Ik (45 jaar) ben zus van een volwassen persoon met down syndroom (48jaar). Mijn zus woont sinds haar 25 jaar in een voorziening. In de weekends gaat ze naar onze ouders (80 jaar). Toen ik 7 was beloofde ik later voor mijn zus te zullen zorgen. Sindsdien is dat het enige waar mijn ouders aan vastklampen. Jarenlang, vele malen heb ik geprobeerd dit bespreekbaar te maken. Tevergeefs “ ik ga een eigen gezin hebben, een man, we gaan dit niet elk weekend doen en 4 weken per jaar verlof met mijn zus.’Het antwoord: dan ben je ouder, dan zorg je wel voor haar. We merken ook dat mijn zus soms liever in de voorziening zou zijn in de weekends, maar ook dat pleidooi helpt niet. Mijn ouders willen hun kind thuis in de weekends en 4 weken per jaar, want daar heeft ze recht op. En enkele jaren geleden veranderde de wetgeving, recht op 7 dagen zou 5 worden als er weekend opvang is. We legden dit uit, maar enerzijds geloven mijn ouders dit niet, anderzijds vinden ze nog steeds dat ik dit moet waarmaken in de toekomst. Op een gegeven moment kwam de vraag of er een vertrouwenspersoon moest worden aangeduid. Ik gaf aan dit niet te willen zijn omdat elke andere mening die ik verkondig voor mijn zus toch niet aanvaard wordt door mijn ouders. En niet gewoon niet aanvaard, er volgt ruzie voor enkele weken, er wordt gelogen door mijn ouders. Kortom die positie zou voor mijn zus en mezelf geen meerwaarde betekenen. Enkele weken laten ontvang ik echter de mededeling dat de rechter me toch heeft aangesteld als vertrouwenspersoon. Blijkt dat mijn ouders, in de veronderstelling dat ik voor mijn zus moet en zal zorgen , dat toch zo doorgaven aan de vrederechter. Gelukkig heb ik dat kunnen annuleren. Maar ik heb schrik voor de toekomst, mijn ouders blijvenmijn zus thuis opvangen. Ze hebben dan ook opvang gekregen voor 5/7 en voor meer dagen staan ze op prioriteitenlijst 2, dat komt dus niet in orde. De keren dat mijn zus bij mij en mijn gezin logeert, verlopen heel stroef. Ons gezin is te druk voor haar en ze heeft zoveel vaste gewoontes dat het voor iedereen onaangenaam is. In de voorziening is ze erg gelukkig, thuis bij onze ouders gebeurt er amper iets. Ik heb schrik dat mijn zus later verplicht bij ons zal moeten inwonen, terwijl ze al jaren een plaats heeft in een voorziening, ik vrees voor elk weekend en 4 weken per jaar opvang, terwijl ik als zelfstandige niet zoveel verlof heb. Wat zijn mijnplichten en rechten als zus? Ik heb al op zoveel manieren mijn ouders proberen uitleggen dat dit niet kan. Ze begrijpen het niet. Ik heb afstand van hun moeten nemen, omdat ze de verwachting willen doorschuiven naar mijn zonen. De oudste is 16jaar, ze proberen zelfs hem te overtuigen om later voor zijn tante te zorgen. Ik heb jaren geknokt om te raken waar ik nu ben, maar mijn ouders vinden dat ik gewoon voor hen en mijn zus moet zorgen. Ik hou van mijn zus en mijn ouders, maar ik heb ook een gezin en een leven. Als kind draaide veel rond mijn zus en dat is normaal en ok, maar ik wil ook eens kiezen voor hetgeen voor mij belangrijk is. Als ik zoveel opvang moet voorzien, moet ik mijn zaak sluiten. Dat is mijn droom en financieel een domper voor ons gezin. Zijn er mensen in dezelfde situatie? Wat doe ik best? Zijn er juridische stappen hiertegen te ondernemen. Mijn ouders hebben ook een soort testament met voorwaarde dat ik voor mijn zus zal zorgen, kan ik daar tegen in gaan?
©