JuridischForum.be

hoi,

ben hier voor het eerst maar ben wat info aan het zoeken.

wel, persoonlijk heb ik het gevoel dat het niet meer zo wil lukken tussen mij en mijn vrouw en denk ik aan een scheiding.

Het vrouwtje is nu wel 10weken zwanger maar deze zwangerschap is via IVF en donorsperma gebeurt, ik kan namelijk niet. Moet ik dan ook alimentatie betalen? ik ben tenslotte de echte vader niet en ik heb ook totaal geen voeling met dat kind

ja, k'weet het komt behoorlijk cru over

tis gewoon: het gaat al een tijdje slecht in onze relatie, oktober verneem ik dan dat ik geen kinderen kan krijgen en dat was ne slag voor mij maar mijn vrouw had iets van doe niet zo debiel, en zet u erover. Toen lag de keuze voor adoptie of donor.
Echt praten met mijn vrouw lukte niet en heb ik vriendschap gevonden bij iemand anders, iemand om mee te praten.
Natuurlijk ga je ervanuit dat je natuurlijk altijd je huwelijk wilt redden en om iedere dag naar huis te gaan waar een vrouw zit die het je elke dag kwalijk neemt dat je geen beslissing neemt, heb ik gewoon op een dag gezegd dat het ok is, we zouden ervoor gaan (ik weet, mijn fout, had ik niet mogen doen), met het gedacht dat het vrouwtje een beetje vrolijker zou zijn, niet dus, het is altijd wel iets anders dat niet goed is.

Dit is natuurlijk allemaal geen excuse maar ben er zelf ook nog niet uit, ben de mogelijkheden nog aan het aftasten.

U hebt toch samen beslist om dat kindje te krijgen? Als iedereen redeneert zoals u, zou ook voor geadopteerde kinderen geen allimentatie betaald moeten worden.

Het lijkt me wel een heel makkelijke manier om verantwoordelijkheid te ontlopen.

En als ik mij niet vergis (experten kunnen aanvullen of verbeteren) wordt een kind dat geboren wordt binnen x aantal tijd na een scheiding toch nog beschouwd als zijnde van de voormalige echtgenoot. Dit moet dan aangevochten worden.

Lenny

Een kind dat wordt geboren binnen de 300 dagen na de ontbinding van het huwelijk wordt vermoed van de echtgenoot van de moeder te zijn (art. 315 van het Burgerlijk Wetboek).

Dit aanvechten zal moeilijk zijn aangezien art. 318 § 4 van het Burgerlijk Wetboek stelt dat een vordering tot ontkenning van het vaderschap onontvankelijk is wanneer de man heeft ingestemd met kunstmatige inseminatie (IVF).

Vriendelijke groeten

Maarten Vandermeersch

ik vind het nogal straf dat je zo reageert... uiteindelijk ben je wel samen voor dat kind gegaan, wou je het samen... en nu ineens omdat het slecht gaat is het hup hup je kind niet meer...
snap dat niet se...

ik heb hier een tweejarig jongetje rondlopen dat z'n vader niet kent, omdat die dezelfde gedachtengang had als jij... alleen was hij wel de biologische vader...
maar later komen de vragen wel op mijn kap, ga ik het wel moeten uitleggen, ga ik m'n zoon z'n hart moeten breken he...enkel omdat de vader z'n verantwoordelijkheid niet wil opnemen omdat z'n portomonnee belangrijker is dan z'n kind

ik denk dat je met op die manier te praten een heel gevoelige snaar raakt bij veel mensen op dit forum.
Met deze vraag zal je op een forum moeten zijn waar alleen van die onverantwoordelijke vaders zitten.
Veel succes met je zoektocht ernaar

Ik kan het toch ook niet laten hier even offtopic iets over te zeggen. TS: je schrijft dat je met 'dat' kind geen voeling hebt, maar volgens mij, zo uit je woorden af te leiden, heb je ook geen voeling met je vrouw. 'Het vrouwtje', amai, dat zou ik als echtgenote van, in ieder geval allesbehalve leuk vinden om zo uit het keyboard te komen.

Hey,
Mijn eerste indruk was ook: "Lap, weer iemand dat z'ne portemonee wil redden".

Ik denk persoonlijk als ik uw toppic weer lees dat jullie wat te vlug beslissingen neemt. U zegt dat uw relatie al een tijdje slecht was , dat u geen kinderen kan krijgen ( houdt het één verband met het andere?).
Dan kort daarna gaan jullie voor IVF, ook al bent u er nog niet klaar voor.
Het ene is nog niet verwerkt of het andere dient zich al aan. Geen wonder dat uw relatie onder druk staat. Hoe kan je nu aan een kind binden die niet biologisch van jouw is als je nog niet verwerkt hebt dat je er zelf geen kan krijgen? Daar moet tijd over gaan vooraleer je zo'n belangrijke beslissing maakt als IVF!
En dan na alles hals over kop verliefd worden en dan willen scheiden,...
Je weet niet waaraan je begint!
Neem de tijd om alles op een rijtje te zetten. Neem desnoods een relatietherapeut. Maar ga niet overhaast te werk! Dat vrààgt gewoon om jarenlange misérie!
En, net zoals de anderen die hierop gereageerd hebben ben ik ook van mening : " je hebt geen grond voor op te staan! Dat kind is van jou! IVF of niet!". Jullie hebben daar samen voor gekozen, wel of niet met volle goesting van jouw kant, tijdens jullie huwelijk. De rechter lacht u vierkant uit als ge met die argumenten aan komt!"

Probeer jouw tegenslag te verwerken, desnoods met een proffesional.
Praat met uw vrouw. Doe moeite om er nog iets van te maken. Lukt het niet, neem dan alsnog een weloverwogen beslissing.

Succes, Prinsesje

ik denk dat je met op die manier te praten een heel gevoelige snaar raakt bij veel mensen op dit forum.

Waarom denk je dat?
Als rechtsspecialisten hun emoties zouden moeten laten spreken zou er nog maar weinig gewerkt worden.

Als rechtsspecialisten hun emoties zouden moeten laten spreken zou er nog maar weinig gewerkt worden.

Ja het zou inderdaad meer wenen dan werken zijn


Het verschil zit hem m.i. in het gehuwd zijn. Dit maakt je automatisch vader, bij samenwonen is dit niet het geval. Hierover kan je mogelijks gaan procederen maar als de donor niet opdaagd dan zou door de rechterlijke beslissing het kind dat nu een vader heeft (U dus) vaderloos worden.


De allereerste overweging die de rechter moet maken is of zijn maatregel in het belang van het kind is. Mijn mening is dat de kans erg klein is dat de rechter een dergelijke beslissing zal nemen


RR