#8 , 12 aug 2009 11:22
ik maakte ook iets dergelijks mee, ik heb mijn verhaal die ik hierbij zal posten, drie jaar verder, en ik heb geen inkomen meer, geen hoop en geen zin in leven... mijn verhaal: ps: gerechtigheid bestaat niet, zover ben ik al...
Ik zal na drie jaar van leed mijn verhaal nu toch maar eens delen met de buiten wereld, want ik voel mezelf volledig eronder door gaan.
Alles begon na een arbeidsongeval, met gevolg een enkel die afgebrokkeld is, in de dokter term, osteondrosis dissecans. Het kraakbeen die afsterft na een trauma aan het enkel gewricht.
Laten we beginnen bij het begin, ik werkte voor de gemeente jab...., mijn werkgever cd&v op dat moment, mijn baas B. Hendrik.
Mijn taak bestond erin om goederen zoals tafels en stoelen, nadars, verkeers signalisatie uit te leveren, ik deed dit samen met nog een vaste collega. Maar in de zomer periode is er vakantie en wordt mijn vaste collega vervangen.
Als vervanging kreeg ik de wildste werknemer, iemand die met veiligheid geen rekening houd, die al gekend is voor zijn verschillende blunders, en waar in feite niemand van de collegas ooit nog mee wilde samen werken. Den Johny.
Mijn eerste dag maandag, met hem als vervanging, was het al prijs, een transpallet rolde uit de wagen, door zijn grof geweld en knalde tegen mijn rug aan. Gevolg een blauwe plek van hier tot hinder.
Voor mijn eigen veiligheid vertel ik mijn ploegbaas, norbert destijds, dat als hij niet kalmer en veiliger te werk gaat ik niet verder met hem wil samen werken. Wat hem blijkbaar nog woester maakte.
Want dinsdag erop, starten we om 8 uur in de morgen, rijden we naar de opslagplaats, waar we materialen moeten inladen voor het plaatsen van signalisatie. Ik sta op de laadklep met twee zware kunststoffen voeten voor verkeersborden en bedien de klep met de voet omhoog, johny staat naast me, ik zie in zijn ogen de boosheid dat ik met mijn ploegbaas over zijn gedrag heb gesproken, maar hij zwijgt en vertrekt woedend naar de cabine van de vrachtwagen, waar hij in een schok de vrachtwagen in vooruit zet en vertrekt, terwijl ik nog op de laadklep sta met beide zware blokken in de hand.
Gevolg ik verlies mijn evenwicht, in een reflex gooi ik de blokken weg van me, maar het onvermijdelijke gebeurt, ik val van de laadklep, van een hoogte van om en bij een meter en half, ik kom terecht op mijn heup en mijn voet blijft voor een stuk aan de klep hangen.
Hij rijd verder en ziet dan opeens in zen spiegel dat ik gevallen ben, hij komt af en zegt, wat heb ik nu gedaan.
Na een leidensweg van onderzoeken, gips en vele bezoeken aan de verzekering, en tot op heden nog bezoeken aan het FOD. Zijn we nog geen stap verder.
De verzekering beslist met een sluwe manier zoals een vos in het duister, dat ik terug aan de slag moet, dus eerst naar de arbeidsgeneesheer die vast steld dat ik mijn huidige job door mijn blijvend letsel aan mijn voet, niet meer kan uitvoeren, dus verklaard die arts dat ik enkel nog voetsparende werken kan uitvoeren, het liefst zittend.
Ik met mijn verslag naar de gemeente, waar mij verzekerd wordt dat ze zullen uit kijken voor een aangepast werk. Minder zwaar voor mijn voet, gevolg om alles kort te houden mijn c4 lag klaar. Dus inderdaad lichter werk.
Tot op heden krijg ik nog steeds geen invaliditeit, ook al heeft de RVA mij 2 jaar 33% toegekend gehad, die nu vorige maand verlopen zijn, ik weet niet waar ik terecht kan met mijn problemen, ik moet nog steeds naar het FOD waar ze snel eens kijken, en vragen, “nog steeds hetzelfde probleem? Ok tot volgende keer. “ Van de verzekering heb ik nooit meer iets gehoord, klacht tegen men collega diende ik nooit in, want mijn baas, ploegbaas, verzekerde dat alles wel goed kwam… dit is een gemeente en we zullen je wel een passende job zoeken… c4 tot gevolg.
Allemaal praatjes om mij het stil zwijgen op te leggen, wel nu is het gedaan, ik ben het beu. Intussen ben ik van de dop op het minimum gekomen, en kan ik niet meer leven, met 409 euro kan ik niet mijn dokter betalen, niet meer eten, en mijn onkosten dekken, gevolg ik ben aan het verdrinken, en als dit zo verder gaat dat geef ik op….
Ik zoek nu al een jaar intensief werk, ik heb een vlaams ondersteunigs premie gekregen, wat mij makkelijker aan werk zou moeten helpen, maar dat is theorie, praktijk is anders, of niet: ik mocht beginnen werken, in een media markt winkel, maar verkoop is niet haalbaar, ik zoek een administratieve job, waar mijn begeleidster mij blijkbaar niet wilt in zien werken, want ze proberen me van alles aan te smeren die er niet op gelijkt…
Ten einde raad schrijf ik deze tekst, en post hem overal, want praten lucht op, mischien een kleine hulp die mij nog wat hoop bied.
Want ik voel me ten onder gaan, en weet niet of ik het nog lang volhoud.