Verandering co-ouderschap

[Fairy]

Dochter van 7j wil liever bij mama komen wonen ipv het co-ouderschap dat is uitgesproken geweest door rechtbank. Ik vind dat beide ouders recht hebben op evenveel tijd met hun kind, maar dochter is telkens verdrietig en begint te wenen wanneer ze naar haar papa moet. Praten met papa gaat niet want dit eindigt telkens in een ruzie (communicatie tijdens huwelijk was ook al nihil). Het doet me pijn om ons kind telkens weer al huilend te moeten afgeven, het vreet aan mij als mama zijnde...

Kan het vonnis wat betreft co-ouderschap verandert worden of is het wachten tot ze 12j is?

Begrijp me niet verkeerd, élke keer opnieuw maak ik haar duidelijk dat het wel leuk gaat zijn bij papa, dat ik er zeker van ben dat ze samen fijne dingen gaan doen en dat papa wel lief zal zijn voor haar. Ik probeer zo positief mogelijk te zijn omdat ik ze liever met plezier zie vertrekken, maar het kan haar traantjes niet tegenhouden....

Help?

[hendrik1]

Hoi Fairy,

scheiden doet lijden....voor alle partijen.
Als het een troost kan zijn: dat betert wel. (ik vermoed dat de scheiding nog recent is).
Een kind heeft een groot aanpassingsvermogen.Uw dochter zal binnen onafzienbare tijd en onder de huidige omstandigheden (ik lees dat er "in se" nog steeds consensus bestaat tussen de ouders zelf wb co-ouderschap) de situatie aanvaarden zoals ze is en doorgaan met haar eigen leven (lees: vooral aan zichzelf gaan denken).
Ze moet nu voorlopig het leven leiden dat jullie voor haar hebben bedacht.
Zolang er géén gewijzigde omstandigheden zijn blijft alles zoals het is.

Ik ben het volledig eens met U dat co-ouderschap op termijn (en in normale omstandigheden) de beste oplossing is.

succes

[Astrake]

Uw dochter zal binnen onafzienbare tijd en onder de huidige omstandigheden (ik lees dat er "in se" nog steeds consensus bestaat tussen de ouders zelf wb co-ouderschap) de situatie aanvaarden zoals ze is en doorgaan met haar eigen leven (lees: vooral aan zichzelf gaan denken).

Hmmm hier ben ik toch niet mee akkoord hoor!

Papa en ik zijn uit elkaar sinds dochter 1,5is. Ze is steeds evenveel bij mama als bij papa geweest. Sinds haar 3 jaar is dit de week om week regeling. Ondertussen is dochter 7 jaar maar het laatste half jaar is het tranen met tuiten om naar papa te gaan. Ze wil dat ik haar 2 keer per week bel. Ze mist me enorm als ze bij papa is. Als ze hier is praat ze nooit over papa, als ik vraag of ze hem niet mist en eens wil bellen is het antwoord pertinent neen.

Nochtans maken papa en ik nooit ruzie (ook nooit gedaan) en is hij lief voor zijn kleine meid. Nieuwe vriendin van papa (die er ondertussen ook al 5 jaar is) heeft ook het beste met haar voor...en toch wil ze liever vaker bij mama zijn.

Dus ik zou er niet zomaar van uitgaan dat kinderen zich neerleggen bij de situatie of ze aanvaarden zoals ze is. Bij ons ging het jaren goed en nu dit...

Bij ons is het wel zo dat er niks op papier staat omtrent de regeling van onze dochter. We waren niet getrouwd of officieel samenwonend en hadden geen eigendommen en waren akkoord bij de "scheiding". Tot dusver is alles netjes onderling geregeld maar ik stel me wel vaak de vraag wat te doen als dochter echt niet meer wil gaan (ttz geen week-week regeling meer wil)

[Fairy]

Hendrik 1

De scheiding is niet zo recent meer hoor, we zijn al 2j 8m uit elkaar dus nieuw is de situatie niet voor ons dochter. In het begin viel het allemaal mee, maar sinds september is bij papa de situatie drastisch veranderd en ik kan alleen maar vermoeden dat dat een (de?) reden is. . Haar aanpassing wat betreft het co-ouderschap heeft ze mi dus al gehad, volgens mij is ze volop bezig met het vergelijken van de beide huishoudens. We zijn samen verantwoordelijk voor de opvoeding van ons kind maar de opvoeding op zich is zo verschillend. Ik moei me ook niet met zijn opvoeding (hij heeft het daar vica versa soms wat moeilijker mee) en ik sta voor de 100% achter de mijne. En ik vrees dat daar het schoentje wringt voor ons kind....

Een verdrietig kind afgeven is pijnlijk en ik weet dan ook niet hoe ik haar nog beter kan helpen, want wat zeg je/hoe gedraag je je het best tov een kind dat niet wil??

[hendrik1]

hoi,

volgens mij is ze volop bezig met het vergelijken van de beide huishoudens

Ik denk dat elk kind van gescheiden ouders dat doet. Ik hoor wel vaker dat een kind meestal naar die ouder zal neigen bij wie de regels losser zijn en waar het kind het meest krijgt/mag etc. (waarbij ik niet veronderstel dat dit in uw geval ook zo is).
Het is niet omdat de opvoedingsmethodes van beide ouders verschillend zijn dat de ene daarom minder waardevol zou zijn als de andere.

Ik heb dat ook meegemaakt dat er traantjes waren wanneer mijn kinderen afscheid namen van hun mama en dat duurde ongeveer 2 minuten...net zolang totdat de mama weg was. Daarna was er terug geen vuiltje aan de lucht.
Het was voor mijn ex ook hartverscheurend omdat zij dat beeld als laatste had. Ik belde haar daarom quasi onmiddellijk nadat ze vertrokken was op om haar hierover in te lichten zodat ze zich géén zorgen hoefde te maken.

Mocht je er écht van overtuigd zijn dat uw kind ongelukkig is bij de papa, dan moet de papa dat ook zien en is het misschien nuttig om als ouders hierover te praten en een oplossing te zoeken.
Maar....het kan ook zijn zoals het bij mij was.

succes