Omwille van mentale problemen kreeg mijn moeder een bewindvoerder toegewezen. Op een gegeven ogenblik vroeg zij euthanasie aan in het Woonzorgcentrum waar ze verblijft.
Kort voordien had zij dezelfde vraag gesteld in een hospitaal. Haar vraag werd niet ingewilligd omdat de behandelend geneesheer oordeelde dat zij - omwille van haar mentale toestand - handelingsonbekwaam was. Men adviseerde comfortzorg en daar kon ik me helemaal in vinden. Dit advies werd ook meegegeven aan het Woonzorgcentrum waar mijn moeder verbleef.
Na verblijf in het hospitaal werd mijn moeder opnieuw overgebracht naar het Woonzorgcentrum. Een week later krijgt ze plots wél de toestemming om zich te laten euthanaseren. Ikzelf en een nichtje verzetten ons tegen dit plan. De hoofdverpleger van haar afdeling stelt dat wij geen recht hebben om hiertegen te protesteren en dat de euthanasie zal worden voltrokken. Enkele dagen later krijgt zij een inspuiting en sterft ze.
Ik begrijp nog steeds deze gang van zaken niet en vraag me af hoe dit is kunnen gebeuren. Toen mijn moeder nog gezond was heeft zij nooit enige voorzorgen genomen i.v.m. haar levenseinde. Toen ze in het Woonzorgcentrum verbleef heeft ze nooit iets ondertekend. Ze zou dat ook niet gekund hebben omdat haar motoriek was verstoord door een TIA. Ze leed ook aan geheugenverlies en afasie waardoor ze zich moeilijk verbaal kon uitdrukken.
Zou het kunnen dat de bewindvoerder hierin is tussengekomen om de euthanasie toch te laten uitvoeren ? Is dat wettelijk mogelijk ? Klopt deze gang van zaken binnen de wettelijke procedures van euthanasie ?