JuridischForum.be

mijn pubers zijn helemaal niet meer zo scheutig om een maand lang naar hun vader te gaan. deels omdat ze niet naar hun vrienden mogen gaan.. deels ook omdat hij tijdens die maand wel verlof heeft, maar vaak gaan rijden is met de moto.
nu stel ik me de vraag, wat als ze op een dag afkomen en zeggen dat ze helemaal geen zin meer hebben om te gaan? of dat ze zeggen we willen maar bvb een week gaan...
wat dan?

Jouw pubers kunnen hun mening geven, doch zijn - zolang ze geen 18 jaar zijn - niet in de mogelijkheid om te beslissen wat ze wel of niet willen.

Misschien kan je met de andere ouder een nieuwe regeling afspreken aangepast aan de huidige situatie. Als de communicatie tussen u en uw ex-partner moeilijk verloopt, kan je desgewenst de hulp inschakelen van een bemiddelaar in familiezaken.

oh bedankt, want ik hoor van alle kanten dat als zij dit niet meer willen je daar niet niets meer kan aan doen..

sorry,
dat is voor de rechter,
die hoort de kinderen,
het zijn AL pubers,
en beslist of ze nog moeten gaan of niet.
Als zij hun eigen redenen,
voor hun belangrijk,
aan deze rechter kunnen verkopen,
dan zullen ze waarschijnlijk niet meer MOETEN gaan..

Wat maar normaal is ook,
hoe kan je als adolescent tegen je zin een volwassene MOETEN bezoeken..
en er dan nog logeren ook...
Stel je even in die kinderen hun plaats.
ze hebben ook een eigen mening en idee toch.

ik denk,
dat je beter eens naar het vredegerecht stapt en info vraagt.
(gratis en correct)

Een vrederechter is in deze context niet bevoegd. Als ouders het niet eens zijn omtrent de omgangsregeling tussen ouders en kinderen is de jeugdrechter bevoegd om hierin te beslissen.

Doch je bent niet verplicht om een gerechtelijke procedure te starten. Het kan ook via ouderschapsbemiddeling (kost een pak minder geld en zorgt vaak voor een constructievere aanpak).

Het is zeker geen automatisme dat pubers niet meer moeten gaan als ze dit niet willen. Ik werk regelmatig als erkend therapeut/bemiddelaar in familiezaken (ook in opdracht van de rechtbank) aan contactherstel tussen ouders en kinderen (incl. pubers). Mijn opdracht bestaat er dan in om terug een voor iedereen aanvaardbare vorm van contact te installeren en eventuele problemen aan te pakken.

ik vind het ook niet normaal dat kinderen niet meer naar een van hun ouders gaan.. uiteindelijk blijven het toch hun ouders. daarmee dat ik de vraag ook stelde... dat ik weet wat me te doen staat als ze ooit met die vraag afkomen.. want ik wil wel een goede oplossing voor zowel de kids als hun pa.. 't is niet de bedoeling om hen weg te nemen van hun vader...
(voor zover je dat zo mag stellen)

bedankt bemiddelaar, als het ooit zover komt, dan weet ik toch wat ik moet doen.

nu stel ik me de vraag, wat als ze op een dag afkomen en zeggen dat ze helemaal geen zin meer hebben om te gaan? of dat ze zeggen we willen maar bvb een week gaan...
wat dan?

Artikel 369 bis van het strafwetboek stelt strafbaar:
De vader of de moeder die het kind onttrekt of poogt te onttrekken aan de bewaring van de personen aan wie de rechterlijke overheid of de minister van Justitie het heeft toevertrouwd of die het niet afgeeft aan degenen die het recht hebben het op te eisen, of die het ontvoert of doet ontvoeren.

De straffen belopen 8 dagen tot één jaar gevangenisstraf en/of een boete die kan schommelen tussen 128 euro en 4.957 euro.

Wanneer in strijd met de bepalingen van een burgerlijk vonnis, het kind niet wordt meegegeven kan de strafvordering in werking worden gesteld.

Dat kan door middel van :

- het indienen van een klacht bij de politiediensten, die proces-verbaal overmaken aan het parket.
Gelet op de ernst, de frequentie van de inbreuk en de concrete omstandigheden zal de behandelende parketmagistraat ofwel de klacht seponeren, ofwel overgaan tot vervolging, ofwel bij de onderzoeksrechter een gerechtelijk onderzoek vorderen.
- het indienen van klacht met burgerlijke partijstelling bij de onderzoeksrechter. Wanneer diens onderzoek is beëindigd gaat de zaak naar de Raadkamer, die beslist tot vervolging of buitenvervolgingstelling.
- het rechtstreeks dagvaarden voor de correctionele rechtbank.

