Beste Wollie
Buiten je vrees dat de vader jullie kindje eventueel zou ontvoeren naar Marokko, vind ik eerlijk gezegd al je andere argumenten kort door de bocht.
- 2 culturen... sja, hij had die cultuur ook al toen je met hem samen was Het verschil is dat ik de zijne respecteer maar hij de mijne niet. Want volgens hem zijn westerlingen niet in staat een goeie opvoeding te geven.
- zich om jullie bekommeren: kan ik inkomen, in dat gevoel van je. Alleen, jullie waren niet meer samen tijdens je zwangerschap en je schrijft dat je nu pas bent bevallen. Wat had je dan gewild? Dat hij met je mee op gynaecologisch onderzoek ging? Dat hij bij de bevalling was? Een man waarmee je niks wil te maken hebben? In ieder geval, ik ben ook een mama en ik weet ergens wel wat je bedoelt natuurlijk, maar hij zal niet de eerste man zijn die zich pas vader voelt als zijn kindje effectief geboren is. Ik weet niet of je het goed hebt gelezen, 20 weken heb ik in angst geleefd (vanaf 18 weken), de dokters (ja 7 gynaecologen) zeiden dat we nooit 26 weken zwangerschap zouden halen en de baby amper overlevingskansen zou hebben, ik vind toch wel dat hij zich daar ook mag om bekommeren? Nee hoor, hij was van alles op de hoogte maar is er nooit geweest. Tijdens de zwangerschap heb ik niet gezegd dat ik niks meer met hem wou te maken hebben, ik heb hem telkens uitgenodigd mee te komen, ik wou hem zelfs voor de geboorte laten erkennen. Maar het interesseerde hem allemaal niet.
- financiële steun: daar kan ik je ook in volgen, hoewel een zwangerschap op zich niet het grote geld kost natuurlijk. Hij stuurde je bovendien onlangs onderhoudsgeld, maar je stort het gewoon terug, tja, hoe moet ie het dan volgens jou wel aanpakken? Niet het grote geld? Na 8 ziekenhuis opnames heb ik toch een 3000 euro te betalen hoor!
- communicatie is tweewegverkeer. Is hij de enige die de communicatie over jullie kind niet los kan zien van de problemen tussen jullie zelf? Ja
- hij heeft nog niet voor jullie kindje mogen zorgen, dus hoe weet je dat hij haar bij 'zijn moeder zal dumpen'? Omdat ik hem al lang genoeg ken daarvoor.
- hoe komt het dat jullie zo ver uit elkaar wonen? Als jullie allebei de moeite zouden kunnen doen om 50 km verderop te gaan wonen, is dat probleem opgelost. Omdat hij dat niet wil, heb ik al meermaals gevraagd ten tijde toen we samen gingen wonen, maar nee zijn omgeving en familie was het belangrijkste, ook heb ik tijdens de zwangerschap nog voorgesteld het een kans te geven en te verhuizen maar ook voor zijn kind heeft hij het niet over.
- hash, tja, ben ik ook geen voorstander van. Maar hashgebruik wordt wel gedoogd. Zolang hij het niet doet in het bijzijn van jullie kind, vind ik dit dan ook geen argument. Geen argument? Als je 200 km moet rijden vind ik dat wel, hij rolt joints terwijl hij rijdt, ik wil zoiets niet.
Het zou goed kunnen dat je voor 1 en ander grondige redenen hebt om die beweringen te doen, maar die lees ik hier natuurlijk niet. Ik zou je toch ook aanraden om eens bij jezelf na te gaan in hoeverre je echt vreest dat hij een slechte vader zou zijn voor zijn kind en in hoeverre jouw twijfels eerder te maken hebben met hoe de dingen tussen jou en hem verlopen zijn. Denk goed na alvorens je je kind haar vader wil ontzeggen!
Ik weet wat je bedoelt, ik snap dat een kind 2 ouders nodig heeft.Hey Wollie
Ik heb je niet voor het hoofd willen stoten. Ik wou je alleen even wijzen op het belang van een vader voor een kind. Ik heb verder inderdaad niet goed gelezen. En toch, maar dat zijn vijgen na Pasen, begrijp ik 2 dingen niet goed. 1 is: als je hem dan toch al zo lang kent en zulk idee over hem hebt, waarom 'maak' je dan een kind met hem? 2: 3000 euro zelf op te leggen voor ziekenhuisopname? Dringend eens uitkijken naar een goede hospitalisatieverzekering.
Nu, mijn vragen daargelaten, hoop ik en duim ik voor je dat hij uiteindelijk misschien toch nog 'het licht' zal zien. Anders zou je je wel eens aan een lange strijd mogen verwachten. Als klopt wat je over hem schrijft, denk ik niet meteen dat hij zich akkoord zal verklaren met een volledige hoederecht voor jou of zo.
Een opmerkelijke quote maar een die niet zomaar naast je mag neerleggen. Of van wie zouden dan de mogelijkse bedreigingen in de aard van "ik wil ook ruimte hebben om mee in te staan voor de opvoeding van mijn kind" kunnen komen?Stel dat hij van je kind bevalt...
om simpel te rekenen: uurloon advocaat = 100 euro/uurNiet het grote geld? ... 3000 euro
Ja een apparte kamer eisen lijkt mij persoonlijk ook een redeljke eis. Langs de andere kant hoeft het ook geen heel groot nadeel te zijn met 2 of zelfs met 3 op één kamer. Hier zou kunnen over gepraat worden hoe het opgelost dient te worden. Het zal mogelijks iets van geven en nemen kunnen zijn.... hij woont terug thuis (daar zijn ze met 7 personen en slapen al met 2 in 1 kamer).
Die 100 km kan je met een klein boeleke moeilijk zowat elke dag gaan doen. Nochtans is het belangrijk dat beide ouders het kind regelmatig en frequent gaan zien. Ook hier is het het beste dat er een oplossing komt die aanvaardbaar is voor beide ouders. Misschien, gewoon maar een voorstel als zovele: misschien eens voorstellen om samen, misschien wel me zijn drieen, eens naar het ocmw te gaan om te horen of zij iets kunnen bijdragen in iets wat aanvaardbaar is voor beide? Zelfs als het ocmw geen bijdrage kan leveren tot een oplossing komen jullie mogelijks met een nieuw of ander idee. In meer dan 90% komt de rechter tot co-ouderschap. Dit betekend dat beide ouders een beslissingsrecht hebben (vb. naar elke kinderarts, op welke leeftijd naar de keuterklas, ... men noemt dit in de wet "ouderlijk gezag". Co-ouderschap zegt dus weinig of niets over de verblijfsregeling. Wat de verblijfsregeling betreft: In de wet spreekt men van "recht op persoonlijk contact" alsook van een "hoofdverblijfplaats". De hoofdverblijfplaats van het kind is de plaats waar het kind in de bevolkingsregister is ingeschreven.Hij praat ook over co ouderschap (over een afstand van 100 km??)