JuridischForum.be

Na 3maanden kom ik hier nog eens terug, om wat advies te vragen over welke omgangsregeling ik zou kunnen vragen binnen mijn scheiding. Half mei is nieuwe zitting.

Mijn vrouw heeft scheiding aangevraagd owv gokverslaving. Ik ben sindsdien (3.5maand) gokvrij, ben hiervoor in behandeling. Tot op heden zag ik mijn kinderen (onderling overeenkomst) één keer per weekend op zat of zondag van 10-18. Ik kwam hierin tijdelijk tegemoet omdat ik weet dat ik wel schuld heb, maar ik zou graag mijn kinderen (2 kleintjes van nog geen twee jaar) meer willen zien, zeker met overnachtingen. Om één of andere reden wou mijn vrouw niet dat ik ze in overnachting heb dit jaar, maar begrijp niet goed waarom.
Ik zou dit jaar een opbouwende regeling nog willen waarbij ik ze elk weekend zie en dan af en toe ook al wat overnachtingen...Vanaf 2016 weekendregeling met helft van de vakanties.
Maar welke weekendregeling is nu het beste? Als ik ze nu zaterdag zie en de week erop pas zondag, dan zitten hier 7 dagen tussen. Dat vind ik verdorie heel lang om de kindjes niet te zien. Dus 14 dagen zonder kinderen, dat zie ik niet echt zitten. Hoe kan ik deze periode het beste overbruggen?

1) Het is een verblijfsregeling, geen omgangsregeling. U heeft geen omgang met uw kinderen, zij verblijven bij u. Klinkt mooier toch?

2) Uw vrouw denkt misschien dat als u nu een beperkte regeling hebt, ze dit als argument zal kunnen gebruiken bij de rechterbank: "Ze zien hem nu maar 1 dag per week, dus ineens naar week/week, dat gaat niet, de band moet terug opgebouwd worden." "Ze blijven er zelfs niet slapen." Of deze argumentatie werkt, zal afhangen van hoe overtuigend haar advocaat isn, hoe goed de argumenten opgebouwd zijn en de rechter zelf.

3) Ik begrijp niet goed wat u wil. Enerzijds zegt u: conservatieve weekendregeling. Dus 1 weekend op 2. Maar anderzijds vindt u dat te lang wachten.
Ook is het nu 2 dagaen op 14 (namelijk elke week 1 weekenddag) en zal het dan ook 2 dagen op 14 zijn en is enkel de overnachting extra.
Weet dat rechters niet geneigd zullen zijn om een ouder elk weekend iets toe te kennen, tenzij voor een korte periode, omdat er geredeneerd wordt dat élke ouder van een weekend moet kunnen genieten en hoe ga je ooit een uitstap doen of op weekend gaan als er elk weekend gewisseld wordt? Als de andere ouder dat niet wil, zal dat dan ook zelden toegekend worden.

Wil je uiteindelijk week/week, of niet?
Wat is je doel? Weekendregeling met eventueel een dag tijdens de week?
Werk je? Anders kan je bv voorstellen: 1 weekend op 2, maar ook elke woensdagnamiddag. Zo heb je 3/14 mét 1 overnachting en zit er max 7 dagen tussen (woe tot woe) ...
Eventueel met woensdag blijven slapen en donderdagmorgen naar school doen?


ik blijf er trouwens bij, als je aan je verslaving werkt, dat week/week voor jou perfect haalbaar is.

Inderdaad een verblijfsregeling, maar ik zie ze nu zo weinig, dan lijkt het mij gewoon een omgang. Gelukkig heb ik het gevoel dat de kinderen nog altijd graag naar mij kom als ik ze ga ophalen. En we hebben altijd een heel fijne tijd, ook al is het maar eventjes.
Neen, die argumenten heeft ze ZEKER niet. Ik heb in begin laten verstaan dat ik ze naar mijn zin te weinig zie, ook een poging om ze als eens een overnachting te krijgen via brief is niet aan voldaan. Dus dat argument is volgens mij niet bruikbaar. Van in het begin heb ik ook pogingen gedaan tot bemiddeling. De eerste zitting is dan verzet omdat ik niet akkoord ging met de regeling die zij wou vastliggen (rest van het jaar 1 dag per weekend zonder vakanties, en daarna zien we wel). Dus het is niet dat dit mijn favoriete gang van zaken is. Maar vanuit mijn verslaving( en de wil te tonen dat ik er aan wil werken, en ook wel erken dat ik fout ben aan alles) wil ik wel tegenmoet komen, maar dat ik dan ook wel de kans krijg om gewoon hun papa te zijn. En het contact niet te verliezen.

