JuridischForum.be

Graag had ik wat advies.

Ik heb een vonnis voor de jeugdrechtbank... wat me veel geld gekost heeft.
Altijd is de alimentatie door mijn ex netjes betaald geweest op mijn rekening.
Het probleem is: hij doet niet meer dan dat!!!

Ik heb een bril gekocht voor mijn dochter. Ik heb hem de factuur verzonden - terugbetaling ziekenfonds en het verschil deelde ik in twee.
Hij wil dit echter niet betalen.
Zo ook de zee uitstap voor onze dochter,...

Hoe los ik dit op?

Is bijzondere kosten voorzien in het vonnis

Idd, is voorzien in het vonnis.
Ex wil nu bijvoorbeeld de kosten van een bril niet betalen wat toch omschreven staat als medische kost.
Nu is mijn vraag... moet ik dan echt weer klacht laten noteren? Of hoe los ik dit beter op?

Hebt u op voorhand overlegd met hem over de bril en de zeeuitstap?
U heeft namelijk co-ouderschap, wat wil zeggen dat u samen moet beslissen over dergelijke dingen.

Ivm de bril heeft u waarschijnlijk gelijk dat dit een medische noodzaak is. Toch had u beter op voorhand overlegd. Indien u dit gedaan heeft, is er uiteraard helemaal geen probleem.

De zeeuitstap is een ander ding. Indien hier op voorhand niet over gepraat is, heeft de papa zijn mening niet kunnen geven. Een zeeUITSTAP is geen noodzakelijk ding. Hadden jullie hier nu op voorhand over gepraat en SAMEN besloten dit jullie dochter te gunnen, was het een andere zaak, maar ik vermoed dat dit niet gebeurd is.

Wat u nu moet doen?
Een Aangetekend Schrijven sturen met hierin de copy van de kost van de bril + bewijs van terugbetaling van het ziekenfonds en de vraag om dit tegen datum x (2 weken in de toekomst) over te schrijven op rekeningnummer x. Verwijs misschien ook naar vorige communicatie waarbij u het over de terugbetaling had (gesprek op datum x, mail op datum x , ... ?).

Wacht op reactie. Indien geen reactie herhaal dit AS, verwijs naar het vorige AS waarop u geen reactie heeft gehad, vraag hem weer dit terug te betalen tegen datum x. Meld hem dat als er wederom geen of negatieve reactie van zijn kant komt, u genoodzaakt zal zijn, in het belang van uw kind, verder stappen te ondernemen.

Vaak is een dreiging met een rechtszaak al voldoende om de tegenpartij tot betaling te dwingen. Indien niet, stap terug nar de rechtbank. Dat van de bril zal u zeker hard kunnen maken, dat van de schooluitstap zal van de rechter in kwestie afhangen én van de communicatie die daarover gevoerd is tussen jullie twee.

Een goede raad: Bespreek zo'n dingen eerst op voorhand met uw ex. Dat bent u niet alleen wettelijk verplicht, maar zorgt ook voor een betere verstandhouding, minder spanning en minder kans op gezaag achteraf.

Hebt u op voorhand overlegd met hem over de bril en de zeeuitstap?
U heeft namelijk co-ouderschap, wat wil zeggen dat u samen moet beslissen over dergelijke dingen.

Neem me niet kwalijk Duma, maar dit is zo mooi neergeschreven ... in theorie ...
Praktijk wijst dikwijls wat anders uit !

Probeer maar eens te communiceren met tegenpartij als deze alle communicatie stopt ! Geen antwoord op mails, telefoon wordt niet opgenomen, geen terug bellen na achterlaten van bericht op voicemail, geen reactie op smsen, geen reactie op brieven ... neem dan maar eens samen beslissingen !

Indien zich dergelijke feiten voordoen zendt u hem steeds een mail, fax of AS met daarin het punt waarover overleg dient gepleegd te worden. U geeft hem in het bericht een vaste periode (eg 10 werkdagen na kennisname) waarin dit overleg dient plaats te vinden met de verwittiging dat bij gebrek aan antwoord of afspraak binnen de gestelde periode, gelet op zijn besluit u hierover niet aan te spreken, u ervan uitgaat dat hij zijn stilzwijgende toestemming heeft gegeven voor de keuze die u maakt.

Dag dat hij bezwaar uit tegen bepaalde kosten heeft u het bewijs dat hij ruimschoots de mogelijkheid heeft gehad zich van zijn verantwoordelijkheid te kwijten doch verkoos dit niet te doen.

Exact.

Ik zeg niet dat het een eenvoudige manier van werken is, maar het is de enige die u steeds zal toelaten zwart op wit te bewijzen dat u zich aan de afspraken houdt en de nodige stappen onderneemt om deze door hem te doen respecteren, doch dat hijzelf deze verantwoordelijkheid niet wenst te dragen.

Het probleem is dat mensen dit inderdaad geen eenvoudige manier van werken vinden en daarom de boel de boel laten, en uiteindelijk met het probleem zitten.
Een AS sturen is voor veel mensen nog altijd een grote stap.

Was het voor mij vroeger ook. Ik vond dat echt een 'gigantisch ding', een AS sturen. 'Is dat niet overdreven?' Maar als je dat een keer gedaan hebt, besef je hoe belangrijk het kan zijn ...

