#1 , 23 aug 2012 17:38
1. Verhuisfirma maakt fout bij plaatsen van borden parkeerverbod.
2. De vrederechter verzint een eigen versie van de feiten.
3. Eigenaar van de wagen moet takelkosten + gerechtskosten betalen.
5/10/2010:
Ochtend: Veroni en ik vertrekken een week op reis (tot 12 okt). Onze auto – camper - staat reglementair geparkeerd in de Rozier in Gent, langs een gevel van Ugent. De sleutels van de auto zitten in mijn zak zoals altijd. Niemand anders kan dus met de auto rijden.
8/10/2010:
Verhuisfirma X plaatst 3 parkeerverbodsborden. Ze schrijven 5 voertuigen op die ter plaatse staan. Mijn auto staat er niet bij, terwijl deze er al stond sinds 4 oktober ’s avonds.
12/10/2010:
Mijn auto wordt weggetakeld, zonder dat ik iets weet. Ik kom ’s avonds thuis, en mijn auto is verdwenen.
19/12/2010:
ik krijg een pv. Ik antwoord dat ik wel erken dat mijn wagen daar stond, maar dat ik niet kon weten dat er die dag een parkeerverbod zou zijn, aangezien ik op reis was. Volgens de wetgeving kunnen de kosten niet op mij verhaald worden.
Later: ik krijg meerdere keren een uitnodiging tot betaling (eerst 175 euro, later opgelopen tot 225 euro). Elke keer reageer ik met hetzelfde verhaal, en met bewijsstukken dat ik op reis was. Elke keer stelt men mij gerust, dat na behandeling ik wel vrijgesteld zal worden van de kosten.
Voorjaar 2012:
ik krijg een laatste verzoek tot betaling van een advocaat van stad Gent, bij niet-betaling wordt ik gedagvaard. Ik bel naar deze advocaat. Hij beweert dat ik in fout ben, omdat men niet langer dan 24 uur op openbare parkeerplaatsen mag blijven staan. Dit blijkt achteraf niet juist te zijn. Met een gewone wagen die in rijklare staat is, mag dit wel (zie Belgische wegcode).
14/06/2012
Ik krijg een dagvaarding.
23/06/2012:
Zitting in het vredegerecht. Rechter Y, griffier Z.
Ik doe het hele verhaal opnieuw voor de rechter. Er wordt erkend dat er voldoende bewijs is dat ik op reis was. Er wordt niet gesproken over de mogelijkheid dat er een andere verklaring zou zijn voor de feiten.
27/07/2012:
Het vonnis komt in mijn brievenbus. De rechter blijkt een eigen versie van de feiten verzonnen te hebben, en baseert zich daarop om de ‘vordering ontvankelijk en gegrond’ te verklaren. In zijn betoog komen volgende vreemde uitspraken voor:
[…] “verweerder heeft, in zekere zin tegenstrijdig, op het antwoordformulier aan de politie op 19 oktober 2010 in vak 3 aangekruisd dat hij erkende de inbreuk te hebben begaan, doch in vak 4 vermeld dat hij geen minnelijke schikking wenste te aanvaarden omdat hij een week op reis was geweest en niet kon weten dat er die dag een parkeerverbod zou zijn nu hij van 5 tot en met 12 oktober in Istanboel vertoefde zodat hij reglementair geparkeerd stond en het tijdelijk verbod er slechts tijdens zijn afwezigheid is gekomen.” […]
Waarom ‘in zekere zin tegenstrijdig’? Ik zie de tegenstrijdigheid hier niet van in. Ik heb alles naar waarheid ingevuld, zoals mij trouwens in een telefoontje naar de politie werd aangeraden. Ik vind het voor mezelf evident dat de formulieren eerlijk en correct ingevuld worden. Wil de rechter hiermee een bepaalde sfeer scheppen?
[…] “Uit ditzelfde stuk blijkt dat er op dit ogenblik [8 oktober] vijf voertuigen ter plaatse geparkeerd stonden doch daar was de VW camper met nummerplaat HQY507 niet bij. Verweerder beweert dat deze lijst foutief is doch daar levert hij niet het minste bewijs van.” […]
Welk bewijs zou ik hier kunnen van leveren? Er staan daar geen camera’s of zo. Een verhuisfirma schrijft mijn wagen niet op. Zij maken een fout, en ik moet dat zomaar kunnen bewijzen? De verhuisfirma zelf wordt niets gevraagd. Zonder deze firma a priori te beschuldigen: hoe kan ik zeker weten dat zij niet erg goed bevriend zijn met de takelfirma? Op het einde van de rit is het de wageneigenaar die zal betalen blijkbaar.
[…] “Wat wel uitgesloten moet worden geacht is dat hij de sleutels van zijn camper mee zou hebben genomen naar Turkije want dan kon hij ze alleen maar verliezen en de voor de hand liggende verklaring is dat hij de sleutels en meteen zijn voertuig heeft toevertrouwd aan een “betrouwbaar persoon”, wellicht een familielid, die evenwel niet goed heeft opgelet en de wagen tussen 8 en 12 oktober 2010 aan de rozier heeft geparkeerd in weerwil van de verbodsborden.” […]
Waarom moet uitgesloten worden dat ik de sleutels zou bijhebben?? Ze zaten wel degelijk in mijn jaszak. Mijn autosleutels hangen aan dezelfde ring als mijn huis- en fietssleutels, en die zitten altijd in mijn jas. Dat was in Istanboel ook zo. En nee, meneer de rechter, ik ben ze niet verloren tijdens deze heel gewone citytrip.
Waarom ligt de verklaring die deze rechter zelf verzint “voor de hand” ???
Waarom is de verzonnen persoon “wellicht een familielid”?
Degene die dit verzinnen mogen mijn hele familie en alle vrienden en kennissen die ik kan bedenken gaan ondervragen. Nog nooit heeft 1 van hen achter het stuur van onze VW camper gezeten.
Dit noemt men dus rechtspraak? De takelkosten : 225 euro. De gerechtskosten: 280 euro. Dit is wat ik moet betalen, met dank aan de verhuisfirma die niet correct was, en aan het vredegerecht die een alternatief voor de waarheid verzint. Het laat bij mij een zeer vervelend gevoel van onrecht achter. waar kan ik terecht? In beroep gaan vertrouw ik niet...
[OM een bijkomend proces voor smaad te voorkomen werden namen verwijderd uit deze post:Vandebos]