JuridischForum.be

Hoi Hoi, een vraag hier , mijn kind van 13 (wonend bij mij met vonnis ) wil niet terug naar huis komen en de Vader stuurt hem ook niet , 2 weken geleden had mijn zoon de zoveelste driftbui en ik was het totaal moe en uitgeput van , heb ik hem zijn spullen laten meenemen in een vlaag van woede en op zoek naar oplossingen naar zijn Vader gestuurd. Nu het probleem loopt al jaren en ik heb altijd hulp bij een dokter willen zoeken ivm adhd , autisme , mijn nu exman heeft het altijd geweigerd . Nu is mijn vraag kan ik hem met politie ophalen om terug te komen naar mij waar hij toegewezen is via de rechtbank ? Ik weet dat ik hem de deur niet moest wijzen maar dit is in een zoveelste heftige woede uitbarting ruzie gebeurt , en ik dacht hij zal nu wel in zien dat ik mama het meant. Maar nu keert hij niet meer terug en de papa is er lax in en steunt hier niet in.

Groetjes een bezorgde mama ....

Term mijn kind, best achterwege laten.

- in dialoog gaan met vader, je hebt tenslotte zoon gestuurd naar hem in een emotionele vlaag.
Politie meenemen om zoon daar weg te halen nadat je hem daar zelf naartoe hebt gebracht oogt niet mooi in een eventuele PV m.i.

- hoe is uw zoon bij zijn vader, wat is de huidige omgangsregeling, gezien ADHD, autisme waarom weigert vader hulp voor zoon?

- hoe zal zoon reageren als je daar aan de stoep staat met de politie... voor hetzelfde geld escaleert dat zijn gedrag tenopzichte van u.

Juridisch gezien kunt u via uw vonnis hem inderdaad terug bij u halen, maar mijn ervaring leert mij dat de politie u daarbij niet zal helpen en jou zal verwijzen naar de familierechtbank ze kunnen minderjarigen niet verplichten en enkel vader erop wijzen van wat er in het vonnis staat en dat daar gevolgen kunnen van voortvloeien.

Dus familierechtbank als vader blijft weigeren.
-

niet juridisch maar wel even ter zijde

# Devin : volg ik.

Maar naar TS toe zou ik zeggen typ eens een keer op google : autisme adhd in en open eens de verschijnende websites. Zorgvuldig lezen. Er staan bij veel linken/websites heel nuttige tips en aanraders in om deze situaties aan te pakken. Deze situaties vereisen een aparte aanpak en instelling.
Druk leggen op uw kind is uit den boze, hun denkwijze is anders dan niet patiënten.
Het is niet makkelijk omgaan met autisme zowel voor patiënt als voor de ouders.
Het gedrag van de ouders is zeer bepalend voor het kind. De aanpak vereist een totaal andere instelling : exit uitbarstingen, woede, laten zien wie baas is ...

En waarom zoudt u niet met uw kind naar een dokter ter opvolging kunnen gaan zelfs zonder toelating van uw ex ? Het kind heeft een dringende nadere opvolging nodig zowel professioneel als huishoudelijk. Begeleiding is belangrijk zeker ook vanuit het ouder positie.

Het kind moet ondervinden dat het gesteund wordt en niet met de vinger gewezen worden voor zijn autisme.

Zoals Lynx voorstelt: u kan perfect de therapie en opvolging voor spectrum autisme laten opvolgen door een specialist en hulpverleners zonder de toelating van de andere ouder. immers: het is wel degelijk een medische noodzaak én verantwoordelijkheid die u heeft tov jullie kind.

Dat is uw eerste stap: neem contact op met de specialist die de diagnose stelde en vraag een verwijsbrief met de therapiestappen die gezien zijn conditie noodzakelijk zijn voor het kind én de omgeving om zich beter te voelen en optimaal te ontwikkelen.

Deze verwijsbrief stuurt u (per mail bvb) naar de vader met de mededeling dat ivm de autismeproblematiek jullie samenwerking nodig is om jullie kind alle ontwikkelongskansen te geven. En dat jullie samen de omgangsregeling ook zouden moeten bespreken.

Sluit de mail af, met de medeling dat de vader een specialist kan
raadplegen om de dringende noodzaak hiervan af te toetsen en om bvb ook nog parientale vervreemding te vermijden. Dat u bij mogelijke weigering om gezamenlijk uw kind de nodige zorg en omgangsrechten te geven dit aanvat bij de familierechtbank.

