Ik ben een relatie aangegaan met een weduwe met 2 kinderen. De jongste was 2 jaar en de oudste 3.5 jaar toen we gingen samenwonen. 2 jaar later is onze dochter geboren en ik heb gedurende een periode van 24 jaar al het mogelijke gedaan om een goed huisvader te zijn en hierover nooit enige negatieve opmerking van wie dan ook gekregen. Om financiële redenen kon/mocht ik mijn dochter niet erkennen. Mijn vriendin kreeg dubbel kindergeld (wezengeld) voor de 2 jongens en gaf mijn dochter aan een andere kas voor het kindergeld aan, zodat ze voor haar als voor een eerste kind trok. Evenwel, 6 jaar geleden zijn wij uit elkaar gegaan. Mijn dochter was toen 24 jaar en had reeds een psychiatrisch verleden. Hoe ouder ze werd, hoe meer ze haar mama voortrok en ikzelf werd nog enkel "geduld" voor het materiële. Nochtans, het is en blijft mijn dochter en ik zie haar graag.
Toen ik ben weggegaan heb ik verscheidene keren pogingen ondernomen om in contact te komen met mijn dochter, maar ze wilde me niet zien/horen. In de loop van 6 jaar tijd heb ik haar niet meer gezien of gehoord, ook mijn vriendin niet. Ondertussen ben ik effectief getrouwd en ben ik, ondanks mijn toestand (ik ben pijnpatiënt en tegen mijn zin invalide verklaard) gelukkig. Ik heb de jongens altijd beschouwd als mijn zoons en met de jongste heb ik nog regelmatig contact. De oudste heb ik ook in 6 jaar niet meer gehoord.
Op een dag (dus na 6 jaar) staat er een deurwaarder voor de deur met een dagvaarding afkomstig van mijn dochter met de vraag om haar te erkennen als mijn wettelijk kind. Als ze gewoon had gebeld om het te vragen had ik het ook gedaan... nu werd ik voor de rechter gesleept door mijn eigen kind. Evenwel kwam mijn dochter niet opdagen tijdens de zitting - volgens haar mama was ze met vakantie. Haar advocaat en haar mama zeiden dat ze deze erkenning wilde "voor haar gemoedsrust en om een periode af te sluiten". Ik wilde ter plaatse tekenen, maar de procureur ging niet akkoord en eiste een nieuwe zitting waarop mijn dochter aanwezig zou zijn om haar te vragen waarom dit na 6 jaren van stilte diende te gebeuren. (mijn dochter is nu 29).
Ik heb nadien zelf gebeld met de advocaat van mijn dochter die me aanried om toch maar de erkenning te doen op het stadhuis, zodoende zouden de kosten van de dagvaarding (Eur 1320 + gerechtskosten) komen te vervallen. Hij heeft mijn dochter naar mij laten bellen - een eerste contact na 6 jaar - en mijn wereld stortte in. Ze was koud, afstandelijk en wilde enkel een afspraak op het stadhuis. Ze wilde ook niet zeggen waarom dit nu per sé moest of op eender ander onderwerp ingaan. Ze bevestigde dat ze een afkeer van mij heeft en dat mijn gezondheid haar "niet interesseert" (sic).
Het is haar goed recht om een "echte" papa te hebben, ook op papier. Maar ze zei ook dat ze na erkenning geen contact wou en niets samen wilde doen, laat staat praten. Ik ben nu ten einde raad.
Mijn vraag is, of een rechter de erkenning als vader kan weigeren indien het kind zich dusdanig opstelt ?
Ik heb besloten om de nieuwe zitting te laten doorgaan, om daar de effectieve reden van haar afkeer tegenover mij aan te horen, want ik heb geen flauw idee waarom ze zo doet...
Doe ik hier goed aan, of zou ik gewoon gaan tekenen in het stadhuis ?
Dank U voor uw reactie.