Elk weekend is niet mogelijk, logisch ook. Maar ik zoek inderdaad een oplossing voor een 14-daagse weekendregeling, maar dan wel liefst vrijdag tot zondag en dan nog ergens een dag, of zelfs meerdere dagen. Maar ze zijn nog klein, gaan pas volgend jaar naar de kleuterschool, en dan zullen dat nog geen volledige dagen zijn. Omdat ze naar de school gaan, vlakbij haar thuis (is 25min rijden voor mij), is week/week regeling niet zo makkelijk. Dan moet ik al rekening houden met het feit dat mijn ouders willen helpen.

Maar mijn hart zou natuurlijk week/week willen...Maar is dit ook iets wat voordelig is voor kleine kindjes, ze 7 dagen ook bij hun moeder weghouden is ook veel natuurlijk.

ik treed Duma bij: een week/weekregeling moet in de toekomst mogelijk zijn én momenteel er een woensdagnamiddag bijvragen en/of blijven slapen tot donderdagmorgen en dan naar school zou een ideale tussenfase kunnen zijn.

Ze 7 dagen bij hun vader weghouden, is ook veel. De tijd dat moeders boven vaders stonden in de opvoeding is al lang voorbij hoor. Jullie zijn beide ouders en beide belangrijk voor de opvoeding. Je bent toch geen pretpark waar ze af en toe komen om zich te amuseren?

De school: zijn de kinderen al ingeschreven? Dit is iets dat beide ouders samen moeten beslissen. Het is dus niet omdat mama die school wil, dat jij moet volgen.

Over het verblijf: Van vrijdag tot zondag om de week is sowieso haalbaar, want dat is gewoon de conservatieve weekendregeling die vaders vroeger toegeschoven kregen. En zoals ik al zei: elke woensdagnamiddag kan een mooie extra zijn ...

Over volgend jaar is er geen overeenkomst. Weekendregeling van vrijdag tot zondag wou ze niet. Ze wou van zaterdag tot zondag. Een extra woensdag (bijvoorbeeld tot donderdagmorgen) wou ze ook niet.

Dus nu een tijdelijke overeenkomst tot eind augustus met elk weekend een dag en af en toe een overnachting en in de vakantie een paar keer iets langer (3 dagen). Dus in september normaal nieuwe zitting bij de rechter, dus er zal dan evaluatie gebeuren, en ofwel een nieuw voorstel ofwel via de rechter. De vraag is natuurlijk of ze tegen die periode wel akkoord gaat zijn met vrijdag-zondag. Maar een weekendregeling van zaterdag tot zondag om de 14 dagen en geen tussentijdse dag ofzo, dat zie ik toch niet echt zitten.

Als argument zegt ze dan tegen mijn advocaat: gij hebt wel niet met hem samengewoond, en dat ik elke avond zat te gokken ipv voor de kinderen te zorgen (mijn vrouw had nachtdienst). Maar zo was het echt niet....

Mar het is niet aan HAAR om te kiezen of akkoord te gaan.
Ofwel lukt dat onderling, maar anders zal de rechter beslissen. En jij vraagt gewoon wat jij wil: 1 weekend op 14 + 1 dag door de week met overnachting.
Het is niet omdat je ex dat niet wil en dingen over jou beweert, dat de rechter haar zal volgen.

Ik weet het. Maar ik probeer zolang mogelijk te werken naar een overeenkomst, om zo de communicatie in de toekomst min of meer te kunnen behouden, in functie van de kinderen. Of is dat een utopie in een scheiding?

Uiteraard is het altijd het beste als je onderling overeenkomt. MAAR: onderling overeenkomen is niet: 1 persoon die toegeeft aan de andere.
Het is mooi van je dat je de communicatie wil bewaren; dat moet ook zo. Maar soms is het best om gewoon te zorgen dat de dingen op papier staan en er geen disucssie meer mogelijk is.

Uit ervaring: Toen mijn man en zijn ex uit elkaar gingen, dacht zij ook dat ze alles voor het zeggen had, omdat zij de mama was. Mijn man ging daar toen een tijdje in mee, omdat hij zich ook wel schuldig voelde. Echter: Er was niéts van communicatie mogelijk. Zij besliste dingen achter zijn rug en wou gewoon over sommige dingen niet naar hem luisteren. Ze wou ook onder geen beding dat mijn man meer zou hebben dan een weekend op 2. We hebben dan uiteindelijk samen besloten dat het genoeg was en dat ze als allerlaatste bemiddeling nog zouden proberen. Nadat ook dat niet goed verliep (ze wou geen duimbreed toegeven, terwijl mijn man meedere voorstellen deed) is mijn man naar de rechtbank gestapt. Die periode was er hélemaal geen communicatie meer mogelijk, hetzij via een AS of de advocaat. Maar eerlijk: dat was een opluchting. Geen gezever meer en geen spanning meer over de minste dingen. Geen dingen meer proberen af te spreken (daarvoor deden we dat wel, een wissel als ze dat vroeg, maar als het ons dan eens niet uitkwam, waren wij moeilijk, ...), niets meer buiten enkele woorden aan de deur en wat info in het boekje. Zodra de uitspraak er dan was, overigens volledig in mijn man/ons voordeel: week/week, is dat beginnen beteren. Ze had toen door dat ze met mijn man rekening moest houden en dat hij niet zomaar op alles ja zou zeggen. Bovendien heeft het haar ook nog veel geld gekost. Ze beslist geen dingen meer op haar eentje en ookal gaat er soms wat tijd overheen, er kunnen terug dingen afgesproken worden. Ze begrijp nu dat ze dingen kan vragen, maar niet eisen. En dat wij in het mogelijke aan haar vraag zullen tegemoetkomen, maar dat als wij al dingen gepland hebben, wij die niet zullen verschuiven tenzij het écht belangrijk is (bv: het trouwfeest van haar zus, daar hebben we voor geschoven). En nu is ze hier zelfs al eens een keertje binnen geweest om iets te komen drinken. 't gaat langzaam, maar ik geloof nooit dat we hier zonder de rechtszaak hadden gestaan.