Merk daarbij op dat niet alleen positieve handelingen ter verhindering van het omgangsrecht worden gesanctioneerd. Ook het nalaten om het ouderlijk gezag aan te wenden ten overstaan van het kind teneinde het omgangsrecht te doen respecteren, kan tot bestraffing leiden.

nu stel ik me de vraag, wat als ze op een dag afkomen en zeggen dat ze helemaal geen zin meer hebben om te gaan? of dat ze zeggen we willen maar bvb een week gaan...
wat dan?

Artikel 369 bis van het strafwetboek stelt strafbaar:
De vader of de moeder die het kind onttrekt of poogt te onttrekken aan de bewaring van de personen aan wie de rechterlijke overheid of de minister van Justitie het heeft toevertrouwd of die het niet afgeeft aan degenen die het recht hebben het op te eisen, of die het ontvoert of doet ontvoeren.

De straffen belopen 8 dagen tot één jaar gevangenisstraf en/of een boete die kan schommelen tussen 128 euro en 4.957 euro.

Wanneer in strijd met de bepalingen van een burgerlijk vonnis, het kind niet wordt meegegeven kan de strafvordering in werking worden gesteld.

Dat kan door middel van :

- het indienen van een klacht bij de politiediensten, die proces-verbaal overmaken aan het parket.
Gelet op de ernst, de frequentie van de inbreuk en de concrete omstandigheden zal de behandelende parketmagistraat ofwel de klacht seponeren, ofwel overgaan tot vervolging, ofwel bij de onderzoeksrechter een gerechtelijk onderzoek vorderen.
- het indienen van klacht met burgerlijke partijstelling bij de onderzoeksrechter. Wanneer diens onderzoek is beëindigd gaat de zaak naar de Raadkamer, die beslist tot vervolging of buitenvervolgingstelling.
- het rechtstreeks dagvaarden voor de correctionele rechtbank.

Merk daarbij op dat niet alleen positieve handelingen ter verhindering van het omgangsrecht worden gesanctioneerd. Ook het nalaten om het ouderlijk gezag aan te wenden ten overstaan van het kind teneinde het omgangsrecht te doen respecteren, kan tot bestraffing leiden.

ja hallo! ik zal zeker niet degene zijn die m'n kinderen van hun vader onttrekt hoor! je moet wel alles lezen he!
denk eerder dat het andersom is.. toen de zitting er was, was ex er gewoon niet, evenmin z'n advocaat... heeft dus toen ook geen bezoekregeling gekregen.. de kids zijn desondanks blijven gaan zenne, had toen ook kunnen zeggen pech voor jou.. toen hij een half jaar later in kortgeding dat dan aangevraagd heeft, was het enkel voor de vakanties, nog niet eens alle vakanties, en de weekends staan ook niet geregeld in dat vonnis.. dus strikt genomen wou hun papa hun maar een paar vakanties zien he..
dus denk ik niet dat ik m'n kids wil weghouden van hun vader! het is enkel zo dat ze ouder worden.. en dat die woorden wel al es gevallen zijn.. daarmee dat ik wou weten wat ik als het zich voordoet, moest doen.

en dan vinden jullie het ergens niet normaal dat die kinderen niet graag gaan
en dat ze op een bepaalde (half volwassen) leeftijd beginnen UITSPREKEN wat ze al lang denken,
namelijk dat ze niet meer willen MOETEN gaan...
Dus in feite,
als ze zestien zijn en ze willen niet steeds MOETEN gaan,
maar toch MOETEN ze,
Maar ooooo hoera,
als ze achttien zijn is het MOETEN er vanaf en zijn ze vrij...

Waarom kunnen ze voor zichzelf niet beslissen als ze vijftien zijn???????
Of weten ze dan nog niet wat ze wel of niet willen MOETEN?

Stel je voor,
die jongen of dat meisje van 16,
heeft helemaal geen gevoelens, of zelfs afkerige gevoelens voor haar/zijn 'vader' (misschien weten enkel zij waarom en waardoor ??)
maar toch MOETEN ze gaan..........................

eum ja, oke, maar wat doe je dan als je nog samen zou geweest hebben? in mijn pubertijd lag ik vaak overhoop met m'n pa.. was het slecht weer en kon ik niet buiten dan was het rel, de ene keer al wat erger dan de andere keer..
ik kon toen toch ook nie zeggen, sorry hoor maar ik wil je nooit meer zien???
zo is dat vind ik ook met gescheiden ouders..je kan niet zomaar zeggen, ik wil daar niet meer naartoe...
hun vader is altijd al zo slim geweest om niet te zeggen je MOET komen... dat alleen al kan er voor zorgen dat die rebelse puber niet meer wil komen...

