Wat ik denk?
Dat de naam van een organisatie er weinig toe doet.
Zoek alle organisaties op die iets zouden kunnen veranderen aan de huidige discriminatie tussen ouders,
en bereken vervolgens de gemiddelde tijd dat deze organisaties reeds werkzaam zijn.
Het feit dat deze discriminatie na al die tijd nog steeds bestaat, mag dan
aangeven in hoeverre deze organisaties ter zake doeltreffend waren en zijn...
Mijn inziens, wordt een zee van tijd verspild, aan individuele 'hulp'.
Het individu, de gediscrimineerde ouder, wordt daarmede echter louter gesust.
Al die tijd wordt de ouder voorgehouden dat: men eraan werkt.
En de ouder, die keert telkens opnieuw enigzins gerustgesteld huiswaarts.
Echter wanneer men de zaak objectief bekijkt, gebeurt er weinig of niets aan de wezelijke toestand.
M.a.w. u bent handen vol geld kwijt, om u te laten wijsmaken dat u geholpen wordt, en dat u geduld dient te oefenen.
Eens uw onrechtvaardigheidsgevoel wat bedaard, gaan deze organisaties u met mondjesmaat bijbrengen, dat
u dient te berusten in de zaak, daar zij onmachtig zijn om iets kunnen veranderen aan de hedendaagse politiek, en
de interpretaties van de rechtbanken met hun onbeholpen vonnissen.
Mocht er dan al eens een individuele 'overwinning' worden geboekt, dan springt u een gat in de lucht,
maar u zal tot de vaststelling komen dat; dit niet de verdienste is van de organisatie,
doch enkel van de persoon die u binnen deze organisatie getroffen hebt, en diens inzet.
Meer nog, u zal in elk geval dienen toe te geven dat dit zeer lang heeft aangesleept, en
dat u intussentijd (dezelfde zee van tijd) het slachtoffer bent gebleven.
U hebt deze discriminatie geheel de tijd moeten ondergaan.
U hebt geheel de tijd uw kinderen minder mogen zien.
U hebt hen mogen zien vervreemden van hun ouder, en de onmin mogen ondergaan...
Waarbij het net deze kwaliteitstijd is die voor u, in dergelijke scheiding van tel is.
Tijd die je kwijt bent, en nooit nog zal kunnen recuperen.
Die u overigens duur zal betaald hebben!
Discriminatie van ouders, is iets dat niet hoort 'behandeld' te worden door dergelijke organisaties, wel aangeklaagd!
Maar daar wringt net het schoentje, deze organisatie heeft maar bestaansrecht vanuit haar bijdrage aan de openbare orde,
ze zal dus eerder haar werkzaamheden diversifiëren vanuit inkomsten-belangen, dan
doormiddel van klachten, de hoeders van de openbare orde, tegen zich in het harnas te jagen.
Discriminatie werd reeds geruime tijd in onze wetten opgenomen, doch de enige reden
waarom ouders er heden nog steeds slachtoffer van worden, is enkel en alleen te zoeken in de beoordelingen door:
het openbaar ministerie en de rechtbanken, waarmede zij ingaan tegen de bestaande wetten.
De schuldloze echtscheiding maakt het plaatje eens zo gekleurd:
Eén van de ouders wil weg uit het gezin, en of dit nu te rechtvaardigen is of niet,
de relatie tussen de kinderen en de andere ouder wordt daarmede bestraft.
Vergelijk het met een bedrijf waarbij uw mede-eigenaar; een eigen bedrijf wenst op te starten,
daartoe het bestaande bedrijf wilt opdoeken. En daartoe de werknemers tegen u opzet.
De rechtbank zou dan oordelen dat de werknemers idd voor uw ex-compagnon dienen te gaan werken,
u krijgt echter wel de personeelskosten toegedicht, ondanks u het was die zich jaren inzette voor alle verworvenheden.
Uw ijver en werkkracht zal dan, dankzij de bereidwillige medewerking van de rechtbank, uw ondergang worden.
Ondanks geen enkele politieker dergelijke onrechtvaardigheid zou durven verdedigen,
gebeuren gelijkaardige zaken dagelijks bij echtscheidingen.
Ik meen te mogen vaststellen dat er wel politiekers zijn die zich vragen stellen bij deze gang van zaken,
die streven naar de oprichting van bijvoorbeeld een comité Justitie, net om een controle te kunnen uitvoeren op
de éénzijdige beoordelingen van procureurs en rechters.
Of dergelijk comité eveneens zijn weerklank zou kennen op gebied van echtscheidingen is een andere vraag.
Echter wanneer men in groep aan de alarmbel zou kunnen trekken, dan denk ik dat:
deze zelfde politiekers deze troefkaart weleens zouden durven te trekken.
De bestaande instanties lijken scheenlappen te dragen, op het ogenblik dat je ze individueel een geweten tracht te schoppen.
Mijn denken richt zich dus op de vraag hoe we deze alarmbel, in groep, kunnen laten luiden.
Dat het daarbij net ietje gemakkelijk zal blijken, wanneer je deze groep kan doen groeien met bestaande organisaties, lijkt evident.
Een eerste verdienstelijke poging, kan er dus in bestaan om overtuigde activisten te samen te brengen.
Zoals we met zijn allen reeds sinds 1830 uitroepen: eenheid maakt kracht
Maar met het aandragen van enkele gelijkdenkenden, zou u alvast een persoonlijk bijdrage leveren.