Uit ervaring: Toen mijn man en zijn ex uit elkaar gingen, dacht zij ook dat ze alles voor het zeggen had, omdat zij de mama was. Mijn man ging daar toen een tijdje in mee, omdat hij zich ook wel schuldig voelde. Echter: Er was niéts van communicatie mogelijk. Zij besliste dingen achter zijn rug en wou gewoon over sommige dingen niet naar hem luisteren. Ze wou ook onder geen beding dat mijn man meer zou hebben dan een weekend op 2. We hebben dan uiteindelijk samen besloten dat het genoeg was en dat ze als allerlaatste bemiddeling nog zouden proberen.

Ik heb het gevoel dat ook zo zou lopen. Ik heb verscheidene pogingen gedaan tot bemiddeling. Nu hebben we tijdelijke regeling waarin ik de kinderen elk weekend dus blijf zien op een zaterdag of zondag (zonder overnachting), met één keer per maand wel een overnachting en in het groot verlof ook een paar keer iets langer. Daarna zullen we opnieuw rond de tafel zitten. Ze vroeg tijd in opbouw. Maar ja, gaat ze dan wel akkoord gaan als ik een weekendregeling ga vragen? Ik betwijfel dat. Gaat ze dan niet akkoord, dan is het via de rechtbank. Ik kan niet blijven toegeven. Ik mag haar ook niet smsen hoe het met de kids is, ze zal dat zelf wel doen zegt ze als er iets is. Maar als er dus 7 dagen niets met hun is, hoor ik 7 dagen niets van hun, zwaar om te dragen.

Nadat ook dat niet goed verliep (ze wou geen duimbreed toegeven, terwijl mijn man meedere voorstellen deed) is mijn man naar de rechtbank gestapt. Die periode was er hélemaal geen communicatie meer mogelijk, hetzij via een AS of de advocaat. Maar eerlijk: dat was een opluchting. Geen gezever meer en geen spanning meer over de minste dingen. Geen dingen meer proberen af te spreken (daarvoor deden we dat wel, een wissel als ze dat vroeg, maar als het ons dan eens niet uitkwam, waren wij moeilijk, ...), niets meer buiten enkele woorden aan de deur en wat info in het boekje. Zodra de uitspraak er dan was, overigens volledig in mijn man/ons voordeel: week/week, is dat beginnen beteren. Ze had toen door dat ze met mijn man rekening moest houden en dat hij niet zomaar op alles ja zou zeggen. Bovendien heeft het haar ook nog veel geld gekost. Ze beslist geen dingen meer op haar eentje en ookal gaat er soms wat tijd overheen, er kunnen terug dingen afgesproken worden. Ze begrijp nu dat ze dingen kan vragen, maar niet eisen. En dat wij in het mogelijke aan haar vraag zullen tegemoetkomen, maar dat als wij al dingen gepland hebben, wij die niet zullen verschuiven tenzij het écht belangrijk is (bv: het trouwfeest van haar zus, daar hebben we voor geschoven). En nu is ze hier zelfs al eens een keertje binnen geweest om iets te komen drinken. 't gaat langzaam, maar ik geloof nooit dat we hier zonder de rechtszaak hadden gestaan.

Ik ga dit vanaf nu in gedachten houden.

Het verhaal van Duma is heel herkenbaar en de stappen die er genomen zijn, bewijzen effectief dat een rechtszaak soms gewoon nodig is om met een andere ouder die maar blijft moeilijk doen gewoon duidelijkheid en een kader te scheppen. Maar bovendien is het zelfs meer dan dat: het brengt zelfs soms een soort van therapeutisch effect teweeg bij ouders die nog erg aan het "echtscheidingspuberen" zijn . In ouderwetse opbvoedingstermen heet het: zo, tot hier en niet verder. En dan gebeurt er vaak een ommekeer. Ook daar hebben rechters dus mee te maken