Vanuit mijn gesprekken met pubers (en kinderen in het algemeen) met gescheiden ouders krijg ik vaak te horen dat achter hun boodschap "ik wil niet meer gaan" de onvervulde behoeften van gezien worden, zich begrepen voelen, erbij horen, ... liggen. Enkel via gesprek kunnen deze onvervulde behoeften aan de oppervlakte gebracht worden en kan samen met de puber en de ouders gekeken worden hoe er met deze onvervulde behoeften kan omgegaan worden. Vaak zijn er misverstanden in de communicatie tussen de puber en de ouder en deze kunnen niet rechtgezet worden als het contact volledig verbroken wordt, noch door rechtzaken aan te spannen. De enige manier om dit aan te pakken is via dialoog waarbij alle betrokkenen naar elkaar luisteren. Je leert een puber niet om met onvervulde behoeften om te gaan door weg te blijven van een moeilijke situatie. En ook al levert het niet altijd het resultaat op dat de jongere / de ouder wil (bijvoorbeeld omdat er geen verbinding kan gemaakt worden tussen hetgeen de jongere en de ouder wil), toch zijn de pubers die ik reeds ontmoet heb, achteraf blij dat ze iets gedaan hebben met hun emoties op een constructieve wijze. Ze leren hun gevoelens en behoeften benoemen, leren zien wat ze nodig hebben om zich beter te voelen en leren zo omgaan met problemen ipv weglopen / verdringen / verdoven van problemen.

Onder het mom van "het is de mening van de puber die ik als ouder respecteer" ligt er vaak een heel pak emoties vanuit het ex-partnerschap die deze situatie beïnvloeden. Je helpt je kind niet door de andere ouder zwart te maken. Hoe kwaad je ook op je ex-partner bent, die ex blijft - wat hij ook doet / niet doet - de ouder van jullie kind. Je maakt het je kind alleen maar moeilijker als je de andere ouder zwart maakt. Want de enige die commentaar mag geven op zijn ouders is het kind zelf en niemand anders! Je helpt je kind door te kijken naar datgene wat je kind nodig heeft, door stil te staan bij zijn beleving omtrent de benadeling en samen met je kind te kijken wat hij hiermee kan aanvangen. Als je merkt dat je dit niet kan zonder je eigen emoties erin te vermengen, zonder negatieve commentaar te geven over de huisregels / opvoedingskwaliteiten van de andere ouder, ... doe dan beroep op een psychotherapeut om hieraan te werken want zo help je je kind...

ja hallo! ik zal zeker niet degene zijn die m'n kinderen van hun vader onttrekt hoor! je moet wel alles lezen he!

Lap, weer zo'n kortzichtige ...
Ik heb WEL alles gelezen en antwoord op jouw vraag met wat er volgens de wet KAN gebeuren. Ik beweer nergens dat jij de kinderen van hun vader onttrekt!

Als je de moeite zou nemen om mijn antwoord goed te lezen zou je merken dat de wet duidelijk is waardoor niet enkel het niet meegeven van de kinderen doch ook nalaten om het ouderlijk gezag aan te wenden ten overstaan van het kind teneinde het omgangsrecht te doen respecteren tot bestraffing kan leiden.

In simpele taal wordt daarmee bedoeld dat, zolang de kinderen minderjarig zijn, jij als ouder er alles moet aan doen omdat de omgangsregeling gerespecteerd én uitgevoerd word.

Dat wil zeggen dat de minderjarige kinderen daarin GEEN keuze hebben, JIJ als ouder moet jouw ouderlijk gezag laten gelden.
Als je dat niet doet of niet kan, ben jij aansprakelijk en bestaat de mogelijkheid van gevangenisstraf en/of boeteoplegging.

Vanuit mijn gesprekken met pubers (en kinderen in het algemeen) met gescheiden ouders krijg ik vaak te horen dat achter hun boodschap "ik wil niet meer gaan" de onvervulde behoeften van gezien worden, zich begrepen voelen, erbij horen, ... liggen. Enkel via gesprek kunnen deze onvervulde behoeften aan de oppervlakte gebracht worden en kan samen met de puber en de ouders gekeken worden hoe er met deze onvervulde behoeften kan omgegaan worden. Vaak zijn er misverstanden in de communicatie tussen de puber en de ouder en deze kunnen niet rechtgezet worden als het contact volledig verbroken wordt, noch door rechtzaken aan te spannen. De enige manier om dit aan te pakken is via dialoog waarbij alle betrokkenen naar elkaar luisteren. Je leert een puber niet om met onvervulde behoeften om te gaan door weg te blijven van een moeilijke situatie. En ook al levert het niet altijd het resultaat op dat de jongere / de ouder wil (bijvoorbeeld omdat er geen verbinding kan gemaakt worden tussen hetgeen de jongere en de ouder wil), toch zijn de pubers die ik reeds ontmoet heb, achteraf blij dat ze iets gedaan hebben met hun emoties op een constructieve wijze. Ze leren hun gevoelens en behoeften benoemen, leren zien wat ze nodig hebben om zich beter te voelen en leren zo omgaan met problemen ipv weglopen / verdringen / verdoven van problemen.

