Keuze woonplaats, huisvesting kinderen.

[benk]

Wij zijn net uit elkaar (zie ook onderwerp "Alimentatie: keuze job - studeren door één van de partners"). We wonen op het platteland en nu wil ik liefst naar de stad verhuizen, 20 km verder. En nog verder weg van waar de kinderen naar school moeten met de bus.
Kan men ex-partner eisen om dichterbij te wonen, omdat ik daardoor misschien de kinderen meer dagen kan huisvesten?

Zij wil liefst de kinderen maximum 50% van de tijd, maar ik kan ze veel minder huisvesten, wat ik ook doe of waar ik woon. Of ik werk vanaf 5 uur, of ik studeer, is dikwijls om 8u, en soms tot 18u. Is er überhaupt enige vorm van verplichting om je kinderen een bepaald aan dagen te huisvesten?
En wordt daarbij rekening gehouden met het feit of ze kunnen blijven slapen of niet? Want dat is het grootste probleem.
En kan men dus van mij ook eisen dat ik een woning betrek met een bepaald aantal slaapkamers?

Onze kinderen zijn 7, 14 en 17 (op het moment dat ik verhuisd zal zijn). Mag het kind van 7 bij mij in een dubbel bed slapen? (Nu kruipt ze er ook bij, je kent het wel, en vindt ze super leuk .
In hoeverre hebben de 2 oudsten een keuze? Of inspraak? Hoe ver reikt dat?

Groeten.

[eylis]

De "hoeveeldheid" omgang met je kinderen en dus hoeveel tijd ze met je doorbrengen om een goede relatie met je te ontwikkelen is geen verplichting, maar een recht. Dus als je omwille van bepaalde redenen binnen je persoonlijke leven zou willen kiezen voor bvb. enkel 1 weekend op de 2 en 1 woensdagnamiddag om de 2 en telkens de helft van elke schoolvakantie: dan mag je dat gerust vragen. Het maximum dat de verblijfstijd verdeeld kan worden is 50/50% Als de verbijfstijd niet gelijk verdeeld is, zal je uiteraard meer kinderalimentatie aan de andere ouder moeten betalen. Maar ik begrijpdat de andere ouder enkel 50%verblijfstijd WIL. Tja, dan moet je de andere 50% je ouderrol op je nemen. Want je bent natuurlijk samen ouders van jullie kinderen. Je verhuist bèst zeker niet nog verder van de huidige woonplaats en school. Je ex kan niet eisen dat je waar dan ook gaat wonen. Dat is je persoonlijke vrijheid. Maar je maakt het jezelf extra moeiijk door nog verder te gaan wonen. . Je woning moet géén specifiek aantal slaapkamers heb ben. Maar elk kind moet een eigen slaapplaats en "hoekje" hebben. Dat je jongste al eens bij jou komt omdat ze niet kan slapen is geen punt. Maar ze moet een eigen bed hebben waar ze kan slapen, Je kan de zaak om omkeren en je woning zodanig organiseren dat de kinderen jouw slaapkamer krijgen as ze komen en jij bijvoorbeeld in de living in de uitklapsofa slaapt. In jouw geval zou je miisschien best 2 aparte"ruimtes" hebben voor de kinderen: een kamer voor de 2 oudsten en een "plekje voor de jongste. Maar je kan een grote zolder ook met hoge kasten en tussenschotten inrichten voor de 3 kinderen. De kinderen hebben vanaf 12 jaar "hoorrecht" als de verblijfsregeling door een rechter gevonnist wordt. Maar dat wil niet zeggen dat deze de wens van de kinderen involgt. Jij kan in dit stadcium gerust met je kinderen praten en vragen wat hun wensen zijn en dat je graag probeert om een regeling te treffen waar iedereen zich goed bij voelt. Dus mijn advies: ga zo dicht mogelijk bij de leefomgeving van de kinderen wonen (scholen, vrijetijdsbesteding) plan een goede opvangnetwerk uit als je moet werken of dergelijke. Pak die 50% verblijfsco-ouderschap met beide pollekes aan, vele vaders zullen je benijden dat je zomaar krijgt waar zij voor moeten procederen bij een rechtbank

[benk]

Een vraagje dan nog: als de moeder de kinderen max. 50% wil, kan zij mij dan verplichten om ze dus min. 50% te hebben? Want dat gaat waarschijnlijk niet gaan.

