JuridischForum.be

Een 6-tal jaar geleden werd mijn vriendin moeder van een zoon waarvan ik de vader ben. Ik ben gehuwd met een andere vrouw. Het is dus een buitenechtelijk kind dat ik niet erkend heb. Het verwekken van het kind was een bewuste keuze.

De voorbije jaren heeft mijn vriendin me altijd toegestaan om haar (en mijn zoon) te zien. Dat bezoeksrecht is altijd heel vlotjes verlopen. Ik geef veel om mijn zoon en zie hem regelmatig.

De laatse maanden komt er wat sleet op onze vriendschap en ik merk dat mijn vriendin stilletjes aan maar zeker hoe langer hoe minder toelaat dat ik onze zoon zie.

Nu is mijn vraag:

Heb ik juridisch gezien rechten om mijn door mij niet erkende zoon te ontmoeten ?

Als er geen juridische band is, heeft u geen rechten. U kunt natuurlijk steeds uw kind erkennen

Zonder erkenning van uw kind bent u juridisch een ’vreemde’ ten aanzien van dit kind.

“Art.375bis.De grootouders hebben het recht persoonlijk contact met het kind te onderhouden. Datzelfde recht kan aan ieder ander persoon worden toegekend, indien hij aantoont dat hij met het kind een bijzondere affectieve band heeft. Bij gebreke van een overeenkomst tussen de partijen, wordt over de uitoefening van dat recht in het belang van het kind op verzoek van de partijen of van de procureur des Konings beslist door de jeugdrechtbank.”(B.W.).

‘ieder ander persoon’ kan u dus ook zijn.

en weet uw echtgenote dat??

Neen, wat is de meerwaarde dat ze dit weet ?

Waarom erkent U het kind niet gewoon ? Dan heeft u wel rechten (ook plichten uiteraard)

Hallo,

4 maand geleden en ik mama geworden van een zoontje, de vader heeft het kind niet erkend en draagt dus mijn achternaam.
kan hij zomaar mijn kind opeisen?
Hij heeft meermaals fysiek geweld gebruikt naar mij toe, ook tijdens de zwangerschap.
hij heeft ook een strafblad wegens slagen en verwondingen.. onlangs is er weer een conflict geweest met fysiek geweld en doodsbedreigingen.
vroeger heeft die persoon ook sms'jes gestuurd dat zijn kind voor hem dood is en dat hij niets wil te maken hebben met mij of het kind.. daar is echter nu geen bewijs meer van daar hij mijn gsm in 2 gebroken heeft. hij zou een gevaar kunnen betekenen voor zijn eigen kind. hij is ook van turkse afkomst en ik heb schrik dat hij mijn kind ooit gaat ontvoeren en vluchten naar zijn vaderland.. Ik geef mijn kind nu niet mee, omdat ik weet dat ik hem dan nooit meer ga terug zien.
kunnen jullie mij helpen aub??

kan er hier echt niemand bij helpen??

En hoe kunnen wij helpen?

1) praat het uit aan 1 tafel
2) zie 1

RR

ben vandaag ten rade gegaan bij een advocaat.
is enkel afwachten op een brief van de rechtbank, meer kan ik niet doen

praten aan 1 tafel gaat niet meer na alles wat er gebeurt is

Als het kind niet erkend is heeft u momenteel niet veel te vrezen toch ?

nee maar hij kan de erkenning wel eisen.
momenteel heb ik niet te vrezen nee, maar voor hoelang nog, das de vraag...

Als u dat echt wil voorkomen kunt u het kindje laten erkennen door iemand anders ... maar of dat de beste weg is ?

ja dat heeft de advocaat ook gezegd, maar op zoek gaan naar een nieuwe partner gewoon voor de erkenning vind ik egoistisch en misschien geeft dat dan ook weer méér problemen

Elke,
Mijn kind is ook erkend door een niet-biologische vader. Met dezelfde reden, angst voor de echte "papa".
Ik ben later getrouwd en mijn (ondertussen ex) man heeft mijn kind van 4 jaar (destijds) erkend.
Jaren later ben ik gescheiden en in eerste instantie verliep het contact vlot, mijn zoon had contact met zijn 'papa'en het was voor beiden ok, zelfs heel positief!
Ondertussen is mijn zoon bijna 12 jaar, en zijn 'papa' heeft sinds een jaar een nieuwe vriendin! HELLEP!
Dit verloopt vreselijk "hels". Wat uitdraait in een situatie waarin mijn zoon absoluut niet naar zijn 'papa' wil gaan, omwille van de vriendin en de nieuwe gezinssituatie.
Ik schets het in het kort voor jou,
omdat ik wil aantonen dat je dit soort van beslissing, toch heel goed moet overwegen!
Ik heb heel veel spijt van mijn keuze,
daar dit nu als gevolg heeft dat wij 'vastzitten' (ondertussen ook in een procedure verwikkeld) omdat de 'papa' evenveel rechten heeft als zijnde de biologische vader.
Snappie? (mss ben ik niet duidelijk genoeg)
Ik zou je keuze daarin zeker begrijpen (ik nam ze immers jaren geleden ook vanuit angst),
maar raad je aan niet zomaar de eerste de beste dit toe te laten.
En zekerheid omtrent een relatie heb je nooit, dus erkenning is een heel GROTE stap!
Veel succes, in ieder geval...
en heb vertrouwen: alles komt wel goed!
Groet.