Onder het mom van "het is de mening van de puber die ik als ouder respecteer" ligt er vaak een heel pak emoties vanuit het ex-partnerschap die deze situatie beïnvloeden. Je helpt je kind niet door de andere ouder zwart te maken. Hoe kwaad je ook op je ex-partner bent, die ex blijft - wat hij ook doet / niet doet - de ouder van jullie kind. Je maakt het je kind alleen maar moeilijker als je de andere ouder zwart maakt. Want de enige die commentaar mag geven op zijn ouders is het kind zelf en niemand anders! Je helpt je kind door te kijken naar datgene wat je kind nodig heeft, door stil te staan bij zijn beleving omtrent de benadeling en samen met je kind te kijken wat hij hiermee kan aanvangen. Als je merkt dat je dit niet kan zonder je eigen emoties erin te vermengen, zonder negatieve commentaar te geven over de huisregels / opvoedingskwaliteiten van de andere ouder, ... doe dan beroep op een psychotherapeut om hieraan te werken want zo help je je kind...

kdenk dat daar ook het schoentje wringt... ze hebben vrienden, en ondanks het feit dat ze niet heel vaak lang bij hun papa zijn, willen ze toch wel af en toe optrekken met hun vrienden. wat logisch is... maar vaak mag dit niet , of moeten ze de rit zelf betalen..; wat een probleem is, als ze geen zakgeld krijgen van de papa. of soms moeten ze, als papa geen zin heeft om hen terug te brengen met de auto, de trein nemen(dat op zich is geen probleem, ze wordenop de trein gezet en ik haal ze af) maar dan moet de oudste die rit wel betalen met de vijf euro die hij net ervoor gekregen heeft van z'n grootmoeder... en dat steekt hem tegen.. want hij vindt dat niet eerlijk.. ik probeer nu hem wat te paaien en geef hem een gopass mee en de twee groten mogen daar elks een paar keer mee rijden, als ze maar zien dat er twee ritten op blijven staan zodat ze terug naar huis kunnen komen. ik doe da al is het tegen m'n principe, want ik vind dat m'n ex ook wel kan doen.. en mijn zoon vindt dat ook.. die zijn niet meer van gisteren he. en daar is het waar het wringt he.. het gevoel dat hun pa wel dinges doet voor de zoon van z'n vriendin, want ja die krijgt veel en stoeft daar ook over bij mijn kids, en dat zij zelfs hun ticketje naar huis moeten betalen...
m'n ex zwart maken waar de kids bijzijn heb ik nooit gedaan... gesakkerd als ze in bed lagen , liggen, wel...want dat helpt me toch geen zier vooruit...

Mensen, ik ken Dropke en wat zij schrijft is correct en uit het hart.
Dropke stelt altijd alles in het werk om haar kinderen een goede thuis te bezorgen zonder daar enig profijt uit te trekken.
En ik ken ook de kinderen.
Ik kan bemiddelaar alvast verzekeren dat deze kinderen niet beantwoorden aan het profiel dat hij beschreef uit gesprekken met pubers.

Het is vakantie voor die kinderen en die willen ze benutten om met hun vrienden om te gaan, ravotten, uitgaan, spelen, enz... wat ze niet kunnen als ze in die vakantie naar hun andere ouder moeten, en dat gedurende een maand is voor hen te lang.

Als die andere ouder geen enkele toenadering doet of zijn verantwoordelijkheid wil nemen t.a.v. zijn kinderen, dan kan ik alvast heel goed begrijpen dat er zich op termijn een probleem stelt.

Ik vrees ook dat bemiddelen om contact te herstellen weinig soelaas zal brengen. Maar misschien helpt het wel om die persoon tot een nieuwe vakantieregeling te bewegen dat ook voor de kinderen aanvaardvaarder is, zoniet zit er weinig anders op dan het geval aan de Jeugdrechter voor te leggen.

het zou voor de kinderen inderdaad wel beter zijn van in de vakantie twee weken te gaan en dan de andere maand nog es twee weken. maar of ex dit ziet zitten, dat weet ik niet... want dan moet hij z'n verlof gesplitst nemen.. en dat voor z'n kinderen.. da's wel veel gevraagd.. maar ik kan het hem wel es voorstellen.. na deze vakantie..
bedankt jorre