Kinderpsychiatrie en overheid
Geplaatst: 24 jan 2020 08:17
Beste,
Vooraleer hier in het algemeen verder in te gaan had ik graag willen weten of we hierin ook maar een kans maken. Ik ben de papa van Laura, schat van een meid, doet geen vlieg verkeerd, bahalve...Laura...
Laura ZIET AF, elke seconde, elke minuut, elk uur van de dag is er een teveel. Gaat niet meer naar school, leeft in paniek, angst, van aanval naar aanval. Heeft het laatste jaar 3 suicide pogingen achter de rug. Laura kan niet meer thuisblijven, moet opgenomen worden, is een gevaar voor zichzelf en kan niet alleen blijven.
Maar Laura KAN niet opgenomen worden.
Wachtlijsten van meer dan een jaar, kinderpschiaters? Bel over een half jaar eens terug meneer.
Papa en mama (gescheiden) KUNNEN niet of nauwelijks gaan werken omwille van de zorg voor hun kind. Het mooiste wat deze wereld nog heeft. Mama en papa. Geraken van een comfortabel en rijk leven tot aan armoede en het ocmw. Tot wij nu zelf niet meer kunnen, en de zorg uit handen moeten geven, OP door machteloos te moeten toekijken ondanks al onze inspanningen, dokters, psychiaters, psychologen, ziekenhuizen, tot en met alternatieve therapieeen omdat er geen oplossing komt.
Ons kind voorlopig mentaal, en reeds enkele malen bijna fysiek te zien STERVEN. En dit alles omdat de hulpverlening tekort schiet. Dit omdat iemand in Brussel beslist het budget voor zorg zogoed als te halveren. Kinderen in nood worden opgesloten in instellingen tussen zwaar psychiatrische patienten, die niet meer kunnen instaan voor zichzelf, een gevaar voor de samenleving en zichzelf.
Die hun kleren uittrekken, roepen en tieren.
Want weet U, ondanks alle goedwillige en warmhartige gefrustreerde jeugdzorgers, is er geen plaats. Geen geld, geen budget voor geestelijke gezondheidszorg.Zeg nooit mij overkomt het niet. Want morgen is het misschien Uw kind.
En met ons vele andere ouders, op de rand het zelf op te geven, het vechten moe.
Dus mijn vraag: kunnen wij de overheid, en zelfs specifiek de minister die hiervoor verantwoordelijk is, in gebreke stellen?
Wij kunnen dat zelf financieel niet meer. Maar ben ervan overtuigd voldoende kandidaten te vinden in hetzelfde schuitje die dit ONRECHT willen aanvechten en solidair de strijd willen aangaan.
Uw oprechte antwoord wordt enorm gëaprecieerd.
Een gebroken papa.
Vooraleer hier in het algemeen verder in te gaan had ik graag willen weten of we hierin ook maar een kans maken. Ik ben de papa van Laura, schat van een meid, doet geen vlieg verkeerd, bahalve...Laura...
Laura ZIET AF, elke seconde, elke minuut, elk uur van de dag is er een teveel. Gaat niet meer naar school, leeft in paniek, angst, van aanval naar aanval. Heeft het laatste jaar 3 suicide pogingen achter de rug. Laura kan niet meer thuisblijven, moet opgenomen worden, is een gevaar voor zichzelf en kan niet alleen blijven.
Maar Laura KAN niet opgenomen worden.
Wachtlijsten van meer dan een jaar, kinderpschiaters? Bel over een half jaar eens terug meneer.
Papa en mama (gescheiden) KUNNEN niet of nauwelijks gaan werken omwille van de zorg voor hun kind. Het mooiste wat deze wereld nog heeft. Mama en papa. Geraken van een comfortabel en rijk leven tot aan armoede en het ocmw. Tot wij nu zelf niet meer kunnen, en de zorg uit handen moeten geven, OP door machteloos te moeten toekijken ondanks al onze inspanningen, dokters, psychiaters, psychologen, ziekenhuizen, tot en met alternatieve therapieeen omdat er geen oplossing komt.
Ons kind voorlopig mentaal, en reeds enkele malen bijna fysiek te zien STERVEN. En dit alles omdat de hulpverlening tekort schiet. Dit omdat iemand in Brussel beslist het budget voor zorg zogoed als te halveren. Kinderen in nood worden opgesloten in instellingen tussen zwaar psychiatrische patienten, die niet meer kunnen instaan voor zichzelf, een gevaar voor de samenleving en zichzelf.
Die hun kleren uittrekken, roepen en tieren.
Want weet U, ondanks alle goedwillige en warmhartige gefrustreerde jeugdzorgers, is er geen plaats. Geen geld, geen budget voor geestelijke gezondheidszorg.Zeg nooit mij overkomt het niet. Want morgen is het misschien Uw kind.
En met ons vele andere ouders, op de rand het zelf op te geven, het vechten moe.
Dus mijn vraag: kunnen wij de overheid, en zelfs specifiek de minister die hiervoor verantwoordelijk is, in gebreke stellen?
Wij kunnen dat zelf financieel niet meer. Maar ben ervan overtuigd voldoende kandidaten te vinden in hetzelfde schuitje die dit ONRECHT willen aanvechten en solidair de strijd willen aangaan.
Uw oprechte antwoord wordt enorm gëaprecieerd.
Een gebroken papa.