JuridischForum.be

Hallo iedereen, ik hoop dat jullie mij wat meer duidelijkheid kunnen geven over volgende situatie:

Mijn vriendin en ik wonen al enige tijd feitelijk samen waarbij we de afspraak hebben al onze gezamenlijke kosten 50/50 te delen. Dit houdt in: water, energie, boodschappen, telecom,uitstapjes, reizen, ... (alles wat we samen verbruiken en doen).

We wonen samen in de woning die volledig eigendom is van mijn vriendin. Ikzelf ben ook eigenaar van een appartement dat ik nu verhuur.
Hierbij betaal ik maandelijks 400 euro aan mijn vriendin (naast de helft onze kosten).

Nu zouden we de stap willen zetten naar wettelijk samenwonen. Echter vallen we over de regel waarbij beide partners in deze samenlevingsvorm evenredig moeten bijdragen volgens hun eigen vermogen...

Het deel "volgens hun eigen vermogen" stoort ons hieraan. Dit zou volgens ons willen zeggen dat als er iemand van ons een grote erfenis zou krijgen, deze opeens een groter deel van alle gezamenlijke kosten moet betalen.

We dachten evt een samenlevingscontract te gebruiken om vast te leggen dat alle gezamenlijke kosten 50/50 zijn en blijven gedurende het wettelijk samenwonen, maar ik lees nu verder dat dit niet in een samenlevingscontract zou mogen staan..

Worden wij omwille van deze wens gedwongen om feitelijk te blijven samenwonen of zien jullie andere mogelijkheden?

Alvast bedankt voor iedereen die mee denkt

Wettelijk samenwoners die een samenlevingscontract willen opmaken, moeten hoedanook via een notaris passeren. Daarom zou ik aanraden dit met uw notaris te bespreken. Die kan een voorstel op maat doen.
'Naar eigen vermogen' is een algemeen geldende norm in dergelijke gevallen, maar dat kan men onderling aanpassen op afspraak. Als de één een inkomen heeft van 3000 euro per maand en de andere 1000, is het normaal dat de bijdragen niet hetzelfde zijn. Zo kan men ook overeenkomen dat een ontvangen erfenis, die eigen blijft, niet meegeteld wordt in de verrekening van de dagelijkse kosten.

Verder spreekt men in een normale, goede relatie toch gewoon af wat men wil, of men nu wettelijk of feitelijk samenwoont. De regelgeving is er voor probleemgevallen, als bv 1 partner weigert om bij te dragen.
Erfenissen blijven sws persoonlijk.

We gaan dit zeker nog met een notaris bespreken, maar ik wou op voorhand hier al even informeren.
Alhoewel het voorbeeld van 3000 VS 1000 euro wat extreem is, ben ik het niet noodzakelijk eens met het principe dat de bijdragen niet hetzelfde kunnen zijn. (in een meer realistisch scenario).

Als de bijdragen volgens de vermogens bepaald worden wil dit zeggen dat wanneer 1 partner beslist halftijds te gaan werken (meer rust, tijd voor hobby's,...) dat de andere partner opeens een groter aandeel van de gemeenschappelijke kosten moet gaan betalen. Dat wringt toch?

Uiteindelijk zal de partner met een lager vermogen ook mee genieten van de aankopen e.d. van de partner met het grotere vermogen. Het is deze "koppeling" van vermogens t.o.v. elkaar waar we ons vragen bij stellen.

En is helemaal geen koppeling van vermogens, enkel moeten partners volgens hun mogelijkheden bijdragen in de lasten van het samenwonen.

Spaargelden blijven apart, erfenissen sowieso. Meer nog: er is juridisch zelfs geen gemeenschappelijk vermogen.

Bovendien kan 1 partij de wettelijke samenwoonst stopzetten als er toch onvrede is over wie wat moet bijdragen.

Verder spreekt men in een normale, goede relatie toch gewoon af wat men wil, of men nu wettelijk of feitelijk samenwoont. De regelgeving is er voor probleemgevallen, als bv 1 partner weigert om bij te dragen.
Erfenissen blijven sws persoonlijk.

Momenteel is de effectieve (geen niet percentuele) 50/50 regel de afspraak die gewoon goed werkt en voor beiden eerlijk aanvoelt.
Aangezien we feitelijk samenwonen legt de wet ons hierover ook geen beperking op.
Echter, als we wettelijk zouden gaan samenwonen en een samenlevingscontract staat ons niet toe om van de "volgens eigen vermogen" regel af te wijken, dan zijn we beiden in een systeem gestapt waar we niet achter staan.

Vandaar dat ik me hierover goed wil informeren, zodat we weten waaraan we beginnen.
Duidelijkheid nu kan discussies in de toekomst voorkomen

Ik denk dat gewoon uw samenwoonst wettelijk registreren bij de gemeente volstaat om uw gezamenlijke afspraak voort te zetten. Immers: uw persoonlijke bankrekeningen en/of erfenissen zijn persoonlijk: die blijven buiten spel. Wil 1 van de partners minder gaan werken zonder dat hij/zij daar overleg over pleegt met de andere partner? Tja, dat is al een vertrouwensbreuk van jewelste die weinig goeds belooft.

Ten andere: de "profiterende" partner snijdt zo in het eigen vlees: immers er is géén partneronderhoudsplicht bij wettelijke samenwoonst. Dus hij/zij zal wat persoonlijke en voedingskosten betreft dan toch zijn/haar plan zelf moeten trekken.

Zeker in jullie geval is enkel een registratie wett. samenwoonst voldoende: er moet geen gezamenlijke lening afbetaald worden, dus enkel nutsvoorzieningen zijn gemeenschappelijk. Als beide partners goed overleg plegen voordat men beslissingen neemt loopt alles op wieltjes. Doet één van de partners dat (stelselmatig) niet, dan stopt het daar zonder verdelingen te moeten maken.

Echter, als we wettelijk zouden gaan samenwonen en een samenlevingscontract staat ons niet toe om van de "volgens eigen vermogen" regel af te wijken, dan zijn we beiden in een systeem gestapt waar we niet achter staan.

Wij zijn zelfs getrouwd en regelen onze financiën in onderling overleg, zoals het ons goeddunkt. De wetgever komt toch niet kijken hoe u dat als koppel regelt?

Inderdaad - ons huwelijkscontract van de vorige eeuw was er net om indien er bij scheiding problemen waren die we niet konden overkomen.
De toenmalige notaris vond dat we 'overdreven' zo kunnen jullie beter ineens scheiden.
20 jaar later vond die notaris dat ons huwelijkscontract perfect was gezien een van de partners een bvba begon. Moest niets meer veranderd worden.
Een familielid heeft in dezelfde periode hun huwelijkscontract zo'n 4 à 5 maal moeten laten aanpassen.
En dat om de toegenomen vermogens (werk - erfenissen en kinderen) veilig te stellen.

Wij zijn zelfs getrouwd en regelen onze financiën in onderling overleg, zoals het ons goeddunkt. De wetgever komt toch niet kijken hoe u dat als koppel regelt?

Zolang u een koppel blijft niet nee. Laat ons eerlijk zijn, samenlevingscontracten zijn er vooral voor wanneer het mis gaat.

inderdaad