, en was het ook een tijdje onderdeel van Egypte (en beiden liepen ook niet rond in beestenvellen). De periode dat Israël bewoond werd door Israëlieten en een onafhankelijke politieke entiteit vormde is zelfs vrij kort, maar een goede 500 jaar.De periodes dat ze een onderdeel vormden van een ander rijk (Rome, Egypte, Ottomaanse rijk, Byzantium) zijn elks op zich langer dan deze "onafhankelijke" periode. De periode dat het onder "christelijk" bestuur viel (de kruisvadersstaten) op zich duurde bijna even lang.

Landsgrenzen wijzigen. Duizenden jaren geleden was Zuid-Amerika totaal anders ingedeeld, honderden jaren geleden was Vlaanderen deel van Frankrijk, Nederland, Spanje, en zo voort. Veel verder terug zelfs van Rome. Historisch gezien is België een grotere mythe dan Palestina. Als we enkel mogen kijken naar de geschiedenis om landsgrenzen te bepalen kunnen we de hele wereld hertekenen, en dan gaan we nog voorbij aan de zogenaamde volkerentrek, wat deze taak zeer moeilijk, zo niet onmogelijk kan maken.

Uw argument slaat dus op niets. Palestina heeft historisch gezien evenveel bestaansrecht als Israël, en de katholieke kerk heeft een claim die even goed is als deze van de noden.

iedere claim is idd evengoed als de "noden" anders zou het geen claim zijn )))

(maar ik vermoed dat je joden bedoelde)

iedere claim is idd evengoed als de "noden" anders zou het geen claim zijn )))

(maar ik vermoed dat je joden bedoelde)

Er zijn geen vaste "wettelijke" regels die stellen hoe bepaald wordt of een staat erkend kan worden of niet. Erkenning is dus altijd een politieke beslissing. Internationaal erkend wil zeggen dat men erkend is door de algemene vergadering van de VN.

Dit lijkt me ook te kloppen (cfr Kosovo is erkend door heel wat landen maar nog niet officiëel erkend als soevereine staat door de VN) maar los van landen die elkaars autonomie erkennen (zelfs Noord Cyprus is officiëel erkend als zelfstandige staat, zij het enkel door Turkije) is er niet het criterium dat voor officiële wereldwijde erkenning (en erkenning door de VN) een "scheiding" in vriendschap met wederzijdse toestemming nodig is? Tsjechië en Slowakije zijn daar een goed voorbeeld van, Servië en Montenegro ook, die gingen uit elkaar in onderling overleg. Het moment dat een land zich eenzijdig onafhankelijk verklaart, schendt men dan geen internationaal recht? Immers, anders zou het heel eenvoudig zijn als een land zware schulden met zich meesleurt, dan kan een bepaalde regio van dat land zich simpelweg onafhankelijk uitroepen en kan men vanaf 0 herstarten zonder zijn deel van de verantwoordelijkheid op te nemen. Bovendien zouden er nog meer regionale conflicten uitbreken dan nu al het geval is indien landen zich eenzijdig onafhankelijk kunnen uitroepen. Stel dat pakweg Catalonië, Baskenland, de "volksrepublieken" Donetsk en Lugansk, ... dit zomaar doen zonder dat hier sancties aan vast hangen, dan is het hek toch helemaal van de dam?

Als we spreken van internationaal recht, is het vooral van belang wie je steunt, en hoe belangrijk je bent. Dus een politieke kwestie.