Zoals Lynx voorstelt: u kan perfect de therapie en opvolging voor spectrum autisme laten opvolgen door een specialist en hulpverleners zonder de toelating van de andere ouder. immers: het is wel degelijk een medische noodzaak én verantwoordelijkheid die u heeft tov jullie kind.

Dat is uw eerste stap: neem contact op met de specialist die de diagnose stelde en vraag een verwijsbrief met de therapiestappen die gezien zijn conditie noodzakelijk zijn voor het kind én de omgeving om zich beter te voelen en optimaal te ontwikkelen.

Deze verwijsbrief stuurt u (per mail bvb) naar de vader met de mededeling dat ivm de autismeproblematiek jullie samenwerking nodig is om jullie kind alle ontwikkelongskansen te geven. En dat jullie samen de omgangsregeling ook zouden moeten bespreken.

Sluit de mail af, met de medeling dat de vader een specialist kan
raadplegen om de dringende noodzaak hiervan af te toetsen en om bvb ook nog parientale vervreemding te vermijden. Dat u bij mogelijke weigering om gezamenlijk uw kind de nodige zorg en omgangsrechten te geven dit aanvat bij de familierechtbank.

Zeer wijze reactie Eylis

TS ik ken verschillende gezinnen/families met authistische kinderen. Wat mij enorm opvalt is verschil tussen de kinderen die professionele en huishoudelijke begeleiding het veel verder schoppen in het leven dan in tegengesteld geval : laat maar varen.
Begeleiding is primordiaal en bevordelijk voor de kinderen zelf : zeker wat betreft hun inpassing in de maatschappij en de maatschappelijke ladder. Veel hangt af van de inzet en wil van de ouders. Die kinderen kunnen absoluut het een en het ander op niveau bereiken in het leven. Geeft ze de kansen die ze verdienen.
Ex wakker maken van de noodzaak.
SUCCES zeker niet makkelijk.

Het is me niet duidelijk of uw zoon al een diagnose heeft ofwel dat u vermoedt dat hij ass of adhd heeft op basis van zijn gedrag en dat de papa van geen diagnose wil weten.

Indien uw zoon ass heeft, is het belangrijk om dit te begrijpen: Een intelligente persoon met ass of adhd wordt de hele dag door gedwongen zich te gedragen alsof hij géén ass of adhd heeft om geaccepteerd te worden. Die persoon is zich daar meestal niet zelf van bewust, maar ervaart daardoor enorm veel stress. De druk bouwt zich op en moet er op de duur uit. Dit bij voorkeur op een plek of bij een persoon waarbij men zich veilig voelt. In die zin is het geen toeval dat uw zoon juist bij u 'ontploft' (als hij idd ass heeft). Dat heet een meltdown. Lijkt op een driftbui, maar is het niet. Het is gewoon een manier om te decompenseren als het allemaal te veel is geworden.
Als u dat begrijpt, zal het duidelijk zijn waarom het geen zin heeft om op dat moment boos te worden of er tegenin te gaan. Integendeel. Beste is om kalm te blijven en hem gewoon te laten doen.Iemand met ass moet ergens de ruimte krijgen om stoom af te laten. Als dat thuis bij u veilig kan, geeft dit hem de kans om in de buitenwereld beter te functioneren.

Een gescheiden partner die de diagnose niet accepteert of van geen hulp wil weten onder het motto "bij mij is die heel normaal", komt helaas nogal eens voor.
Het is wel makkelijker om je kop in het zand te steken als je een kind enkel in het weekend hebt dan wanneer je er dag in dag uit voor moet zorgen. Ik schat dan ook dat het niet te lang zal duren tot uw ex ook met gedrag geconfronteerd wordt waarmee hij zich geen raad weet.

Tevens nog een kleine bijvoeging bij bovenstaande terechte raadgevingen.
Politie zal zelfs niet meegaan maar wel PV opstellen iets dat op dat ogenblik niet zo goed zal zijn.
Ik geef wel mee dat u nadat u vb CLB en www.CAW.be in uw buurt het gecontacteerd eens met de jeugddienst van uw lokale politiezone gaat praten en zeker met hun sociale dienst.
Die kunnen u zeker verder helpen. Het PV dat dan wordt opgesteld zal wel positief zijn voor u in uw situatie.
U kan dan best ook een vertrouwenspersoon meenemen tijdens de voorgaande gesprekken die u kent en u kan bijstaan met verwoorden.