Goeiedag allemaal,
Ik zit met een wat paniekerige vraag doch er staat erg veel op het spel.
Korte situatieschets :
Einde 2006 viel ik helemaal uit het niets in een depressie. Tijdje ziek thuis, terug gaan werken... Begin 2007 liep het helemaal mis. Zware depressie, psychiater. Na een tijdje viel het harde verdict. Een bipolaire stoornis met cognitieve stoornissen kaderend in een CVS-problematiek met heel wat fysieke problemen erbovenop. Begin 2008 werd ik ontslagen door mijn werkgever, kwam bij het riziv terecht en op invaliditeit geplaatst. Sindsdien ongeveer om de 3 weken naar de psychiater. Werd de laatste keer opgeroepen bij de CM voor controle in 2011. Vorige week werd ik opgeroepen ter controle bij de CM doch nu bij een andere dokter. Het gesprek verliep op zijn zachts gezegd erg bedreigend, vernederend. In die mate zelfs dat ik me vragen stel bij het ethische karakter van hetgeen ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Het was vanaf de eerste minuut al duidelijk dat men me graag part-time zou willen zien gaan werken. Had een verslag bij van de psychiater ( van de dag ervoor ) hetgeen niets aan de verbeelding over laat. Werken is niet mogelijk. Laten we vooral heel duidelijk zijn : mocht ik ertoe in staat zijn, had ik het allang gedaan. Mijn vrouw werkt en we hebben een gehandicapte dochter. In die zin moesten we wel onze woning laten aanpassen naar een gehandicapt persoon in 2010. Gevolg uiteraard : een torenhoge schuld bij de bank, in die mate dat mijn hele uitkering begin van elke maand naar de bank gaat. In die tijd ging ik er nog altijd vanuit dat et met mijn gezondheid wel goed zou komen. Niet dus. Ben begin jaren 90 begonnen bij een grote gasleverancier met een diploma A3 mechanica doch heb al die tijd keihard gewerkt en vakgebonden gestudeerd. Begonnen met een verfborstel in de hand, 2 jaar later was ik hulpinspecteur, nog eens een paar jaar later inspecteur en de laatste jaren kreeg ik zowat alle moeilijkste werven onder mijn hoede. Met al die kennis ben ik vandaag niks meer aangezien dergelijk werk een torenhoge druk, zeer streng veiligheidsgebonden en een doorgedreven kennis van de materie vereist. Nog geen rekening houdende met het zeer lage diploma en de psychologische -en stresstesten waardoor ik helemaal niet zou slagen,is, als ik het al zou kunnen een herscholing of een job gewoonweg uitgesloten. M.a.w. kansloos op de arbeidsmarkt.
We zitten hier bibberend te wachten op de beslissing van het ziekenfonds. Immers, als morgen mijn uitkering nog maar gedeeltelijk zou wegvallen, kan ik de hypotheek niet meer betalen. Bij negatieve beslissing kan je natuurlijk naar de arbeidsrechtbank stappen maar heeft, als ik enkele fora kan geloven, eigenlijk totaal geen zin. Vadertje staat heeft immers geld nodig,punt, en wie kan zich het minst verweren? ... juist ja
De enige mogelijkheid die ik zie en mss wel zou hebben, is onbezoldigd vrijwilligerswerk bij een vzw die ik ken (administratief en veel flexibiliteit). Vraag is dan natuurlijk of ik dan toch de helft van mijn uitkering zou verliezen ( aandringen van ziekenfonds op part-time werk). Tweede issue is dan uiteraard dat ik me bij de rva ter beschikking moet houden voor werk dat ik toch nooit ga krijgen. Bovendien ga ik ervan uit dat ze daar wel gaan zeggen dat ik niet kan gaan werken en me terugverwijzen naar het ziekenfonds.Doen ze dat niet ( sinds onze nieuwe regering verbaast me niets meer ), is de uitkering, dacht ik degressief in tijd. Zodus, tussen wal en schip. Kan dat vrijwilligerswerk een mogelijke oplossing zijn? Op die manier kan ik, ondanks mijn vreselijke beperkingen, toch nog een teken van goede wil tonen. Nogmaals, als ik in staat zou zijn te gaan werken, twijfelde ik geen moment. Werken is zoveel meer. Als invalide wordt je zowiezo door de samenleving gestigmatiseerd. Werken is meer financiële middelen, een sociaal leven, respect,... Of moet ik me dan maar gewoon het recht van leven ontnemen? Die laatste zin is ironische, verbitterde zever natuurlijk.
Alvast bedankt voor jullie reactie.