Ik vroeg me af hoe invaliditeit eigenlijk berekend wordt ivm psychische klachten. Ik ga niet in detail treden en ik wil ook niemand klikken of zo maar iedereen kent wel zo iemand die al jaren van invaliditeit leeft en daarbij hier en daar iemand "gaat helpen". Dat je denkt van "waarom krijgt die eigenlijk invaliditeit?" want die zou perfect dàt als job kunnen doen. Desnoods parttime en parttime werkloosheid krijgen als het psychisch te zwaar zou zijn... Maar die dan volledig op invaliditeit zetten.... ja sorry ik snap dat soms echt niet. Ik weet dat psychische klachten het zwaarste doorwegen bij het bepalen van invaliditeit maar ik begrijp dan niet dat die mensen niet opgevolgd worden, niet gecheckt worden. Ik zou denken dat dat gepaard zou gaan met regelmatig verplichte controles, verplichte opvolging bij een neuroloog/psychiater die alles perfect kan opvolgen of zelfs regelmatig opnames met onderzoeken en nakijken of alles nog wel hetzelfde is gebleven. Wordt dat nooit eens gedaan? Alle dossiers nog eens grondig nagekeken? Wie is er al héél lang op invaliditeit? En die eens checken? Alleszins diegene die ik ken, had perfect kunnen gaan werken. Die functioneert perfect in deze wereld. Een beetje egocentrisch en het moet allemaal gebeuren zoals die het wil, maar ja, is dat 100% invaliditeit? Zo heb je meer mensen he. Die was ook sowieso beter blijven werken, want die kan absoluut niet alleen zijn, niet thuis zitten, die moet altijd op stap gaan, altijd buiten en dingen gaan zoeken om zich bezig te houden. En die weet ook perfect wanneer die diens "ziekte" moet boven halen als excuus en kan ook inderdaad iedereen perfect rond diens vinger draaien, manipulatief. En wat gebeurt er als die op pensioen gaan eigenlijk? Krijgen die nog altijd invaliditeit? met extra pensioen? Of wordt dit pensioen berekend inclusief de invalditeitsperiode? Dus wéér voordeel dan?
Daarbij wil ik dan ook de sociale woningen aankaarten..
Er is een plafond van inkomsten waar je onder moet blijven. Waar wordt dat nu weer op bepaald? Mensen in deze tijd die dan misschien nét 100 euro te veel verdienen moeten zweten en knokken om rond te komen. En al zeker alleenstaanden. Terwijl je dan toch eigenlijk op basis van het loon meer huur kan vragen? Ik snap dat soms niet. Ik heb altijd over een blok gewoond met sociale woningen, als je dan ziet met welke wagens die rijden, hoe die altijd opgekleed zijn en zo? Velen die volgens mij ook gewoon niet doorgeven dat ze samenwonen waarbij dan de "nieuwe" vriend misschien met een mooi loontje. En dan nog zoiets... worden die hun spaarrekeningen eigenlijk gecheckt?
Diegene die ik ken, verdient nét te veel om in aanmerking te komen, dus no-go terwijl die niets maar dan nul komma nul op de spaarrekening heeft staan, dus echt een sukkel in deze maatschappij. Maar neen, geen plaats voor mensen die wél willen werken en dan nét 2 euro te veel verdienen bij wijze van spreken die ze dan moeten steken in hoge huurprijzen, hoge energieprijzen, hogere kosten in het algemeen, enkel voor die 2 euro te veel en zo krijgt die uiteraard nooit iets op die spaarrekening.
Ik vind dat ze bij alleenstaanden toch milder zouden mogen zijn en dat plafond misschien iets omhoog trekken en daar regelmatig gewoon "checken" of ze nog alleen zijn, of ze nog steeds hetzelfde werk doen enz. maar wel een kans geven.
En ook vind ik dat ze bij de mensen toch ook hun bankgegevens zouden moeten kunnen inzien. Iemand met een miljoen op de rekening, moet toch geen sociale woning krijgen? Of zie ik dat nu echt verkeerd?