Misschien even iets verduidelijken: op zich wil ik graag mijn kinderen VEEL zien, maar ik de praktijk zal dit niet gaan. Want ofwel blijf ik student, ofwel ga ik terug werken als postbode. In beide gevallen is het quasi niet te doen om mijn kinderen in de week te huisvesten. Het liefst wil ik blijven studeren. Dan zou het misschien nog enigzins mogelijk zijn mits de kleinste héél vroeg naar een vooropvang gaat en de oudsten even alleen zijn 's morgens (zij kunnen perfect zelf hun plan trekken, doen ze nu ook). Maar eigenlijk is het niet doen. De moeder gaat dit ook zeker niet willen, en soms zou de kleinste al moeten gaan slapen als ik niet van school kom en haar ben gaan ophalen. En de oudsten, de kans is groot dat zij een grote voorkeur hebben om zoveel mogelijk in hun gekende huis blijven, dat is dus bij de moeder. Maar we gaan ze het pas zeggen in januari, dat is nog even afwachten.
Ik denk dat we ervan mogen uitgaan dat de kinderen in de week niet bij mij zullen zijn.

[eylis]

Jullie voeren samen de ouderlijke autoriteit. Dat wil zeggen dat jullie samen voor de opvoeding van de kinderen instaan. als de moeder toezegt voor 50% voor de kinderen te zullen zorgen, tja dan is het eerlijk en logisch dat u een oplossing zoekt voor de andere 50% waarmee ik niet wil zeggen dat u de hele tijd bij uw kinderen moet blijven. Zoals ik schreef: je organiseert een goed opvangnetwerk voor de periode dat u die kinderen bij u heeft en moet werken of studeren. Overigens als de oudste kinderen 14 en 17 zijn, kan je het gerust voor bepaalde (korte momenten) zo regelen dat de oudste even toezicht houdt als u nog niet thuis bent. In dit geval, waarin u beslist uit elkaar te gaan, zal u uw persoonlijke aspiraties wel even in de koelkast moeten stoppen en het leven zodanig organiseren dat u uw kinderen de zorg kan geven waar ze recht op hebben; dus ja, misschien gewoon een eenvoudige job. Vergeet niet: probeer u in gewoon in te beelden dat de mama er niet meer zou zijn en dat u alleenstaande vader zou zijn die voltijds voor de kinderen moet zorgen. Hoe zou u dat dan oplossen? Precies: het moet eenvoudigweg gebeuren.

[benk]

Kan er iemand een juridisch onderbouwd antwoord geven?

Ik heb voor de zoveelste keer het gevoel dat er België weeral gewoon geen regels of wetten over bestaan over dit soort onderwerpen.

Groeten

[PaulMSK]

Hallo Benk,
de enige regels die met in België hanteert zijn het gezonde verstand tussen beide ouders en de daaruit voortvloeiende afspraken aangaande de nieuwe (be)leefwereld(en) waarin jullie kinderen zullen opgroeien.
Toen wij de scheiding inzetten hebben we via bemiddeling een EOT opgesteld (co-ouderschap, 50/50 regel). Hierin gaven we beiden aan tot en met het afstuderen middelbaar onderwijs van beide kinderen in een straal van maximaal 30 km van elkaar te wonen. Deze regel lijkt beklemmend (co-ouderschap is mijns inziens een engagement waarin afstand geen rol mag spelen) doch voelt fijn voor de kinderen. Heb ik hierdoor voor mezelf een 2 tal jaren kansen laten liggen? Misschien, maar ik heb er wel veel voor terug gekregen en geniet van elke dag dat de kinderen bij mij thuis zijn.
ik stel je daarom voor samen via een bemiddeling afspraken te maken. Vergeet niet dat jouw kinderen niet gekozen hebben voor jullie scheiding. Weet tevens ook dat kinderen heel loyaal zijn aan hun ouders en dat zij zich makkelijk (en begripvol) aanpassen aan de situatie waarin vader en moeder zich bevinden.
Succes, laat je verstand spreken...jullie komen er zeker uit!