Goed, je zal geprobeerd hebben (en voor sommigen blijkt dat bevredigend genoeg),
ik ben echter zeer benieuwd naar enige positieve resultaten die je daarmee boekt!

Mijn ervaring is dat het de onmin enkel opzweept, terwijl je enige streven erin bestaat van je
WETTELIJKE co-ouderschap zonder weerspanningheid te mogen uitoefenen en beleven.
De andere ouder die dit zonder vonnisnaleving verhindert, pleegt een strafbaar feit!

Dat van de bril zal u zeker hard kunnen maken, dat van de schooluitstap zal van de rechter in kwestie afhangen én van de communicatie die daarover gevoerd is tussen jullie twee.

Een goede raad: Bespreek zo'n dingen eerst op voorhand met uw ex. Dat bent u niet alleen wettelijk verplicht, maar zorgt ook voor een betere verstandhouding, minder spanning en minder kans op gezaag achteraf.

En wat is die communicatie dan? Laten weten dat het kind een uitstap zal doen of zoals in mijn geval laten weten dat het kind ingeschreven is in dactylo en het andere in de zwemles? Of eerder iets van kijk, kind 1 zou ik graag inschrijven in dit of dat en kind 2 daarin. Wat vind je daarvan? (is natuurlijk utopisch vriendelijk, maar toch)... Beide zaken zijn geen noodzakelijke dingen dus wat zal de rechtbank zeggen?

Ik zit dus met de omgekeerde wereld. Ik sta open voor dialoog en overleg, maar het komt telkens als reeds vaststaande activiteiten waarvoor ik de helft mag gaan dragen...

Grtzzz

Dat tweede. Ook al lijkt dat utopisch vriendelijk.

Wat de rechtbank zal zeggen, is niet te voorspellen. Maar feit is: Kinderen hebben hobby's. Hobby's zijn niet noodzakelijk, maar brengen altijd wel een meerwaarde. Als uw ex kan aantonen dat zij geprobeerd heeft om met u te communiceren en met u te overleggen, maar dat u gewoon niet reageert of niet mee wil in het overleg, staat zij alvast sterker dan u. Maar ik meen dat dat hier niet het geval is en dat uw ex geen overleg wil?

Overleg is overleg en geen melding.

"Wat de rechtbank zal zeggen, is niet te voorspellen."
Wat betreft de alimentie zijn er duidelijke regels, deze kan maar 1/3 van het inkomen beslaan van de 'veroordeelde'.
Wat de buitengewone kosten betreft waarmede dit 1/3 wordt overstegen gaat het mijn inzien aldus om een onwettelijk iets.
Deze gaan namelijk in tegen de eerste regel, waar zij toch duidelijk deel uitmaken van de levenskosten van een kind.
Denk maar aan de aanschaf van een bril. Noodzakelijk; zelfs zeer dringend zo het kind hier een schhol achterstand mee zou kunnen oplopen...
Echter dergelijke kosten worden dus uitgesproken als 'bijzondere', om de boel te verzieken, niet meer niet minder.

Als de rechtbank hier de voorwaarde van overleg aan koppelt, dan dient zij daarmede uiteraard zelf rekening te houden achteraf.
Met andere woorden; beide ouders dienen akkoord te gaan inzake deze uitgaven, indien niet dan trekt de rechtbank de beslissing terug naar zich.
Dergelijke uitspraken zorgen aldus voor slechte regels en een loutere klantenbinding vanwege rechtbanken.
Wanneer het veel geld kost om een oordeel te laten vellen, toont het voldoende aan dat:
kinderen en ouders tekort worden gedaan wanneer het vonnis geen duidelijkheid brengt in de onmin.

U dient andermaal kosten te maken om: een vonnis te laten rechtzetten.... maar ja, het zijn uiteraard uw centjes, niet deze van de rechtbank.
U krijgt de keuze; ofwel draait u zelf op voor de kosten van aankoop bril, ofwel waagt u zich aan een onvoorspelde uitspraak, dewelke u
weerom een hoop geld zal kosten, en de onmin nog verder zal opkloppen.

Initieel wordt ervan uitgegaan dat co-ouders dergelijke problemen zelf kunnen oplossen, waar er echter geen communicatie meer blijkt te zijn...

Mijn inziens;
- mogen 'bijzondere' kosten de 1/3 regel niet overstijgen.
In een schuldloze echtscheiding, wordt ervan uitgegaan dat de levenskosten van de kinderen worden gedeeld a ratio van de inkomsten van
beide ouders, het lijkt me evident dat dit tevens dient te geschieden voor de kosten die als 'bijzonder' worden omschreven.
De andere ouder mag niet worden aanzien als een 'schuldige', en dan kan ook niet 'veroordeeld' worden om 'onregelmatige' kosten 'alleen' te moeten dragen.
- anderzijds mag een overleg eruit bestaan om de grootte van de kost samen te bepalen.
wanneer de gemeenschappelijke inkomens het niet toelaten van een zeer duur brilmontuur aan te kopen, hoeft dit noodzakelijker wijs niet.
Mochten de ouders niet gescheiden zijn, zou immers een zelfde overleg plaatsvinden...naar een kind hoeft dit geen verschil te betekenen.